RACINES: De begeleiders wachten

Foto: Bart Billen

GOESTING nr. 6 (woensdag 2/9/2015)

Begin februari ging RACINES, een Italiaans multifunctioneel concept (restaurant, wijnbar en deli) van chef Ugo Federico en maître d'hôtel Francesco Cury op een zucht van het Flageyplein open. Een half jaar later ga ik met Madame uitchecken of alles gesmeerd loopt.
We worden begeleid naar de eetzaal achteraan, doorheen de delicatessenwinkel (tegenover de toog van de open keuken) en de wijnbar (aan de toog van de open keuken). We krijgen een tafel toebedeeld met zicht op de grastuin met kruidenbakken en het podium waar soms optredens plaatsvinden. Er is geen optreden vandaag want op het podium staan er ook gedekte tafels. Per geluk zitten we daar niet, de theaterspots verblinden er immers onverbiddelijk. We starten met een zeer correcte Valdobbiadene prosecco superiore, een Col de'Salici extra dry 2014 (€ 5). Ondertussen komt Francesco ons al de suggesties, die op een rood muurbord staan, voorstellen en duiden, hetgeen zeer arbeidsintensief en tijdrovend is. Daarna krijgen we vijf minuten om rustig na te denken wat we gaan bestellen. We komen tot volgende bestelling: courgettebloemenbeignets & gemarineerde aubergines (€ 14) en met kaas gevulde crespelle (€ 16 - flensjes van kikkererwtenbloem) als voorgerechten gevolgd door calamares op zijn duivels (€ 22) en groenten van het land met burrata (€ 16) als hoofdgerechten. We gaan dit alles conviviaal partageren en drinken hierbij een zeldzame fles biologische Valfaccenda 2014 (€ 27), een Roero Arneis. Roero verwijst naar de Roeri heuvels in de buurt van Alba in Piëmont, waar de recent geredde Arneisdruif (wat staat voor 'de kleine moeilijke') wordt aangeplant.
De beignets van courgettebloem zijn gemaakt van een deeg dat per definitie zwaarder is dan tempuradeeg en daardoor iets te 'heavy' is voor de delicate courgettebloemen. Ook zijn de beignets niet goed afgekruid en het is een eigenlijk een eentonig gerecht. Dat is waarschijnlijk de reden van de aanwezigheid van de aubergines. De crespelle zijn origineel. Ze zijn gevuld met scamorza maar ook dit is een eentonig gerecht. Er zou iets fris moeten worden bijgegeven ipv boterhammen.
Vanaf dit moment valt alles stil. De begeleiders wachten. Niemand in de zaal is aan't eten en dat met stoelen waar je onmogelijk comfortabel op kan zitten. Ze zijn te smal en de rivetten steken daardoor in de benen van uw recensent. Ook de rugleuning is te schuin en dus niet functioneel. De akoestiek is al even rampzalig. Ik had mijn oorstoppen moeten meebrengen want hier krijg ik migraine van de galm. Na veertig oncomfortabele, kakofonische minuten komen eindelijk de hoofdgerechten eraan. De calamares zijn goed bereid, gekruid (niet pikant). De salade is echter niet vers, de randen zijn verkleurd. Ook is de bordschikking op z'n Jamie Olivers: 'just wack it on the plate'. De groenten van het land (rode biet, witte radijs, venkel, wortel en broccoli) met burrata zijn wel goed. Alleen de aanwezigheid van verlepte broccoli roept vragen op. We stellen vast dat al de shiny happy people rondom ons nog steeds geen eten hebben gekregen. Wij mogen dus nog van geluk spreken. We vragen de rekening (€106) na alweer een half uur wachten op de desserts. Trop is teveel! In de wagen terug naar huis concluderen we dat er zeer goede producten worden gebruikt, maar de chef doet ze geen eer aan. Ook zou er dubbel zo veel personeel in keuken en zaal moeten staan om zo'n grote eetzaal vlot te kunnen bedienen, maar dat is in België waarschijnlijk een utopie gegeven de arbeidskost.

Conclusie: Er worden hier zeer goede producten gebruikt, maar de chef doet ze geen eer aan. Daarnaast laat het comfort echt te wensen over.

