Domaine de Lintillac: Mis en bouteille au restaurant

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 204 (woensdag 28/1/2009)

Er zijn zo van die restaurants waar ik van oudsher een boontje voor heb. Ik hoop bij het binnengaan steeds dat ze op het einde van de rit op vier, wie weet zelfs vijf sterren uitkomen. Het is voor mij dan ook een pijnlijk ontwaken als blijkt dat de restaurateur met de voeten van de klanten speelt. Dan wordt de Anton Ego in mij wakker. Je weet wel, de morbide restaurantcriticus uit de Disney film ‘Ratatouille’. Neem nu Domaine de Lintillac. Een restaurant dat sinds 1992 de onvolprezen keuken van de Périgord, waar eenden de plak zwaaien, in de schijnwerpers zet. Was het niet Curnonsky, prins der gastronomen, die ooit schreef: ‘La cuisine du Périgord est sans beurre et sans reproche’? Ja, alles wordt er in eendenvet gebakken en het blijkt nog gezond te zijn ook. Als ik er met mijn gezin op een koude zaterdagavond binnenkom zit de zaak afgeladen vol. Toch meestal een goed teken. Op iedere tafel staat een broodrooster om je toast bij de foie gras à la minute te roosteren. Een gimmick die nog steeds werkt. Het interieur zou in 2005 gerenoveerd zijn. Laten we het erop houden dat het interieur als rustiek kan omschreven worden. Op de kaart een hele reeks gerechten die je quasi nergens in het Brusselse vindt en de prijzen zijn zeer schappelijk. Als voorgerecht kiest Junior voor de rillettes van eend (€4,80). Rillettes is in bouillon gekookt, fijngewreven en daarna ingemaakt vlees. Het is uitgedroogd en wordt geserveerd op industrieel stokbrood. Madame neemt de in Sauterne gemarineerde foie gras van eend met gelei (€11,80). Hierbij drinkt ze een glas Sauterne (€4,80). Het is een grote schijf foie gras van topkwaliteit. De stukjes gelei die erbij komen zijn knotshard. Ik eet een salade met lauwe gekonfijte eendenspiermaagjes (gésiers - €5,75). Lekker, maar de salade is duidelijk prefab. Hierbij bestel ik een fles chateau La Caminade (€14,30), een Cahors die zowat de huiswijn is. Het valt mij op dat de fles al open is als ze op tafel komt. Als ik naar het toilet ga zie ik achter de toog een tiental volle, al geopende flessen staan. Aha, de wijn is dus mis en bouteille au restaurant. Mijn stoofpotje van eendennek, -borst en -worst met groene linzen uit Puy (€ 8,90) is zijn geld waard. De eendenconfit (€10,20) van Madame is lekker doch misschien wat droog, maar de sarladaise aardappelen zijn die naam niet waardig. Dit heeft niets te maken met het heerlijke aardappelgerecht uit Sarlat-la-Canéda, waarbij aardappelschijfjes in eendenvet worden gebakken en op smaak gebracht met fijngehakte look, peterselie en eekhoorntjesbrood. Het toppunt moet nog komen. Ik proef nog even van de eendenparmentier (€11,30) van Junior. Het gerecht deugt niet meer, het is regelrecht zuur. We hebben geen zin meer in dessert en stappen op. De rekening bedraagt €77,20 als ik het mij goed herinner, want na cash betaald te hebben krijg ik ze niet terug. Ook BTW-briefjes worden hier niet uitgedeeld. Gefrustreerd verdwijnen we in de koude nacht.

Conclusie: Enkel foie gras met zelf aan tafel te roosteren toast is aan te raden. Nieuwe wijn in oude flessen.

Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten

Domaine de Lintillac
Vlaamsesteenweg 25
1000 Brussel
02 511 51 23
www.restaurant-domaine-de-lintillac.be
 
Wat een teleurstelling was mij dat, terwijl ik zulke goede herinneringen aan dit restaurant had. Enkel omdat de foie gras zo goed was eindigde dit resto met ** want voor de rest was dit echt maar * waard.
Anderhalf jaar later opent zoon Dylan iets verder aan de andere kant van de straat het beloftevolle 'La Provence', maar lang houdt hij het spijtig genoeg niet vol. Sinds 2014 zit er 'GRAMM', dat in hetzelfde jaar reeds zeer terecht de 'Bart Bikt! Resto of the Year' award kreeg.
De inspiratie voor de titel haalde ik uit het boek 'Adventures on the wine route' van Kermit Lynch die het erin had over het fenomeen: 'mis en bouteille au camion'. Vrachtwagens rijden van wijndomein tot wijndomein om er de wijn te bottelen bij gebrek aan bottelingsinstallatie. Hierdoor wordt de wijn van tientallen wijndomeinen door dezelfde kartonnen filters geperst alvorens te worden gebotteld. Al deze wijn smaakt dan ook uniform. Vandaar de scheldtitel 'mis en bouteille au camion' die ik aanpaste tot 'mis en bouteille au restaurant'. Ook duidelijk bedoeld als scheldtitel.
Ik hoop echt dat ze een BTW-controle hebben gehad naar aanleiding van dit artikel. Ik krijg het ervan als er niet automatisch een BTW-briefje wordt afgeleverd. Iedereen dient zijn belastingen te betalen. Lang leve de witte kassa!

Bleu de toi: Helaas pindakaas!

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 203 (woensdag 14/1/2009)

De feesten zijn achter de rug en we snakken naar eenvoud. Vandaar dat we naar Bleu de toi, met gevulde aardappel als specialiteit, gaan. Ultramarijnblauw is de kleur die als een blauwe draad doorheen het interieur loopt, maar deze look is helemaal out. Geforceerde jaren negentig bric-à-brac zoals in de Marollen, dat een mooi alibi vormt om van alles dooreen te clashen. De tafel wiebelt, de stoelen zitten ongemakkelijk en er is bijna geen zitruimte. Achter mij staat op de grond een elektrisch verwarmingstoestel waarvan ik onmiddellijk het snoer uit het stopcontact trek, wil ik niet instant geroosterd worden. Ik heb al spijt dat ik Madame en Junior overtuigd heb om mee te komen. Dit gevoel wordt er niet beter op als we de kaart krijgen overhandigd door de gastvrouw, die een bijna misselijkmakend kokosparfum op heeft. De kaart is op zijn minst bizar te noemen. Naast de gevulde aardappelen is er ook een reeks kreeftbereidingen en salades. Allemaal zowel als voor- of hoofdgerecht te verkrijgen. Dan zijn er nog de vaste warme en koude voorgerechten, maar ook de voor- en hoofdgerechten suggesties. We bestellen een Oostends bintje (€25), een Brussels bintje (€15,50) en een zoete aardappel 'Iles Grenadines' (€18). Hierbij deel ik met Madame een pretentieloos halfje Petit Chablis 2006 (€17) van GAEC de Oliveira Lecestre uit Fontenay-près-Chablis. We vinden de prijs-kwaliteitverhouding zodanig aberrant dat ik 's anderendaags naar de producent bel om te weten te komen wat zo'n flesje wijn nu eigenlijk kost. Het is nog erger dan we gedacht hadden: €3,25. Er wordt hier dus 423% winst gemaakt op de wijn! Junior bestelt een halfje Bru (€4,30), ook niet slecht qua prijssetting. Daar zijn onze gevulde aardappelen al. Dit zijn echter geen gedurende 60 tot 75 minuten in een 200°C oven traag aangekorste aardappelen, maar wel tot een pusachtige brij kapot gekookte aardappelen waarvan de smaak in het beste geval als waterig is te omschrijven. Om dit te compenseren zit in alle drie de vullingen een roomsaus. Zoals mijn grootmoeder altijd zei: 'Met room kan je zelfs een kassei doen smaken'. Volgens de kaart zou er enkel in het Brussels bintje naast spekjes ook room mogen voorkomen. In het Oostends bintje zou je naast grijze garnalen ook een beurre blanc en bieslook moeten aantreffen. In de zoete aardappel ten slotte, zou naast krabvlees, banaan en vanille, ook een mango coulis moeten zitten. Helaas pindakaas! Na de ontgoocheling stijgt opnieuw onze verontwaardiging over de hoge prijzen. Je moet het maar durven, tussen €15 en €25 vragen voor een smakeloze patat. Nog een geluk dat we niet voor het bintje kaviaar (€75) hebben gekozen. Omdat we het hebben aangedurfd geen voorgerecht te nemen wordt ons zonder iets te vragen de dessertkaart onder de neus geduwd. Van de weeromstuit beslissen we geen nagerecht te nemen maar enkel een koffie (€3,50). Dit brengt de rekening op een schandalige €89,80. Dat is zeker de helft te veel.

Conclusie: Gevulde aardappel zou de specialiteit moeten zijn. Zeker de helft te duur. Neigt naar afzetterij.

Eten: 4/10
Bediening: 5/10
Comfort: 4/10

Globale beoordeling: * (Slecht)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

Bleu de toi
Cellebroersstraat 73
1000 Brussel
02 502 43 71
bleudetoi@icloud.com
www.bleudetoi.be
 
Dit was een kick ass artikel. Ik betwijfel of dat zes jaar later nog zou worden gepubliceerd wegens angst voor... Ja, voor wat eigenlijk? Reactie van de uitbater die wild om zich heen schopt waarschijnlijk? Dat hij dan de argeloze consument niet afzet. Daar moet hij dan maar tegen kunnen denk ik dan.
Als ik dat nu teruglees: 'een bijna misselijkmakend kokosparfum' en 'tot een pusachtige brij kapotgekookte aardappelen' zijn oneliners die ze mij niet meer afpakken. Alleen de titel werd veranderd in het brave "Inhoudloze bintjes" en de laatste zin van de conclusie werd niet gepubliceerd.
Wat ben ik blij dat er geen plaats meer was de vrijdag dat de kerstvakantie begon in 2007 en dat ik dan maar met Madame en Junior naar het schitterende 'Samouraï' ging, met een **** artikel in ZONE02/ nr. 180 als gevolg. Iets meer dan een jaar later zijn we er dus alsnog naartoe gegaan. Zonde van het geld.