Eten: 6/10
Bediening: 4/10
Comfort: 4/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -
BTW-bon: tjek
Wi-Fi: nope

RACINES
Elsensesteenweg 353
1050 Elsene
02 642 95 90
info@racinesbruxelles.com
www.racinesbruxelles.com
 
Toen we binnengingen waren we ervan overtuigd dat dit ***** ging worden. Het is dan ook pijnlijk om er uiteindelijk ** over te houden. Dat wens je niemand toe, maar 'het is wat het is' zoals Madame dat altijd zo mooi zegt!
De inspiratie voor de titel 'De begeleiders wachten' komt van de zondagse duivenberichten in de jaren 1970 op de radio na de nieuwsuitzendingen op BRT1 om 13u. Als je het legendarische 'St-Quentin: de begeleiders wachten' hoorde wist je dat het gewone leven zijn gang ging en dat de Russen nog niet waren binnengevallen. De rosbief kon worden aangesneden.

Seeing is believing

Multifunctionele ruimte met een grastuin en kruidenbakken

Rood muurbord en correcte Valdobbiadene prosecco

Te zware beignets van courgettebloem (sorry voor de onscherpe foto)
en crespelle met boterhammen

Calamares met niet verse salade en groenten van het land met verlepte brocolli

Salade met verkleurde randen

Zeldzame Roero Arneis en de taart die maar niet op tafel kwam

senzanome: New York state of mind

LET OP: dit restaurant is verhuisd!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 202 (woensdag 17/12/2008)

Stap senzanome binnen en je waant je in een place to be in het trendy ‘Meatpacking District’ in New York. Alweer €700 aan vliegtickets uitgespaard, want je bent nog steeds in Schaarbeek of all places. Hier kan zo een scene van ‘Sex and the City’ worden opgenomen. Op het einde van 2004, het jaar dat broer en zus Giovanni en Nadia Bruno, zeer onverwacht een Michelinster verdienden, hebben ze hun toenmalige wat oubollige eetzaal prachtig laten herinrichten met gevernist breed parket en rode kuipstoelen, met in het midden een gigantische geacclimatiseerde wijnkamer en achteraan een prachtig verlicht glasraam. Het resultaat is super. Zonder twijfel het mooiste Italiaanse restaurant van de Europese hoofdstad. Van op straat kan je door de grote vitrine de hele eetzaal bewonderen. Je moet wel aanbellen om binnen te geraken. Dat is een ingebouwde drempel om toevallige passanten duidelijk te maken dat het hier niet om een pizzeria gaat. Bij het aanscherpen van de honger met een zeer droge prosecco (€8) komt de chef himself goedendag zeggen en de suggesties toelichten. We passen voor de fettuccina all tartufo bianco (€65) om begrijpelijke redenen. Madame kiest voor de spaghetti alla bottarga (€20). Bottarga is een Sardijnse delicatesse. Het is samengeperste gepekelde kuit van karper of tonijn. Het resultaat is een barnsteenkleurige balkvormige massa die wordt verkruimeld en samen met olijfolie onder versgemaakte spaghetti wordt vermengd. De al dente pasta krijgt er een speciaal zeearoma door. Ik bestel de sardines beccafico (€18), gevulde sardines. Een Siciliaanse specialiteit waarvan de bereiding hier de perfectie heeft bereikt. Dat mag ook wel want Graziella Anzalone, de mama van Giovanni en Nadia is van Sicilië afkomstig. Bij deze voorgerechten drinken we een halfje Gavi di Gavi Villa Sparina 2007 (€22 ofwel driemaal de aankoopprijs) uit Piemonte. Een fruitige wijn met een aangename en zuivere afdronk. Als secundo nemen we beiden een stuk vlees. Voor mij de tagliata di manzo (€28), een gegrilde runderbiefstuk die in plakjes is gesneden. Simpel afgewerkt met wat olijfolie. On the side ligt nog een zware saus op basis van Parmezaanse kaas. Voor de moeder van mijn zoon komen scaloppina de vitello (€26) op tafel, drie kalfslapjes met een plakje ham en gesmolten kaas on top. De verse salie verheft dit gerecht tot een hemels niveau. Alleen zonde dat we beiden dezelfde gratin en groenten erbij krijgen opgediend. Als begeleidende wijn kiezen we hierbij een Chianti classico, een Fonterutoli 2006 (€26 of 2,7 maal de aankoopprijs) met een soepele structuur en een elegante afdronk. Als dessert voeren we de lakmoesproef voor Italiaanse restaurants uit: ‘Hoe is de tiramisu (€8)?’ Tot ons groot jolijt smaakt de tiramisu exact hetzelfde als de tiramisu van Madame, dus geslaagd met felicitaties van de jury! Na de rekening van €184 te hebben vereffend, belanden we bij het buitengaan terug in de Brusselse realiteit.