Le Paon Royal: Koninklijke brasserie

LET OP: deze brasserie is overgenomen door de gebroeders Beyaz en is dan feestelijk failliet gegaan (met een witwas geurtje) samen met de tien andere horecazaken van de groep!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 203 (woensdag 14/1/2009)

Als er in Brussel een brasserie is die het prefix 'Koninklijke' verdient, dan is het wel Le Paon Royal. Sinds 1974 is deze zaak door Emile en Thérèse Schoolmeesters stukje bij beetje uitgebouwd van een simpele taverne tot wat het nu is: een chique brasserie met een hoogstaande keuken. Dit laatste is zeker het geval sinds zoon Arnaud naast zijn moeder in de keuken staat. Hij heeft na zijn opleiding in Namen zich verder bekwaamd in de sterrenkeukens van Comme Chez Soi en l'Ecailler du Palais Royal. Ik ga er met Junior lunchen nadat hij zijn laatste kerstexamen heeft afgelegd. Er is nog net één tafeltje vrij als we binnenkomen. Naast 'jongere ouderen' met een goed pensioen zijn er evenveel 'oudere jongeren' die verantwoordelijk zijn voor de gentrification in de nabijgelegen Dansaertstraat. In de winter appreciëren deze twee kapitaalkrachtige groepen er de houtkachel met zijn typische warmtegloed. In de zomer zitten ze zij aan zij op het lommerrijke terras onder de platanen van het plein. Bij de bestudering van de bierkaart valt het op dat deze zeer uitgebalanceerd is en unieke, zeldzame Belgische artisanale bieren bevat. Als voorgerecht kunnen we hier niet om de huisgemaakte garnaal- (€14) en kaaskroketten (€9) heen. Ik krijg drie aardappelvormige garnaalkroketten met veel garnalen en een krokant bruin gebakken korst. Zonde dat er geen gefrituurde peterselie bij ligt. Junior krijgt slechts twee platte vierkante kaaskroketten. De garnituur van krulandijvie en tomaat past hier uitstekend bij. Hierna eet hij een rundsteak met drie sauzen (€15,50). Deze steak wordt op een houten plank geserveerd en is ook een klassieker van het huis. Het vlees heeft een lekkere grilsmaak en is perfect à point gebakken. De cocktail-, mosterd- en currysaus zijn vanzelfsprekend vers gemaakt. Ik ben een beetje teleurgesteld in de filet Americain (€14,50) die mij wordt voorgeschoteld. Het komt mij over als een modale Americain van de eerste de beste beenhouwer. Niets speciaal, temeer daar de portie rauwkost en industriële frieten van het merk Farm Frites dubbel zo groot zijn. De gigantische kwak zelfgeklopte mayo is dan weer super. Terwijl we wachten op onze Brusselse wafel met suiker (€5) verbinden we om ter eerst de genummerde punten op onze place mats, die eigenlijk bedoeld zijn voor de klein mannen. Ja, kwaliteit zit hem in de details. Zo moet je ook maar eens kijken naar het opschrift boven de lavabo in de toiletten. Gewoon plezant. Oh ja, de Brusselse wafels. Ik denk niet dat er nog vijf zaken in Brussel zijn waar er nog Brusselse wafels van dagvers deeg worden opgediend. Hier hebben ze vier bij zes gaten, zijn dik, krokant van buiten en zacht van binnen. Topkwaliteit die men moet geproefd hebben. Samen met bitter hoppige Bel pils (€2), frisdrank (€2,20) en espresso (€2.20) eindigen we volgens de rekening die in het sappig Brussels dialect is opgesteld op €75,80. In dit bedrag zijn dincht & takse (mier dan fietig %) ingekloesjt.

Conclusie: Unieke Brusselse wafels die op iedere 'to eat'-lijst moeten staan. Sublieme ambachtelijke bieren.

Eten: 7/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch
Specialiteit: bistrokeuken

Le Paon Royal
Oude Graanmarkt 6
1000 Brussel
 
De zaak werd verkocht aan 'Great Moments in Brussels', een nogal schimmige horecaholding zonder adres, niet te contacteren wegens geen telefoonnummer of e-mail beschikbaar. In totaal hebben ze negen zaken in het Brusselse opgekocht.
Vader Emile en moeder Thérese gingen op pensioen en zoon Arnaud amuseert zich. Op donderdagmiddag 31 oktober 2013 komen Madame en ik met een heerlijke gelato uit de Rinomata gelateria aan de Ripa di Porta Ticinese 3 in Milano

en lopen daar toch niet Arnaud met vrouw en kind al citytrippend tegen het lijf. Het gaat hen duidelijk voor de wind. Het weze hen gegund. By the way uitstekend Italiaans ijs was dat.

Ik ben er na de overname op 10 juni 2011 nog eens iets gaan eten. Het was afschuwelijk. €29 voor wat door moest gaan als zeetong. Nooit meer zet ik er nog een voet binnen. Seeing is believing:

Ik heb het echt niet durven vertellen aan Arnaud toen ik hem twee jaar later in Milaan ontmoette.

Eindejaarsvraagjes: Hemel & Hel in 2008 & 2009

ZONE02/ nr. 202 (woensdag 17/12/2008)

*Mijn hemel in 2008 was: de perfecte maaltijd, zowel qua keuken als bediening, bij Philippe Meyers in Braine-l’Alleud.

*Mijn hel in 2008 was: het eten van een sigarettenfilter in het zogenaamde restaurant Herakles in Jette en de fysieke bedreigingen van de eigenaar na de publicatie van het artikel.

*Mijn hemel in 2009 wordt: het samen met Madame, Junior en mijn schoonouders eten van 'Bretoense kreeft en kalfszwezerik, met asperges en morieljes' in de Sea Grill van Yves Mattagne.

*Mijn hel in 2009 wordt: het betalen van de rekening in diezelfde Sea Grill.

Met deze eindejaarsvraagjes werd 2008 culinair afgesloten. Ik kwam nog steeds tot de conclusie dat ik toch wel met mijn gat in de boter was gevallen. Dit was trouwens de tweede en laatste keer dat er mij werd gevraagd eindejaarsvragjes te beantwoorden.

Aloyse Kloos: A blast from the past

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 202 (woensdag 17/12/2008)

Mocht je tussen Kerstmis en Nieuwjaar nog honger hebben, dan kan ik je Aloyse Kloos vanwege de extreme prijs-kwaliteitverhouding ten zeerste aanbevelen. Dit restaurant heeft het imago om in de jaren ’70 te zijn blijven steken en dat schrikt mensen duidelijk af om er met mij de benen onder tafel te steken. Mijn zeer eminente vriend José is echter ‘a man for all seasons’ en gaat direct akkoord om dit voormalige sterrenetablissement, gespecialiseerd in wilde paddenstoelen, truffels en huisgerookte ham tegen het licht te houden. Het is gevestigd in een villa aan een steenweg in het Zoniënwoud. Het interieur is inderdaad vreselijk. We besluiten echter onze vooroordelen opzij te schuiven. Er is een drie- (€35) of vier gangenmenu (€44). We opteren voor het drie gangenmenu en hebben hierbij de keuze uit maar liefst acht voor-, zeven hoofd- en zeven nagerechten. De wijnkaart is de max. De solden zijn blijkbaar al begonnen. Wijnen uit de jaren zeventig, tachtig en negentig worden hier ontkurkt tegen belachelijk lage prijzen tussen de €40 en de €60. We kiezen voor een Chateau La Couspaude 1993 (€56), een Saint-Emilion grand cru classé alstublieft. Deze wijn heeft de tand des tijds zeer goed doorstaan. Als voorgerecht neemt José hure van konijn. Twee dikke stukken terrine, geen hure want dat is kopvlees, van zeker twee cm met grote brokken mals vlees, worteltjes en verse kruiden liggen op zijn bord. De gelatine geeft een complementaire smaaktoets. Op mijn bord liggen een tiental plakken huisgerookte ham die zacht, smeuïg in de mond smelten. Daarna komt de rooksmaak naar voor en die blijft eindeloos nawerken. Als hoofdgerecht doen we ons te goed aan hazenfilet. Als ik haas op de kaart zie staan, dan bestel ik dat sowieso. Haas kan immers niet worden gekweekt. Het is gegarandeerd wild wild. We krijgen ieder twee perfect rosé gebakken filets geserveerd. Hierbij komt grondwitloof, rode kool en een gesauteerde rechtopstaande aardappel. Vooral de rode kool als alternatief voor de obligate veenbessen valt op. Zou dit hoog niveau ook worden doorgetrokken in de desserts? Wat José betreft wel, want de superlichte flensjes met vanille-ijs ertussen en karamelsaus erover is volledig homemade. Mijn crème brûlée met een aroma van tonkabonen zal ik ook niet licht vergeten. Nu weet ik het zeker: 99,9% van de in restaurants geserveerde crème brûlée is prefab uit horecagroothandels als ISPC en Metro die overal en altijd hetzelfde smaakt. Hier geen homogene pap met een korstje erop, maar een crème die echt naar ei smaakt en daarin het subtiel tonkabonenaroma met vanille en amandel toetsen. Bij een sterke, lekkere kop koffie met kraakverse mignardises (€3,50) betalen we met plezier €136 voor een perfect klassiek eetfestijn. Epiloog: de week na ons bezoek verliest Aloyse Kloos zijn Bib Gourmand in de nieuwe editie van de Michelingids. Hoezo, een Bib Gourmand staat toch symbool voor een goede prijs-kwaliteitverhouding en niet voor een designinterieur?

Conclusie: Klassieke keuken die nog altijd op een hoog niveau presteert. De wijnkelder wordt gesoldeerd.

Eten: 10/10
Bediening: 9/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ***** (Uitstekend)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: gastronomisch

Aloyse Kloos
Terhulpsesteenweg 2
1560 Hoeilaart
02 657 37 37
erest.aloysekloos@hotmail.fr
www.aloysekloos.be
 
Dit voormalig sterrenrestaurant (een in mijn termen zogenaamd 'historisch restaurant') is echt nog steeds zeer de moeite.
De titel is hier veel passender dan de vertaalde, gepubliceerde versie: 'Als in goede oude tijden'. Horreur! Idem met de conclusie: 'solderen' is niet hetzelfde als 'uitverkopen'.
Dus tweemaal ***** (uitstekend) voor de 'feestelijke restaurants' van het kerstnummer 2008, vermits ook 'senzanome' de maximale score kreeg. Way to go. Ik sluit 2008 af met in totaal vier ***** restaurants (ook nog voor 'Barbizon' en 'Philippe Meyers'). Niet slecht.

senzanome: New York state of mind

LET OP: dit restaurant is verhuisd!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 202 (woensdag 17/12/2008)

Stap senzanome binnen en je waant je in een place to be in het trendy ‘Meatpacking District’ in New York. Alweer €700 aan vliegtickets uitgespaard, want je bent nog steeds in Schaarbeek of all places. Hier kan zo een scene van ‘Sex and the City’ worden opgenomen. Op het einde van 2004, het jaar dat broer en zus Giovanni en Nadia Bruno, zeer onverwacht een Michelinster verdienden, hebben ze hun toenmalige wat oubollige eetzaal prachtig laten herinrichten met gevernist breed parket en rode kuipstoelen, met in het midden een gigantische geacclimatiseerde wijnkamer en achteraan een prachtig verlicht glasraam. Het resultaat is super. Zonder twijfel het mooiste Italiaanse restaurant van de Europese hoofdstad. Van op straat kan je door de grote vitrine de hele eetzaal bewonderen. Je moet wel aanbellen om binnen te geraken. Dat is een ingebouwde drempel om toevallige passanten duidelijk te maken dat het hier niet om een pizzeria gaat. Bij het aanscherpen van de honger met een zeer droge prosecco (€8) komt de chef himself goedendag zeggen en de suggesties toelichten. We passen voor de fettuccina all tartufo bianco (€65) om begrijpelijke redenen. Madame kiest voor de spaghetti alla bottarga (€20). Bottarga is een Sardijnse delicatesse. Het is samengeperste gepekelde kuit van karper of tonijn. Het resultaat is een barnsteenkleurige balkvormige massa die wordt verkruimeld en samen met olijfolie onder versgemaakte spaghetti wordt vermengd. De al dente pasta krijgt er een speciaal zeearoma door. Ik bestel de sardines beccafico (€18), gevulde sardines. Een Siciliaanse specialiteit waarvan de bereiding hier de perfectie heeft bereikt. Dat mag ook wel want Graziella Anzalone, de mama van Giovanni en Nadia is van Sicilië afkomstig. Bij deze voorgerechten drinken we een halfje Gavi di Gavi Villa Sparina 2007 (€22 ofwel driemaal de aankoopprijs) uit Piemonte. Een fruitige wijn met een aangename en zuivere afdronk. Als secundo nemen we beiden een stuk vlees. Voor mij de tagliata di manzo (€28), een gegrilde runderbiefstuk die in plakjes is gesneden. Simpel afgewerkt met wat olijfolie. On the side ligt nog een zware saus op basis van Parmezaanse kaas. Voor de moeder van mijn zoon komen scaloppina de vitello (€26) op tafel, drie kalfslapjes met een plakje ham en gesmolten kaas on top. De verse salie verheft dit gerecht tot een hemels niveau. Alleen zonde dat we beiden dezelfde gratin en groenten erbij krijgen opgediend. Als begeleidende wijn kiezen we hierbij een Chianti classico, een Fonterutoli 2006 (€26 of 2,7 maal de aankoopprijs) met een soepele structuur en een elegante afdronk. Als dessert voeren we de lakmoesproef voor Italiaanse restaurants uit: ‘Hoe is de tiramisu (€8)?’ Tot ons groot jolijt smaakt de tiramisu exact hetzelfde als de tiramisu van Madame, dus geslaagd met felicitaties van de jury! Na de rekening van €184 te hebben vereffend, belanden we bij het buitengaan terug in de Brusselse realiteit.

Conclusie: Zonder twijfel het mooiste Italiaanse restaurant van Brussel met een authentieke hedendaagse keuken.

Eten: 9/10
Bediening: 9/10
Comfort: 9/10

Globale beoordeling: ***** (Uitstekend)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: gastronomisch

sensanome
Koninklijke Sinte-Mariastraat 22
1030 Schaarbeek
02 223 16 17
www.senzanome.be
 
Vanaf 2008 heb ik de verplichte 'feestelijke restaurants' voor het kerstnummer in de mate van het mogelijke geïnterpreteerd als '(voormalige) sterrenrestaurants'. Dat was in 2007 nog niet het geval met 'Le Vismet' en 'Sir Kwinten'. Niet dat ik er in de toekomst altijd zal in slagen om twee sterrenrestaurants te recenseren voor het Kerstnummer, ik zal steeds mijn best doen. Hier slaag ik er dus wel in want het andere artikel in het kerstnummer 2008 is dat over 'Aloyse Kloos'
De titel haalde ik van die New Yorkse hymne van Billy Joel: 'New York state of mind'. Met mijn originele conclusie.

Tartufo: Big night the sequel

LET OP: dit restaurant is verhuisd!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 201 (woensdag 3/12/2008)

Junior heeft tijdens het herfstverlof in Toscane de truffel ontdekt. Vandaar dat hij, ondanks nakende examens, toch kandidaat is om op een woensdagmiddag mee te gaan naar Tartufo. ‘Eten moet ik toch en met zo’n naam kan dat bijna niet slecht zijn’ is zijn redenering. Het restaurant is gevestigd in een gerenoveerd huis in Sint-Genesius-Rode, een faciliteitengemeente waar de burgemeester wel al is benoemd. Het interieur is werkelijk prachtig gedesigned en moet stukken van mensen hebben gekost. Wij zijn de enige klanten in de eetzaal als we binnenkomen. Er zullen er na ons ook geen meer binnenkomen. In Rode pendelt iedereen blijkbaar naar Brussel. Dit heeft een bevreemdende atmosfeer zoals in de eetfilm ‘Big Night’ tot gevolg. Sinds vier jaar staat de Algerijnse chef Kayes Ghourabi achter het fornuis en zorgt zijn echtgenote Griet Grassin voor de bediening. De chef is opgeleid in een Franse keuken en heeft jaren in Italië gewoond. Vandaar dat hij Frans Italiaans kookt. Onze voorgerechten zijn spectaculaire presentaties, wat voor die prijs ook wel mag. Ik zie tegenover mij ‘in tempura gefrituurde langoustines met pikant sesamkletskopje en Canteloup meloen’ (€24). Zoete bolletjes meloen houden een eerder zoete dan pikante sesamkletskop in de lucht. Daarop liggen vier, in een lichte en krokante tempura gefrituurde, zoute langoustines en een bittere salade van frisee met een zure dressing. Jawel, de vier basissmaken zijn een beetje getelefoneerd aanwezig. Ik probeer de ‘ravioli van geitenkaas met Caprini truffel uit Nocia en pesto van gegrilde hazelnoten (€22). Dit gerecht bestaat uit zes ravioli geserveerd op een dakgootvormig bord. De ravioli zijn super delicaat waarbij eerst de truffel, die erover is geschaafd, de smaakpapillen kietelt. Daarna neemt de sterke geitenkaas van de vulling het smaakgewijs over. Het halfje nipozzano riserva 2005 (€25 ofwel tweemaal de aankoopprijs), een chianti rufina is zijn geld waard. So far, so good. Maar bij de hoofdgerechten gaat het mis, ze zijn immers waardeloos. De ‘krokant gebakken kalfszwezeriken, wilde paddenstoelen en herfsttruffel’ (€28) zijn niet krokant gebakken en de paddenstoelen, maar ook de truffel, smaken naar niets. Hetzelfde geldt voor de groene asperges die onder het geheel liggen. Er bestaan blijkbaar geen seizoenen meer voor asperges. Dit smaakt mij niet. Junior is ook ontgoocheld door de ‘Sint-Jacobsvruchten mi-cuites, porcini en parmezaan’ (€25) want er wordt exact dezelfde ravioli als van mijn voorgerecht bij geserveerd en de sterke geitenkaas maskeert elke smaak van de Sint-Jacobsnoten. Ik vind de dessertkaart maar niets en laat deze kelk aan mij voorbijgaan. Junior probeert toch nog de ‘sorbet op zijn Italiaans’ (€8). Dit is met prosecco vloeibaar gemaakte sorbet die met een rietje wordt geserveerd. De eindrekening bedraagt €149,50 wat minimaal een derde te veel is. Pfff...

Conclusie: Te duur designrestaurant met gerechten met een vlak smaakpalet. Goed maar niet speciaal.

Eten: 6/10
Bediening: 9/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans-Italiaans
Specialiteit: -

Tartufo
Termeulenstraat 44
1640 Sint-Genesius-Rode
 
Dit restaurant is naar Sint-Pieters-Leeuw verhuisd, naar het pand waar voorheen 'De Groene Jager' zat dat op een degoutante manier door de eigenaressen werd gepest tot het failliet ging. Hopelijk hebben Kayes Ghourabi en Griet Grassin niet te maken met dit soort pesterijen.
De titel verwijst naar de culinaire Hollywoodfilm 'Big Night' waarin een scene zit met een quasi lege eetzaal en een surrealistische sfeer als gevolg. Bangelijk voor de eigenaars.
Nu is het wel genoeg geweest met die knipogen naar 'niet-benoemde burgemeesters'. Straks krijg ik nog een Vlaams-Nationalistisch imago.
In de Editor van De Persgroep bestaat de combinatie Frans-Italiaanse keuken niet. Je moet het apart ingeven en dan is het Franse en Italiaanse keuken, niet Frans-Italiaanse keuken. Hier dus wel.