Conclusie: Zonder twijfel het mooiste Italiaanse restaurant van Brussel met een authentieke hedendaagse keuken.

Eten: 9/10
Bediening: 9/10
Comfort: 9/10

Globale beoordeling: ***** (Uitstekend)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: gastronomisch

sensanome
Koninklijke Sinte-Mariastraat 22
1030 Schaarbeek
02 223 16 17
www.senzanome.be
 
Vanaf 2008 heb ik de verplichte 'feestelijke restaurants' voor het kerstnummer in de mate van het mogelijke geïnterpreteerd als '(voormalige) sterrenrestaurants'. Dat was in 2007 nog niet het geval met 'Le Vismet' en 'Sir Kwinten'. Niet dat ik er in de toekomst altijd zal in slagen om twee sterrenrestaurants te recenseren voor het Kerstnummer, ik zal steeds mijn best doen. Hier slaag ik er dus wel in want het andere artikel in het kerstnummer 2008 is dat over 'Aloyse Kloos'
De titel haalde ik van die New Yorkse hymne van Billy Joel: 'New York state of mind'. Met mijn originele conclusie.

VINI DIVINI: Wijnfestijn

LET OP: deze wijnbar bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 201 (woensdag 3/12/2008)

In een zijstraat van de Elsense Steenweg, op een steenworp van de Naamsepoort, bevindt zich VINI DIVINI, ongetwijfeld de smalste wijnbar annex restaurant in het Brusselse. Het is nauwelijks drie meter breed. Je loopt er zo voorbij. Het is een publiek geheim dat dit buiten Toscane de favoriete pleisterplek van Guy Verhofstadt is. Markus en Paul zijn met hun echtgenotes, de twee Petra’s, uit het verre Lippstadt naar Brussel afgezakt voor een city trip. Wij zijn met zes om hen te vergezellen waardoor de enoteca van Vincenzo Marino al voor de helft is gevuld. Bij het binnenkomen, moeten we voorbij de toog waarachter Enzo op twee kookplaten zijn kunsten vertoont. Alles is er zo smal dat het de hele avond buiken intrekken wordt. In een enoteca staat natuurlijk Italiaanse wijn centraal. Er zijn hier 1.500 referenties. Alle wanden zijn tot tegen de zoldering volgestouwd met flessen. De menukaart is gegeven de beperkte infrastructuur minimalistisch. Ze wordt wekelijks aangepast. Er is steeds de keuze tussen een antipasto misto, twee warme voorgerechten, een pastagerecht, een hoofdgerecht en drie desserts. Het is hier dus mogelijk om op zijn Italiaans te dineren: antipasto, primo piatto, secundo piatto en dolce. Wij doen het op zijn Belgisch: voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Bij een bolletje buffelmozzarella met een blaadje basilicum en een schijfje kerstomaat als hapje proeven we om te beginnen een Toscaanse Antillo Bolgheri 2006 (€ 35 of 2,5 maal de inkoopprijs), een degelijke wijn. Als voorgerechten komen zeer gevarieerde antipasti misto met gestoomde verse groenten en heerlijke charcuterie (€15), glazig gebakken scampi (€15) en sudderende pannetjes met gesmolten scarmoza (gerookte mozzarella) met tomaat (€10) op tafel. Vooral dit laatste gerecht is een voltreffer. Hierbij drinken we een Lombardijse Aldo Rainoldi Valtellina superiore inferno riserva 2003 (€35 ofwel tweemaal de aankoopprijs). Deze wijn valt na de aanzet echter spectaculair stil in de mond. Bij de hoofdgerechten komt er een superwijn in het glas: een Ronchedone Ca dei Frati 2006, ook uit Lombradije (€35 ofwel 2,3 maal de aankoopprijs). Naast malse, puur smakende scaloppine (€20) – varkenslapjes – is er een al dente penne al ragù (€15) – dé Italiaanse vleessaus die buiten Italië Bolognese wordt genoemd - die dienst doet als alternatief hoofdgerecht. Onze Duitse vrienden hebben, terecht, bedenkingen bij de studentikoze foto's op het toilet. Als dessert (€7,30) onthoud ik vooral de café glacé, gewoon een grote tas espresso met een bol vanille-ijs in. Het ware dessert is echter een Barolo Pio Cesare 1996 uit Piedmont (€50). Een wijn om op te kauwen. Een waardige afsluiter voor een avond die vooral in het teken stond van het degusteren van wijn en daarbij werd een degelijke hap verorberd om de alcohol beter te kunnen verwerken. De rekening, €60 per persoon, is zeer correct maar om aan deze prijs-kwaliteitverhouding te raken moet je al met een grote groep zijn.