VINI DIVINI: Wijnfestijn

LET OP: deze wijnbar bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 201 (woensdag 3/12/2008)

In een zijstraat van de Elsense Steenweg, op een steenworp van de Naamsepoort, bevindt zich VINI DIVINI, ongetwijfeld de smalste wijnbar annex restaurant in het Brusselse. Het is nauwelijks drie meter breed. Je loopt er zo voorbij. Het is een publiek geheim dat dit buiten Toscane de favoriete pleisterplek van Guy Verhofstadt is. Markus en Paul zijn met hun echtgenotes, de twee Petra’s, uit het verre Lippstadt naar Brussel afgezakt voor een city trip. Wij zijn met zes om hen te vergezellen waardoor de enoteca van Vincenzo Marino al voor de helft is gevuld. Bij het binnenkomen, moeten we voorbij de toog waarachter Enzo op twee kookplaten zijn kunsten vertoont. Alles is er zo smal dat het de hele avond buiken intrekken wordt. In een enoteca staat natuurlijk Italiaanse wijn centraal. Er zijn hier 1.500 referenties. Alle wanden zijn tot tegen de zoldering volgestouwd met flessen. De menukaart is gegeven de beperkte infrastructuur minimalistisch. Ze wordt wekelijks aangepast. Er is steeds de keuze tussen een antipasto misto, twee warme voorgerechten, een pastagerecht, een hoofdgerecht en drie desserts. Het is hier dus mogelijk om op zijn Italiaans te dineren: antipasto, primo piatto, secundo piatto en dolce. Wij doen het op zijn Belgisch: voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Bij een bolletje buffelmozzarella met een blaadje basilicum en een schijfje kerstomaat als hapje proeven we om te beginnen een Toscaanse Antillo Bolgheri 2006 (€ 35 of 2,5 maal de inkoopprijs), een degelijke wijn. Als voorgerechten komen zeer gevarieerde antipasti misto met gestoomde verse groenten en heerlijke charcuterie (€15), glazig gebakken scampi (€15) en sudderende pannetjes met gesmolten scarmoza (gerookte mozzarella) met tomaat (€10) op tafel. Vooral dit laatste gerecht is een voltreffer. Hierbij drinken we een Lombardijse Aldo Rainoldi Valtellina superiore inferno riserva 2003 (€35 ofwel tweemaal de aankoopprijs). Deze wijn valt na de aanzet echter spectaculair stil in de mond. Bij de hoofdgerechten komt er een superwijn in het glas: een Ronchedone Ca dei Frati 2006, ook uit Lombradije (€35 ofwel 2,3 maal de aankoopprijs). Naast malse, puur smakende scaloppine (€20) – varkenslapjes – is er een al dente penne al ragù (€15) – dé Italiaanse vleessaus die buiten Italië Bolognese wordt genoemd - die dienst doet als alternatief hoofdgerecht. Onze Duitse vrienden hebben, terecht, bedenkingen bij de studentikoze foto's op het toilet. Als dessert (€7,30) onthoud ik vooral de café glacé, gewoon een grote tas espresso met een bol vanille-ijs in. Het ware dessert is echter een Barolo Pio Cesare 1996 uit Piedmont (€50). Een wijn om op te kauwen. Een waardige afsluiter voor een avond die vooral in het teken stond van het degusteren van wijn en daarbij werd een degelijke hap verorberd om de alcohol beter te kunnen verwerken. De rekening, €60 per persoon, is zeer correct maar om aan deze prijs-kwaliteitverhouding te raken moet je al met een grote groep zijn.

Conclusie: Het degusteren van Italiaanse wijn staat centraal. Daarbij eet je eenvoudige, correcte gerechten.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: wijnbar
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

VINI DIVINI
Herdersstraat 28
1050 Elsene
0477 26 14 87
 
De titel is een idee van The Ladies van de redactie en is stukken beter dan mijn klunzige titel: 'It's the wine, stupid!' Het 'wijnbar'-type heb ik hier gecreëerd omdat het dat eerder is dan een restaurant, maar in de Editor van De Persgroep bestaat deze categorie niet. Vandaar.
Ik weet niet meer wie de zesde Belg aan tafel was naast mezelf en Madame, René en Jo en Patrick die uit Tunis terugvloog. Eddy misschien? Zou kunnen.
Wat de link VINI DIVINI en Guy Verhofstadt betreft staat er op de blog 'Saint-Etienne's world' een zeer mooie, maar ontluisterende open brief aan Guy Verhofstadt i.v.m. een interview dat hij er gaf aan Alain Coninx voor TV-Brussel.

Philippe Meyers: And we have a winner...

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 200 (woensdag 26/11/2008)

‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ schreef Jon Landau in 1974 in Rolling Stone nadat hij een concert had bijgewoond van The Boss. Ik ben geneigd om in dezelfde, maar dan culinaire, termen te schrijven over de maaltijd die ik met mijn gezin heb mogen degusteren bij Philippe Meyers. Het restaurant ligt in een klein straatje tegenover de ingang van de St Etiennekerk. Het kader is echt waar het enige minpunt dat ik met de beste wil van de wereld kan bedenken. Hoewel de inrichting nog geen vijf jaar oud is komt ze oubollig over. Provençaalse stijl uit de jaren negentig. Als geograaf bekoort enkel de verzameling rode Michelingidsen mij. Vijf van de acht tafels zijn bezet en we worden op een zeer gastvrije, spontane manier verwelkomd door Valérie, de perfect tweetalige echtgenote van de chef. Hij heeft het vak geleerd in gerenommeerde keukens als die van D’Hoogh, Claude Dupont, Barbizon en Eddie Van Maele. Zij heeft drie jaar de dienst uitgemaakt in de eetzaal van Romeyer, het meest tot de verbeelding sprekende Belgische restaurant van de twintigste eeuw. Er is keuze tussen een maandelijks veranderend drie- (€34) of viergangen menu (€49). Wij opteren voor het driegangen menu en hebben hierbij de keuze uit vijf voor-, vijf hoofd- en zeven nagerechten. Als aperitief geniet ik samen met Madame van een Albet i Noya (€7), een heerlijke biologische cava rosé. Junior wordt op slag fan van de niet-alcoholische Pisang Ambon met vers geperst appelsiensap (€5,5). Als voorgerecht kiezen we voor de ‘poêlée de noix de St Jacques sur mousseline de choux fleur, beurre tartufata’ die perfect gebakken zijn, de ‘composition croustillante et moelleuse de crevettes grises et tomates, basilic’ dat een deconstructie van tomaat met garnalen is en de ‘escalope de foie d’oie poêlée, l’ananas sous toutes ses formes’ (suppl. €7) waarbij de ananasvariaties het resultaat van uren werk zijn. De hoofdgerechten zijn van hetzelfde kaliber. De ‘poitrine de poule faisane de chicon pleine terre, cuisson lente, sauce brune au poivre de Sichuan’ is verrassend door de krokante peperkorrels in de saus, de ‘dos de sandre cuit à la vapeur sur lit de lentilles vertes du Puy, ventrèche, vinaigrette tiède à l’estragon’ is een gedurfde, ongewone combinatie en de ‘noisettes de filet de biche, garnitures de saison, deux sauces, l’une moutarde et l’autre vin rouge' (suppl. €7) is dé plat de résistance. Als dessert eten we de beste dame blanche ooit. Het vanille-ijs is à la minute gedraaid en zo romig dat het bijna niet te onderscheiden is van de slagroom. Inclusief het halfje Domaine du val des roches 2001, een Pouilly-Fuissé (€23) en het halfje La Bastide Dauzac 2001, een Margaux (€24) komt de rekening uit op €199,5. Als de gastvrouw ons bij het buitengaan, vertelt dat in april volgend jaar er een complete interieur make over zal plaatsvinden, weten we het zeker: in 2009 zal voor Philippe Meyers the sky the limit zijn.

Conclusie: Geen enkel foutje te bespeuren qua keuken of bediening. In april 2009 wordt het interieur aangepakt.

Eten: 10/10
Bediening: 10/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ***** (uitstekend)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: gastronomisch

Philippe Meyers
Rue Doyen Van Belle 6
1420 Braine l'Alleud
02 384 83 18
philippe.meyers@gmail.com
www.philippe-meyers.be
 
Met dit zesde en laatste artikel sluit ik mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant af. Het vet is van de soep. Achteraf zal blijken dat het mijn allerlaatste recensie in Waals-Brabant zal zijn (zeven in totaal: zes van mijn toer in de herfst van 2008 en Les Six Colonnes in februari 2008), vermits bij de tweede sanering van de ZONE02/, in mei 2013, het een Nederlandstalig tijdschrift wordt (eentalig dus) en ik m.a.w. niets meer te zoeken heb in Waals-Brabant. (Pro memorie: de eerste sanering van ZONE02/ gebeurde in mei 2009 als de Nederlandstalige versie met de Franstalige versie wordt gefusioneerd tot een tweetalige versie die in twee stappen maandelijks wordt i.p.v. tweewekelijks.)
Plezant om de ‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ quote te kunnen gebruiken. Ik meende ieder woord van de inleiding van dit artikel. Ik ben wat blij dat ik uiteindelijk gelijk heb gekregen (ik heb inderdaad altijd gelijk gehad in deze), want Philippe Meyers heeft tot 2015 moeten wachten tot hij een ster in de Michelin kreeg toebedeeld. Dit had gerust vijf jaar eerder kunnen zijn daar in 2010 het interieur ook op niveau was gebracht. Vandaar dat er werd gevraagd om de foto op de website van ZONE02/ (zie hoger en let vooral op de lelijke kast, de vreselijke linoneumvloer en dan die gecoiffeerde poedel onder de tafel. Voorwaar de lelijkste foto ooit.) te vervangen (vandaar ook weer de wazigheid van de eerste foto) door onderstaande door het restaurant geleverde foto van het nieuwe interieur. Het verschil is fenomenaal.