Conclusie: Het degusteren van Italiaanse wijn staat centraal. Daarbij eet je eenvoudige, correcte gerechten.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: wijnbar
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

VINI DIVINI
Herdersstraat 28
1050 Elsene
0477 26 14 87
 
De titel is een idee van The Ladies van de redactie en is stukken beter dan mijn klunzige titel: 'It's the wine, stupid!' Het 'wijnbar'-type heb ik hier gecreëerd omdat het dat eerder is dan een restaurant, maar in de Editor van De Persgroep bestaat deze categorie niet. Vandaar.
Ik weet niet meer wie de zesde Belg aan tafel was naast mezelf en Madame, René en Jo en Patrick die uit Tunis terugvloog. Eddy misschien? Zou kunnen.
Wat de link VINI DIVINI en Guy Verhofstadt betreft staat er op de blog 'Saint-Etienne's world' een zeer mooie, maar ontluisterende open brief aan Guy Verhofstadt i.v.m. een interview dat hij er gaf aan Alain Coninx voor TV-Brussel.

La Luna di Venezia: Kuifje in l'Îlot Sucré

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 194 (woensdag 3/9/2008)

Hoe voelt het aan om in eigen stad ‘a tourist treatment’ te ondergaan? Junior wil samen met mij proefkonijn spelen. Verkleed als toeristen lopen we door l’Ilot Sacré. Hoewel le racolage niet meer zou voorkomen, laten we ons in het verlengde van de Beenhouwersstraat gewillig ronselen door de racoleur van dienst van La Luna di Venezia. Eenmaal binnen nemen we een assertieve houding aan omdat we alle pogingen tot manipulatie willen ontwijken. Het interieur is authentiek toeristisch, inclusief de plastiekbloemen op tafel. Met een pint en een Ice Tea (beiden €2,30) voor onze neus, maken we onze keuze. Als voorgerecht neemt Junior de penne al pesto (€10,50 als hoofdgerecht) en ik de minestrone (€5,50). Daarna gaan we voor een pizza quattro fromaggi (€12) en een steak Venezia (€16). De ober probeert de pizza als voorgerecht te pushen want dan kunnen er twee hoofdgerechten aangerekend worden. We eisen de penne als voorgerecht. Die is al dente gekookt maar met de pesto is nogal zuinig omgesprongen. In de minestrone ontbreekt ieder spoor van pasta of rijst. Het is dus een minestra (een groentesoep), een lekkere overigens. Het halfje Valpolicella (€13) is natuurlijk niet meer voorradig, maar wel een Bordeaux. Daar trap ik niet in. Dan maar een halfje Chianti DOC (€13), maar de ober komt met een Chianti Ruffino DOCG af. Ik vraag tot tweemaal toe of het hier wel degelijk om een wijn van dertien euro gaat. Hij kan niet anders dan dit tegen zijn zin beamen. Gotcha! Naast ons bestellen drie jongedames uit Tilburg ‘spaghetti carbonara zonder ham’. Een ober moet nogal wat tegenkomen in de buurt van de Brusselse Grote Markt. De vier kazen op de pizza zijn gorgonzola, parmesan, taleggio en ten slotte bel paese ipv de traditionele mozzarella. Het is te proeven dat hij in een houtoven achteraan de eetzaal is gebakken. Alleen had hij iets krokanter mogen zijn. Als ik mijn steak doorsnijd zie ik een prototype van een geprikte biefstuk, vandaar zo goedkoop. Het is een wonder dat