Foto: Philippe Meyers  
De titel en de conclusie zijn de originele. De gepubliceerde titel was 'And the winner is'. Een keuze van The Ladies van de redactie.
Dit was het tweede restaurant, na 'Barbizon', dat van mij ***** kreeg toebedeeld (op 57 recensies). Het was trouwens een perfecte lunch met het gezin, kortom een perfecte zondagmiddag. Beter zal het niet worden.

BELvue! Lunch & Tea: Klein maar fijn

LET OP: dit eethuis bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 200 (woensdag 26/11/2008)

Hip Hip Hoera! ZONE02/ is aan zijn 200ste editie toe. Bestaan er 200 jaar oude restaurants in Brussel? Volgens Prof. Scholliers van de VUB niet, maar er zijn twee Brusselse buurten waar 200 jaar geleden in navolging van Parijs de eerste restaurants verschenen. Naast de incontournable Beenhouwersstraat was dat, misschien iets wat onverwacht, ook zo op het Koningsplein. Na een eeuw uitgestorven te zijn is de horeca recent via het museumwezen terug aanwezig op het Koningsplein. Zakenman Fernand David, in een vorig leven manager van Hilton Europa, heeft er naast de museumbrasserie in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten sinds begin dit jaar ook BELvue! Lunch & Tea in het gelijknamige museum geopend. Sommige beklijvende gidsen omschrijven dit museum tijdens hun rondleiding als het contradictorische museum voor dynastie en democratie. Ik ga er op een woensdagmiddag met Junior, in de eetzaal met zicht op het Koningsplein, lunchen. De kaart is beperkt: enkele voorgerechten, salades en pasta’s. Maar alles is fait maison. Junior kiest voor de mozzarella sticks (€8) als voorgerecht. Ik wil de dagsoep (€4), een ‘bisque d’homard’, testen. De mozzarella sticks zijn eigenlijk kaaskroketten, maar dan wel origineel vormgegeven. Er worden twee staafvormige kroketten met een dikke krokante korst geserveerd. Deze korst zorgt voor evenwicht met het elastische karakter van de mozzarella. Hierbij komt een zeer gevarieerde lekker aangemaakte salade. Junior is duidelijk tevreden, alleen maakt hij zijn beklag over het industrieel afbakstokbrood. Mijn kreeftensoep komt in een ovaal, heel diep bord. Het lijkt wel een minibadkuip. De hoeveelheid soep is dan ook gigantisch. Niet dat ik mij daar over beklaag, integendeel. Ze smaak perfect. Een robuuste zilte smaak van kreeftenpantsers is dominant. Als hoofdgerecht verschijnt aan de overzijde van de tafel een pasta ‘3tomatoes’ (€14). Het is een verkeersdrempel van, met een vleesvork, opgerolde tagliatelle. De tomatensaus is à la minute bereid met slechts drie kerstomaten, zo verklaart de ober de wat bizarre naam van dit pastagerecht. Ongelooflijk maar waar, zo’n pure, eerlijke smaak uit drie onnozele kerstomaten halen. Van mijn kant proef ik de Caesar salade (€14). Deze salade werd in 1924 in Noord-Amerika ontwikkeld door ene Cardini met aangemaakte Romeinse sla, croutons, geraspte parmezaan, een eierdooier en Worcestershire saus. Deze versie is een hedendaagse interpretatie ervan met dezelfde salade als bij de mozzarella sticks, maar met blokjes kippenwit, ansjovisfilets, pijnboompitten en croutons. Als dessert proeven we een heerlijk stuk perentaart en een fantastische portie rijstpap (beiden €4,75) van patisserie Gaudron op het Brugmannplein in Elsene. Na slechts €60 voor deze heerlijke lunch te hebben betaald, bezoeken we het museum en valt eindelijk mijn €. In de kelder tussen de toiletten en de trap ontdekken we het ‘knooppunt van de democratie’. Voorwaar contradictorisch…

Conclusie: Perfecte plek om rustig te lunchen. Kleine maar fijne kaart. Heerlijke patisserie van Gaudron.

Eten: 8/10
Bediening: 9/10
Comfort: 9/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: eethuis
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

BELvue! Lunch & Tea
Paleizenplein 7
1000 Brussel
 
Geef toe, een perfecte rode draad doorheen het artikel, van inleiding tot besluit. Ik ben er nog steeds tevreden over. The Ladies van de redactie hebben de drie eerste woorden van mijn versie gedeletet. Hier staan ze er opnieuw in.
Fernand David heeft deze zaak gesloten vanwege een lage omzet veroorzaakt door de onbestaande visibiliteit (geen neonlichtreclame op het Paleizenplein toegelaten natuurlijk). Later kwam in deze ruimte van het BELvue museum een filiaal van 'Green Kitchen'. Plots ging de poort op het Koningplein open en was er meer va et vient mogelijk.
Hij liet erna ook zijn 'museumbrasserie' aan de overzijde van het Koningsplein over, daar zijn partnerschap met Peter Goossens op de klippen was gelopen. Sinds 2010 is de uitbating in handen van de federale wetenschappelijke overheidsinstelling KMSK zelf. In 2007 kreeg de 'museumbrasserie' nog de 'Bart Bikt! Resto of the year' award van mij, nu zijn de meerderheid van de beoordelingen op 'tripadvisor' 'Matig' tot 'Vreselijk'. Het is dus armoede troef in de tot 'Museum Arts Brasserie' omgedoopte zaak die nog slechts van 10u tot 17u open is.
Een paar jaar later start hij de keten 'Steak Frit' op. Alweer een knap concept, maar blijkbaar betaalde het management zich te hoge lonen uit en werden leveranciers (zoals 'Gold Meat Belgium n.v.' die het lekkere potjesvlees voor de amuse bouche leverde) veel te laat betaald. Op het laatste zelfs gewoonweg niet meer. Steak Frit ging dan ook failliet.
Vermits ik geen digitale versie van de gepubliceerde foto heb, ben ik andermaal verplicht een wazige foto (vanwege het recyclagepapier waar ZONE02/ op werd gedrukt) te gebruiken. Tot slot dit nog: de beklijvende gids in kwestie is Erik Nobels. 'Bedankt voor de oneliner Erik'.

Caprice de Phil: The machine that goes 'PING'!

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 198 (woensdag 29/10/2008)

Ik heb mijn goede copain Niels nog nooit zo gelukkig gezien. Blijkt dat hij een nieuwe vriendin heeft. Het spreekt voor zich dat we dat moeten vieren. Hiervoor gaan we samen met Veronica naar Caprice de Phil. Dit restaurant in het centrum van La Hulpe zal toch niet echt een bevlieging van chef Philippe en gastvrouw Ségolène Jouveneaux zijn? We rijden de poort binnen en parkeren ons op de, mooi in de tuin geïntegreerde, parking. Bij het binnenkomen, valt de gigantische koperen espressomachine op de toog op. We krijgen een tafel met zicht op de open keuken, waar de werkzaamheden al volop bezig zijn. Er zijn opvallend weinig klanten. Het is lang geleden dat ik nog eens gepingd ben in een restaurant, maar hier is het van de eerste minuut prijs. Een microgolfoven staat centraal in de open keuken en dat zullen we geweten hebben. Hij wordt continu gebruikt en het geping is storend. Voor het overige heeft deze zaak een dikke laag patina omdat veel van de originele structuur van het gebouw intact is gelaten. De inrichting is zeer sfeervol en warm in roos en grijs taupe. Met een aperitief van het huis (€8), schuimwijn met een tikje armagnac, klink ik op de toekomst van de love birds. Veronica is vegetariër en kiest als voorgerecht voor ‘crotin de Chavignol à la moutarde et au roquefort’ (€12). De geitenkaas smaakt mild, maar is te groot. Eentonigheid dreigt om de hoek. Niels en ik eten ‘ravioles de foie gras d’oie maison’ (€14). Duidelijk een signature dish dat gekenmerkt wordt door zijn zachte smaak en korrelige structuur van de ganzenlever. Alleen spijtig dat het gerecht onze tafel lauw bereikt. We drinken hierbij een passend glas Jurançon (€4). Veronica is al begonnen aan de Domaine des Valanges 2007 (€30), een Saint Veran uit Bourgogne. Een uitstekende wijn die ons allemaal goed bevalt. Mijn hoofdgerecht is een ‘cabillaud royal, moutarde à l’ancienne’ (€23). Een mooi gerecht met een kraakverse grote moot kabeljauw die perfect is gegaard. Hierbij komen tonnetjesaardappelen, courgettes en prei. Niels zijn ‘pavé de thon grillé’ (€23,50) is werkelijk mi cuit en de bearnaise is by the book. Alleen heeft hij exact hetzelfde groenteassortiment als ik, dat trouwens ook terug te vinden is in Veronica haar tagliatelle met boschampignons (€15). Opnieuw moeten we tot onze spijt vaststellen dat de gerechten lauw op tafel komen. We kunnen ons net bedwingen om te vragen of ze misschien even in de microgolfoven kunnen worden opgewarmd. Zonde. Wat de desserts betreft kunnen we kort zijn. De ‘coupe Bourguignonne’ (€8), cassis sorbet en crème de cassis, is origineel. De ‘fondant au chocolat’ (€9) is ingezakt en van de ‘tarte aux pommes flambées’ (€9) zijn de randen verbrand. Veronica certificeert met haar Italiaanse wortels de espresso (€2,70) als authentiek. Tot slot moet ik expliciet naar een BTW-briefje vragen bij de rekening (€200,90). Ook dat is voor mij lang geleden. Zou dit dan toch een bevlieging van Phil zijn?

Conclusie: Perfecte gaartijden maar de gerechten komen lauw op tafel ondanks een veel gebruikte microgolgoven.

Eten: 6/10
Bediening: 7/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: -

Caprice de Phil
Avenue Reine Astrid 81
1310 La hulpe
02 653 79 99
www.capricedephil.be
 
Voorlaatste stop op mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant. De titel komt uit de 'Hospital Sketch' van Monty Python.
BTW: het concept van het 'gepingd' worden heeft mij deze job bezorgd. Dat was de opvallende gimmick in mijn sollicitatie-artikel over 'Le Pré Salé'.

DE KREBBE: Omelet met frieten

LET OP: deze brasserie is overgenomen!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 198 (woensdag 29/10/2008)

‘Bestaat dat wel in het Brusselse, een restaurant met omelet op de kaart?’ Deze pertinente vraag stelt Junior mij omdat hij doorheen de jaren op reis in Frankrijk altijd dit, op het eerste zicht, simpele gerecht heeft weten te appreciëren. Wie zoekt, die vindt. Zo komt het dat we op een woensdagmiddag binnengaan in DE KREBBE. De naam verwijst naar de boerderij die hier in de 18de eeuw stond. Sinds 1994 heeft Henri Lecroat, in een vorig leven ober in La Taverne du Passage, deze taverne fasegewijs uitgebouwd tot een degelijke brasserie. Het straatterras werd met een veranda overdekt en is nu de eetzaal. De gemiddelde leeftijd van het cliënteel zit, samen met dat van de appartementbewoners in de buurt, duidelijk in stijgende lijn. Om te beginnen neemt mijn erfgenaam scampi (€15), tegenwoordig hét succesnummer in het brasseriewezen. Ik kies daarentegen voor het meest excentrieke en originele voorgerecht van de kaart: lamszwezerik en –tong met rozijnen in een bladerdeegje (€15). Hierbij bestellen we een Coca Cola (€2) voor hem en voor mij een pot Lyonnais met pinoit noir reserve du domaine Gustave Lorentz (€17) erin. Een rosé uit de Alsace die zo donker is dat het bijna rode wijn lijkt. Wijnen uit de Alsace blijken de huisspecialiteit, omdat ‘de patron die zo graag drinkt’ verklaart de ober. Deze rosé heeft een aangename neus en ik smaak vooral rijp rood fruit. De scampi zijn, zoals het hoort, ontdaan van hun darmkanaal en nog iets glazig binnenin. ‘Op de wijze van DE KREBBE’ betekent dat ze met een mosterdsaus en spekjes zijn bereid. Mooie contrasterende smaken. Ik heb nog nooit lamszwezerik en –tong gegeten. Vermits ze op zich wat flauw smaken, wordt hier geopteerd om in de saus rozijnen te verwerken, hetgeen echter een te overheersende zoete smaak geeft. Dit had subtieler mogen zijn. De boerenomelet (€10) met frieten (€3 suppl.) is van het niveau van die in een Frans café des routiers. Ze is gevuld met spek, kaas, tomaat en champignons, maar ook met wortel, courgette en groene bonen. Dat is juist het plezante aan een boerenomelet, de chef kan er naar believen groenten uit de moestuin in verwerken. Ze is echter niet dichtgevouwen of opgerold, maar zodanig gebakken dat ze in het midden nog iets nat is en hartig aan de rand. Er komt een potje met saus, op basis van Aceto Balsamico, bij. Van mijn kant eet ik een perfect saignant gebakken 'onglet à l’echalotte' (€17). De frieten zijn dik en plat, van het huisgemaakte type. Ik vraag mij alleen af vanwaar de manie van chef Michel Rillaert komt om op ieder bord een stuk tropisch fruit te willen leggen. We delen als dessert ‘crêpes comédie Française’ (€11) die door de ober in de zaal met veel spektakel wordt bereid en geflambeerd. Bij de koffie krijg ik een citroenjenever aangeboden. Ik kan werkelijk geen pap meer zeggen. We ronden de rekening van €99,90 vanzelfsprekend af en rijden met nostalgische gedachten aan La douce France terug naar huis.

Conclusie: Traditionele gerechten uit de brasseriekeuken. Zelfs omelet met frieten staat op de kaart, een lekkere overigens.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

De Krebbe
Brigade Pironlaan 35
1080 Sint-Jans-Molenbeek
02 410 49 40
www.dekrebbe.be
 
Ondekt tijdens mijn 'Woontour 4: van Neerpede tot Midi' die ik gids voor 'Wonen in Brussel'. Werd echter in 2009 overgenomen door dhr. Vandenbranden. De chef was er toen al een tijdje niet meer. Is in 2011 in de Michelingids verschenen. In 2015 is deze vermelding door Michelin echter vervangen door 'La Queue de vache' iets verder op.
Ik ben er nog eens geweest met een aantal mededeelnemers van de door Stefan Moens gegidste Brukselbinnenstebuiten zomerwandeling 'Bellevue artistique in Molenbeek' op zaterdag 4 augustus 2012. Ik heb er toen een tartaar gegeten en die was gewoonweg perfect. Ik heb dat gerecht dan ook opgenomen in mijn lijst 'Favorite dishes' in de rechterkolom van deze blog.

Dit is dus een tartaar by the book. Deze plateau met benodigheden wordt erbij geleverd.

Wat kwam er zoal op tafel bij mijn disgenoten?
Om te beginnen at Madame mosselen. PS: let op het degoutante 'gebakken lucht' stokbrood op de voorgrond.

Daarnaast koos iemand anders voor toast champignon.

En nog iemand anders onglet.

Maar ook tomaat garnaal.

Opmerkelijk is dat het mogelijk is om hierbij een Rodenbach Grand Cru te drinken, hetgeen zeer zeldzaam is in Brussel.

Als dessert had ik een flan caramel in het huis gemaakt. Heel goed, maar die van 'La Laguna' is beter.

Chez Clément: Pre-shopping bunkeren

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)

Waar kan je op een zaterdagmiddag zonder chichi iets kleins en degelijks gaan eten, om daarna verkwikt de shoppingcentra van Brussel en wijde omgeving in te duiken? Chez Clément ligt aan een kruispunt dat omringd is door grootwarenhuizen, op de grens tussen Genval en La Hulpe. Op de parking staan nonchalant een Porsche Carrera en een Porsche Cayenne zij aan zij. We zijn blijkbaar in de buurt van het meer van Genval. Bizar want vanbuiten ziet het er niet uit. Het is een oud klein huisje met veel koterijen. Het interieur is bestudeerd bric à brac. Als brocante zou dit in de rue Blaes in de Marollen niet misstaan. Kortom, wij zijn in la Belgique profonde. Het zit er dan ook stampvol en Clément mingled met de vaste klanten. Om te beginnen laten we een fles vin du patron wit en rood aanrukken. Die worden hier per cm afgerekend. De witte wijn is een chardonnay van het domaine de la Hallopiere, een vin de pays du val de Loire. De rode is een domaine Roger Perrin, een côtes du Rhône. Deze wijnen zijn zeer betaalbaar en bovendien lekker. Uiteindelijk zullen we er maar €12 voor betalen. Kortom, een koopje. Wel wordt er ongevraagd een halfje spuitwater (€3) op tafel gezet. Als voorgerecht eet ik de ravioli van petits-gris (€11) van de suggestiekaart. Het blijkt echter een opengesneden, niet gaar, vierkanten bladerdeegje te zijn met ertussen en vooral er rond een dragonroomsaus waarin slechts een half dozijn malse petits-gris zitten. Madame eet de artisjok met vinaigrettesaus (€7,50). Het is een groot exemplaar met een dito bodem. Het hooi werd al verwijderd en de artisjok is gereconstrueerd in zijn originele vorm. De vinaigrette is goed zuur. Daarna kies ik voor het vleesbrood met stoemp (€12,50) en mij eega voor de tomaat met garnalen (€16). Het gehakt van het vleesbrood is naar mijn idee iets te fijn gemalen. Ik wil de structuur van het vlees nog kunnen herkennen. De stoemp echter is eerste klas. Tegenover mij komen twee stuks tomaat met garnalen op tafel. De tomaten zijn groot, gepeld en volledig uitgehaald, zodat er lekker veel met mayonaise en bieslook aangemaakte garnalen ingaan. Ze worden geserveerd op een bord met een lekkere salade en een half gekookt ei. De frieten zijn duidelijk homemade. Als dessert delen we romantisch een punt lauwe suikertaart uit het naburige Chaumont-Gistoux met vanille-ijs (€5,50). Misschien is het beter om de taart niet op te warmen, want dan wordt de taartbodem te snel kwak. Hoe dan ook is dit na de Nijvelse tarte al djote één van dé Waals-Brabantse gastronomische specialiteiten die je moet geproefd hebben. We drinken nog vlug een ristretto (€2) en betalen het democratische bedrag van €71,50. We zijn het erover eens dat we voor een dergelijke prijs-kwaliteitverhouding de kleine detailfoutjes door de vingers kunnen zien. Er blijft immers nog genoeg over om mee te gaan shoppen. De Fortis- en Dexiacrisis zal pas een paar weekends later uitbreken.

Conclusie: Pretentieloze bistro met een goede prijskwaliteitverhouding. Probeer de suikertaart uit Chaumont-Gistoux.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: bistrokeuken

Chez Clément
Rue de la Bruyère 230
1332 Genval
02 652 33 92
www.brasseriechezclement.be
 
Het ziet er niet uit als een brasserie maar ze noemen zichzelf zo, dus vooruit met de geit.
De vierde stop van de zes van mijn Waals-Brabantse toer. We zijn er een paar weken voor de bankencrisis gaan eten, maar die is al volop bezig bij publicatie. Later zal deze bankencrisis uitgroeien tot een volwaardige economische crisis waardoor ZONE02/ in mei 2009 in twee fasen zal worden gesaneerd van een tijdschrift met een Nederlandstalige en een Franstalige tweewekelijkse editie naar een tweetalig maandblad. Ik ga van 44 naar 20 artikels per jaar. Ouch! That hurts!