het vlees überhaupt nog aaneenhangt. Ik raak mijn bord niet meer aan. Bij het afruimen begint de ober plichtsgetrouw een discussie over het feit dat het vlees wel degelijk vers is. Ik antwoord dat dit vanzelfsprekend is en leg met engelengeduld uit waarom deze de moeder aller geprikte biefstukken is. Mijn causerie valt in slechte aarde en er wordt niet gevraagd of we een dessert wensen. Als de Tilburgse meiden één da-me blan-che met drie lepels bestellen, vraag ik of we misschien ook een dessert mogen. Alleen blijkt er geen deeg voor een Brusselse wafel meer voorradig. Of Junior zoals zijn vader ook een duurdere tiramisu wil? No way, dan helemaal geen dessert maar wel de rekening aub. Schaak... Dat dachten we tenminste. Want op de rekening (€62) kosten onze aperitieven €0,20 te veel en de penne wordt wel degelijk als hoofdgerecht aan €10,50 getarifeerd. Ik ben mij al aan het opladen om een scene te maken als Junior merkt dat zijn twee cola's (€4,60) vergeten zijn. Mat!

Conclusie: Plezant om de toeristentrucs te counteren en zijn we eraan bedrogen, we hebben toch voor €62 amusement gehad.

Eten: 6/10
Bediening: 6/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

La Luna di Venezia
Grétrystraat 69
1000 Brussel
02 219 84 08
 
Ja, dat was nog eens plezant zie. Met mijn originele conclusie.
De titel is naar mijn bescheiden mening goed gekozen, want de allereerste Brusselse onderzoeksjournalist uit de geschiedenis heeft in 2005 in de Stoofstraat (de toeristische autostrade tussen de Grote Markt en Manneke Pis) een stripgevel gekregen met een scene uit 'De zaak Zonnebloem'.

Op de ZONE02/ website staat een straf voorbeeld van een 'tourist treatment'. Degoutant! Op 'tripadvisor' staan er zelfs meer dan 20 van deze horrorverhalen in de categorie 'Vreselijk'. De klant moet hier veel assertiever, liefst zelfs agressief zijn.
--------------------------------------------------------------------------------

viks - 4/06/14 19:47 1/5 We went for a late lunch to this place on a Sunday. We gave the order for a pizza and a pasta which were just about okay. Then we ask for normal tap water and the waiter brings in a bottle of some fancy brand. I ask again for plain tap water but he anyways opened the bottle and poured. First bit of arrogant annoying nature of the place. If you don't serve tap water, just refuse pricks. We anyways finished our meal and had to rush to the central station about 10 mins walk away as my friend had to catch a train. I ask for the bill and to my utter disbelief the cheats charged us 30 Euros for a rubbish shrimp pasta. I confront the waiter and he says the size of the shrimps was big. I argue why wasnt I asked if I wanted small or bigger shrimps. But arrogantly just went away and another fellow quickly brought a machine for my card payment. I could not argue much since we had to rush. Not to forget 5 Euros for the water! Most horrible experiences I have had. A total rip off. CHEATS!

a'mbriana: Liefde voor het vak

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 191 (woensdag 2/7/2008)