La Quincallerie: Take the money and run

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)

La Quincallerie viert zijn twintigste verjaardag. Eindelijk een alibi gevonden om er nog eens de benen onder tafel te steken. Begin jaren ’90 was dit restaurant ‘the place to be’. Zelfs Mick Jagger heeft ooit onder het horloge gedineerd. Als we er om acht uur aankomen is er zo’n toeloop dat het aanschuiven is in de lange doorgang tussen de toog en de zeevruchtenbar. Tijdens het wachten kunnen we de zeevruchten bestuderen. We hebben op slag al geen zin meer in een plateau fruit de mer, de specialiteit van het huis, omdat sommige weekdieren onappetijtelijk in plastieken dozen worden tentoongesteld. Als koppel krijgen we een plaats in de konijnenpijp op het eerste verdiep. We hebben een prachtig uitzicht op de zaal beneden. Caroline, onze dienster, is kort van stof. Het moet blijkbaar vooruitgaan. Bon, kikkerbillen zoals in de Dombes (€14) en jonge eend uit Challans (€18,50) voor mij en tempura van gamba’s (€16) en filet van Mechelse koekoek (€21) voor Madame. Mag ik nu op mijn gemak de wijnkaart uitpluizen? Die is trouwens pedagogisch verantwoord. De wijnen worden op drie verschillende manieren geclassificeerd: naar regio, prijs én cépage. Omdat de gekozen gerechten zo uiteenlopend zijn, kiezen we een Oostenrijkse bio-riesling van Weingut Schnabl 2006 (€30 of 6,7 maal de inkoopprijs) en een Côtes du Roussillon Villages van Domaine des Schistes, les Terrasses 1999 (€26 of 1,5 maal de inkoopprijs). Het zijn twee schitterende wijnen met een sterk uiteenlopende prijs-kwaliteitverhouding. Daar zijn de voorgerechten al. Ik vraag onmiddellijk wat brood bij. Er liggen slechts drie gamba’s op een langwerpig bord. Ze zijn groot, sappig en mals. De tempura is krokant. De kikkerbillen zijn wel afdoende in aantal. Het brood zal arriveren als onze borden worden afgeruimd. Nog geen vijf minuten later staan onze hoofdgerechten voor ons, maar die zijn gewoonweg niet te eten. De Mechelse koekoek is uitgedroogde bucht met een kleffe bruine saus en de worteltjes zijn zo platgekookt dat ze ongetwijfeld een hit zouden zijn in rusthuis rochelvreugde. De jonge eend is te lang gegaard. Ze is taai en heeft een onaangename nasmaak. De wafelaardappelen lijken wel chips van Lays. We laten onze borden onaangeroerd. Caroline heeft het gezien en stuurt haar collega van de overkant om de borden te recupereren. Deze zegt ‘bon soir’ en niet ’ça vous a plu?’. Goede tactiek, blijkbaar komt dit wel meer voor. Ondertussen vragen wij ons af of we nog wel een dessert gaan nemen vanwege het lawaai. Continu worden lege flessen keihard in de glasbak gegooid en dat geeft een hels lawaai. Omdat ik nog honger heb, bestel ik het dessert getiteld ‘the best: sorbet chocolat, macaron choclat-pistache, crème brulée chocolat’ (€8) en de erbij gesuggereerde single malt Lagavulin (€4). Het is inderdaad het beste wat ik die avond zal eten. Met een dubbele ristretto en een espresso staat de teller op €146,20. Toch veel geld om in een mooi decor te mogen zitten.

Conclusie: Het vlaggenschip van de Edenknaapstraat, die hoe langer hoe meer de Beenhouwersstraat van Elsene is.

Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: * (slecht)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: zeevruchten

La Quincallerie
Edelknaapstraat 45
1050 Elsene
02 533 98 33
info@quincaillerie.be
www.quincaillerie.be
 
Dit is een legendarisch artikel vanwege het gebruik van de term 'rochelvreugde'. Als je deze term op Google ingeeft krijg je enkel verwijzingen naar dit artikel.
De titel is een verwijzing naar de jaren '70 hit 'Take the Money and Run' van The Steve Miller Band.
Met originele conclusie.

POIVRE NOIR: Aan een klein stationneke

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Wist je dat de Leeuw van Waterloo eigenlijk op het grondgebied van Braine-l'Alleud ligt? Aan het Stationsplein van datzelfde Braine-l’Alleud bevindt zich POIVRE NOIR. Dat ga ik met het gezin op een regenachtige zondagmiddag uitproberen. Vervelend is dat TomTom het Stationsplein niet kent en de aloude stratenatlas van Waals-Brabant eraan te pas moet komen. Waarom hebben we eigenlijk niet de trein genomen? Bij het binnenkomen in de gezellige eetzaal zien we dat de naam van het restaurant ook de moderne inrichting ervan heeft bepaald. Het is duaal ingericht. Alles is in zwart-wit, peper en zout. Alleen de lampenkappen zijn dieprood gekleurd. Het valt op dat er geen zwarte pepermolens op de tafels staan. Enkel zoutvaatjes. Mijn disgenoten beginnen met een verrassende zwemkrabsoep met saffraan (€10) van de suggestiekaart. Het is geweten dat het arbeidsintensief is om deze kleine krabben schoon te maken alvorens je er een bisque mee te kunt bereiden. De bisque wordt hier luxueus afgewerkt met saffraan. Hierbij komen geroosterde stukken stokbrood bedekt met rouille en stukjes zwemkrab. Deze goed gepeperde soep met een zilte smaak verdient een transfer naar de vaste kaart. Ik kies voor de escargots met look (€9). Ze zijn mals, groot en mooi op smaak gebracht met niet te veel lookboter. In de jaren ’80 waren escargots verworden tot kleine stukjes zwarte rubber, druipend van het vet. Hier zijn ze terecht aan een comeback bezig. Als hoofdgerecht hebben Madame en Junior geopteerd voor een filet puur met epoissessaus (€24). Het vlees is zeer mals en heeft een zachte smaak die mooi wordt opgevijzeld door de krachtige saus. Epoisses, een kaas afkomstig uit het gelijknamige Bourgondische dorp, wordt tijdens het rijpingsproces gewassen met Marc de Bourgogne. Vandaar zijn uitgesproken smaak. Van mijn kant ga ik voor de gegrilde kalfszwezerik met een schuimige kruidenboter (€23). Het gaat hier om de hartzwezerik want die is vaster en kan gemakkelijk in plakjes worden gesneden om te grillen. De portie schuimige kruidenboter is te klein, maar ik krijg zonder probleem een schoteltje met een extra grote portie. De gratin dauphinois is super lekker omdat er ook stukjes tomaat en courgette aan toegevoegd zijn en die zorgen voor een geslaagde gelaagdheid van smaken. De wijnkaart is op zijn minst interessant te noemen. Geen spoor van de alomtegenwoordige wijnen waar gemakkelijk woekerwinsten mee gerealiseerd kunnen worden. Er staan een hele reeks AOC’s op die tegenwoordig zeldzaam aan het worden zijn in de Belgische horeca. Wij kozen voor een Domaine Lafond Roc-Epi 2005 (€24 ofwel driemaal de inkoopprijs), een Lirac. Het is een wijn met veel body die mooi op dronk is en mét aroma’s van o.a. verse zwarte peper. Toeval bestaat niet. Om af te sluiten genieten we nog van een viooltjes- en een rozemarijnhoningijs (beiden €6). Als we onze schuld van €145,50 hebben vereffend gaan we de Leeuw van Braine-l’Alleud beklimmen om de spijsvertering te bevorderen.

Conclusie: Aanrader om te tafelen voor of na een bezoek aan de Leeuw van Braine l'Alleud. Originele wijnkaart.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: -

POIVRE NOIR
Place de la Gare 9
1420 Braine l'Alleud
02 385 14 12
info@poivrenoir.be
www.poivrenoir.be
 
Derde van de zes stops gedurende mijn toer door Waals-Brabant. Voor de rest kan ik hier niets bij vertellen. Alles staat in het artikel.
De titel komt inderdaad uit één van mijn vroegste herinneringen het zingen van 'In een klein stationneke' in de kleuterklas.

Xu Ji: The right stuff

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Ik ben al jaren op zoek naar een authentiek Chinees restaurant waar je iets anders te eten krijgt dan kroepoek en van alles, het doet er eigenlijk niet toe wat, in zoetzure saus. De ‘met lijst of flietjes?’ vraag is trouwens ook niet aan mij besteed. Je voelt mij al aankomen, ik heb prijs. Xu Ji is een restaurant waar de Belgische klanten in de minderheid zijn. Hier komen Chinezen eten als hun eigen restaurant gesloten is. Het ligt in het Brusselse Azian town dat tussen de Sint-Katelijnestraat en de Jules Van Praetstraat als Chinese kool groeit. Phuong Ngoc, één van de diensters, is geboren en getogen in Oostende en het is wel grappig om hier in het Nederlands met een Oostends accent bediend te worden. Zij serveert ons als amuse bouche een kommetje met gekruide zonnepitten en gebrande pindanoten. Vooraan op de kaart staan de obligate genummerde Chinese gerechten en menu’s. Het is echter achteraan dat we the right stuff vinden. De authentieke (ongenummerde!) gerechten staan in het Chinees geschreven, gelukkig met een Franse vertaling. We beginnen met een kleine traditionele Wan Tan soep (€4). In deze bouillon met echte paksoi (geen Chinese kool), Chinese champignons en vreemdsoortige broodkorstjes zitten een vijftal ravioli gevuld met varkensvlees. De grote versie (€7) is zeker een maaltijd op zich. Vervolgens waag ik mij samen met Madame gastronautgewijs aan een reeks onbekende en soms zelfs bizarre gerechten: in gesuikerde vinaigrette gemarineerde kippenpoten zonder been (€6,50), Kangong groenten (€9,50), gestoomd varkensbloed met gember en bieslook (€9,80), dunne plakjes varkensoren Waiko (€ 7,60), Qing tian pannenkoek (€3,80) en gerookt pikant spek met bamboe (€9,80). Sommige gerechten ga ik zeker nog eens eten, van andere ben ik blij dat ik ze eens heb geprobeerd. De Qing tian pannenkoek is eigenlijk een eierkoek gevuld met gedroogde aromatische kruiden. Wat vettig maar uiterst lekker. De Kangong groenten lijken van ver op groene bonen maar ze zijn hol en hebben een unieke smaak. De malse Chinese bamboe heeft een heel zachte smaak die mooi contrasteert met het gerookte pikante spek. Het varkensbloed is gestold en wordt in dikke plakken geserveerd. Het smaakt ook zacht, maar hier geeft de scherpe gember het gerecht een boost. In de varkensoren zitten harde stukjes en dat geeft niet altijd een even aangenaam mondgevoel. De kippenpoten zonder been zijn eigenlijk gewoon wat glibberig vel, waardoor het psychologisch wat moeilijk is om ze door te slikken. We sluiten deze culinaire expeditie af met geflambeerde beignets (€6). Op een bord liggen vier grote bananenbeignets en één mega vanille-ijsbeignet. Ze worden aan tafel in de fik gestoken. Eén portie was meer dan voldoende geweest. Bij het drinken van een chrysantenthee (€1,80) maken wel al plannen om volgende keer de gesauteerde eendentongen, de gemarineerde algenplakjes, de gefrituurde varkensdarmen en de duizendjarige eieren uit te proberen.

Conclusie: Al ooit Chinees gegeten met alleen Chinezen rondom je? Een restaurant voor gastronauten.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Chinees
Specialiteit: streekgerechten

Xu Ji
Visverkopersstraat 5
1000 Brussel
02 511 01 03
 
Ontdekt dankzij Rohnny Buyens die een rondleiding 'De Chinese toer op' gidste voor het Gemeenschapscentrum De Markten. We waren slechts met een vijftal deelnemers. Een ontdekkingsreis in eigen stad.
De titel is een verwijzing naar hoe gastronautisch sommige gerechten wel zijn en dat het niet aan iedereen is gegeven om ervan te genieten. Je moet dus The Right Stuff hebben om dat te kunnen, zoals de eerste astronauten in de gelijknamige Hollywoodfilm.

New Cap: Parels voor de zwijnen

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 195 (woensdag 17/9/2008)

Vanaf dit schooljaar moet in de hotelscholen dringend aandacht worden besteed aan de noodzaak van het ‘up-to-date’ houden van de website van een restaurant. Ik ontdekte immers New Cap dankzij de spectaculaire kaart op hun website. Eindelijk een restaurant gevonden dat ‘tâche noire’ serveert. De zwarte plek van een rund is een biefstuk die tussen de dikke bil en de spinnenkop zit en bijna nergens meer wordt geserveerd. Als ik bij het reserveren naar hun website verwijs, wordt er heel eerlijk gezegd dat die niet meer à jour is. Blijkt dat ik door het vereenvoudigen van de kaart volgend winnend gerechtentrio kan klasseren in mijn map ‘En Pierre, wat heeft hij niet gewonnen?': een ‘soupe de concombre froide à l’aneth et créme épaisse aigrelette’, gevolgd door een ‘pavé de tâche noire grillé’ en een ‘opéra au thé vert maccha’. Vanwege de eerlijkheid over het downscalen van de kaart beslis ik toch een reservatie te nemen. New Cap ligt op een boogscheut van de Brusselse ring aan de steenweg van Waterloo naar Leuven. Het is in een villa uit de jaren ’60 gevestigd. Binnen komt ons een loungeatmosfeer en dito muziek tegemoet. Er is ook een terras en een aangename tuin. Het gemengde publiek blijkt vooral op de driegangenlunch (€20 incl. glas wijn) af te komen. Wij eten ’à la carte’. Omdat Junior geëvolueerd is naar kroket- en rauw vleesspecialist gaat hij de ‘croquettes de truffes noires’ (€17) en de ‘tartare de boeuf à Italienne’ (€18) testen. Ik doe hetzelfde met de ‘assiette de saumon gravlax’ (€13) en de ‘carré de cochon de lait’ (€19). Het is toch zo simpel om een topgerecht te creëren. Maak kleine kaaskroketten en werk de vulling af met truffeljus. Leg er drie op een bedje van sla die besprenkeld is met hazelnootolie. Gravlax betekent ‘begraven zalm’. In Scandinavië werd vroeger licht gezouten zalm bewaard door hem te begraven en zo te laten fermenteren. Vandaag de dag staat gravlax voor het marineren van zalmfilets met zout, suiker en dille. De versie op mijn bord smaakt heel compact. Daarbij komt een torentje van een mengsel van sterke geitenkaas en rivierkreeftjes. De link tussen de gravlax en de geitenkaas is een mierikswortel-honingsaus. Tot nu toe een dikke negen op tien. Dat belooft voor de hoofdgerechten. Maar die zijn iets minder. De tartare blijkt een americain te zijn, want in de keuken geprepareerd. De dikke platte frieten zijn echter homemade en origineel met gedroogde dille en grof zeezout bestrooid. Het ribstuk van speenvarken is niet verfijnd genoeg voor dit restaurant. Het truffelschaafsel in de vleessaus smaakt naar niets en is dus ersatz. Van het hele assortiment beetgare groenten vallen de asperges op door hun bittere smaak. Ze zijn dus niet meer vers. Als dessert kiezen we beiden voor de loempia van banaan met pecannoten in een chocoladecoulis (€7). Dit lijkt ons het meest inventieve dessert maar het is kurkdroog. Inclusief drank betalen we €99 voor deze avontuurlijke lunch met ups en downs.

Conclusie: Zelfs na het vereenvoudigen van de kaart staan er nog enkele pareltjes van gerechten op.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: gastronomisch

New Cap
Chaussée de Louvain 414
1380 Lasne
 
Met originele conclusie. Tweede stop van mijn Waals-Brabantse toer van zes. Ik vrees dat het faillissement in de sterren stond geschreven, want in deze residentiële gemeente is het publiek conservatief van smaak en willen ze niet op ontdekkingsreis als ze iets kleins gaan eten.
Momenteel is er in het mooie pand de beleggingsfirma 'Memo Invest' gevestigd.

L'Atelier de Michel D: Culinaire hoax

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 195 (woensdag 17/9/2008)

‘The talk of the town’ van deze zomer is L’atelier de Michel D in het hartje van Brussel. Dat wil ik met Madame wel eens uittesten. Het restaurant is gevestigd in het pand waar, voor zijn verhuis naar het Sint-Katelijneplein, Jaloa zat. Chef Michel Dukissis heeft een mooie pedigree waaronder de prijs Prosper Montagné voor beste kok 1997. Hij bevindt zich op de erelijst in het gezelschap van schoon volk, de twee Pierres: Romeyer en Wynants. Tot voor een paar jaar had hij zijn eigen restaurant 'Michel D' in Sint-Genesius-Rode. Maar omdat Mozes niet naar de berg wilde komen, moest de berg naar Mozes gaan. Als we binnenkomen, merk ik dat de stikker van de Michelingids 2007 van Jaloa nog aan de deur hangt. Oeps, vergeten zeker? De gastvrouw meldt dat we kunnen kiezen tussen het menu du marché en het menu Michel D. ‘Ja maar, wij zouden ‘à la carte’ willen eten’. ‘Dat gaat niet want de chef is pas vanmorgen teruggekomen uit vakantie’ is hierop het antwoord. Alle begrip hiervoor, maar daar hebben we geen zin in en misschien was dit best ook gemeld bij het reserveren. Het is ondertussen al kwart voor negen en we gaan dan maar ergens een pizza eten. Drie dagen later keren we terug en de gastvrouw schrikt duidelijk als ze ons opnieuw ziet binnenkomen. Tot onze verbazing zijn de ‘à la carte’ voor- en hoofdgerechten, die wel nog op de website staan, van de kaart verdwenen. Links op de kaart staan de twee menu’s en rechts de desserts ‘à la carte’. Die laatste blijken voor klanten te zijn die het dessert van een menu niet wensen. Begrijpe wie kan… Oh ja, er is ook nog een papiertje met vier (schaamlap)suggesties. Als we duidelijk maken dat we ons bij dit alles toch wel wat vragen stellen, zegt de ober net iets te assertief: 'dit een menurestaurant met maar twee menu's'. We vallen achterover van verbijstering. Bon, het menu du marché (€45 incl. wijnen) dan maar. Op de website wordt dit als een viergangenmenu aangekondigd. Blijkt dat de amuse gueule wordt meegeteld als gang. Als voorgerecht eten we lijngevangen zeebaars met een rivierkreeftroomsaus. Hier is duidelijk een Prosper Montagnélaureaat aan het werk. De zeebaars is perfect op het vel gebakken. Superkrokant vel en nog een tikje glazig visvlees. Madame meldt tussendoor dat in één van de damestoiletten het licht niet werkt en in het andere er geen toiletpapier voorhanden is. Als hoofdgerecht krijgen we een stuk rundvlees overgoten met een bordelaisesaus. Dat is nodig want het vlees heeft geen smaak. We hadden als bakwijze saignant doorgegeven maar dit is bleu. Als ik mijn Laguiole mes tevoorschijn haal, komt de ober iets later met ook zo’n mes voor Madame aanzetten. Aan de tafel naast ons kunnen ze hier niet mee lachen, want zij hebben het moeten doen met een gewoon mes. Het dessert is een hedendaagse versie van de jaren tachtig klokborden met sorbets en vers fruit. Hadden we maar een dessert ‘à la carte’ moeten kiezen. Met water en koffie erbij betalen we €101 voor deze rip off.

Conclusie: In een bedrijfskantine zijn er meer keuzemogelijkheden. Het ergste is echter de valse informatie.

Eten: 6/10
Bediening: 5/10
Comfort: 4/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: -

L'Atelier de Michel D
Oud Korenhuis 31
1000 Brussel
 
Met originele conclusie, want het is geen foute maar wel degelijk valse informatie.
Ik snap nog altijd niet waarom ik voor de bediening 5/10 heb gegeven! Dit had zonder meer 2/10 moeten zijn en dus was dit werkelijk maar * waard. Mijn excuses hiervoor. Trouwens, dat dit restaurant failliet ging is pure culinaire gerechtigheid. Het was gewoon een poging om een tweede Rue des Bouchers op te starten aan de andere kant van de Grote Markt. Gerechtigheid is geschied. Erna opende hier het restaurant 'Philépat' maar dat is ook alweer verdwenen.