Niels, de talentrijke drummer van The Lipstick Painters, heeft zijn eigen managementbureau ‘ça bouge’ opgericht. Om dit te vieren gaan we dineren in a’mbriana, een onopvallend Italiaans restaurant met een wat gedateerde jaren ’80 look in het Ukkelse gehucht Koevoet. Waar vind je nog een restaurant met een gevel vol geraniums? Het zal ooit wel weer in de mode geraken. Binnen zit het voor een woensdagavond goed vol. Typisch iets voor Ukkel waar een groot deel van de bevolking bijna dagelijks uit gaat eten. Het is ongetwijfeld één van de redenen waarom de horeca in dit deel van het gewest floreert. We nemen plaats aan een strategische tafel in het midden van de eetzaal, van waaruit we Francesco Lucaccioni in zijn eentje de hele zaal zien bedienen en zijn echtgenote Laura Malaspina in de semi-open keuken de piano zien en vooral horen bespelen. Als voorgerecht bestellen we 'vitello tonato' (€12,50), gevolgd door 'dos d'agneau pané aux herbes du potager' voor Niels en 'piccata au citron’ (€15,50) voor mij. We volgen de suggestie van onze gastheer en laten een fles Frescobaldi Nipozzano Chianti Rufina Riserva 2005 (€39,94, ofwel tweemaal de aankoopprijs) ontkurken. Vitello tonato is een koude specialiteit uit Piëmonte waarbij voor een zeldzame keer vis succesvol aan vlees wordt gekoppeld. Kalfsvlees van de bovenbil van een wat ouder kalf (vitello) wordt in een groentebouillon gekookt. Als het vlees versneden is in dunne plakjes wordt het bedekt met een smeuïge saus op basis van olijfolie, tonijn en ansjovis. Na het een tijd te hebben laten trekken wordt het gerecht met kappertjes bestrooid en opgediend. Deze vitello tonato is gewoonweg zalig. De bizarre combinatie vlees-vis blijft verbazen maar ze werkt. Bij Niels komen hierna vijf lamskoteletjes met het volledige been nog aan op tafel. Ze zijn kunstig geschakeerd zodat ze stukken gestoofde appel met schil verbergen. We kijken elkaar raar aan want compote bij lamsvlees lijkt ons wat van de pot gerukt. Ze blijken echter perfect samen te gaan. Mijn kalfsoester met citroen is een eenvoudig gerecht met slechts enkele ingrediënten. Kalfsoesters worden platgeklopt, gebakken en met ingekookt citroensap genappeerd en afgewerkt met peterselie. De friszure smaakt blijft op de tong tintelen zoals de snoepkorreltjes uit de jaren ’70 die op je tong openspatten. Als dessert kiest Niels voor aardbeien met mascarponemousse (€8). De aardbeien smaken zoals aardbeien uit onze jeugd: naar aardbeien. De mascarpone is heel fluffy opgeklopt. Mijn dessertkeuze is voorspelbaar als er iets bizars op de kaart staat. Hier is dat basilicumijs met tomatenconfituur (€8,20). De basilicum heeft een lichte muntbijsmaak zodat je nu eens basilicum smaakt, dan weer munt. In de tomatenconfituur zitten stukjes zeste de citron die voor een aangename zuurbittere toets zorgen. Bij de ristretti (€3,11) krijgen we van de patron een grappa met body aangeboden, zodat il conto van € 127,61 volledig gerechtvaardigd is.

Conclusie: Ieder gerecht is met liefde bereid. Het basilicumijs met tomatenconfituur is een must.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

a'mbriana
Edith Cavellstraat 151
1180 Ukkel
 
Dit was nog eens een Italiaans restaurant. Heel low profile maar alles was homemade. Het was juist of er iets was tussen mij en Franscesco Lucaccioni. Niet veel later zijn Francesco en Laura met pensioen gegaan. Het weze hen gegund.
Bizar, ik stel nu pas vast dat ik zowel voor bediening als voor comfort 7/10 had gegeven maar dat in de ZONE02/ voor beide 8/10 stond. Maar sowieso **** hoe dan ook.
Momenteel is in het pand een ander Italiaans restaurant 'La Rucola' gevestigd. De indrukwekkende muurschilderij met zicht op de 'Punta della Dogana di Mare' in Venetië is er nog steeds. Het interieur is vernieuwd en dat is niet noodzakelijk een verbetering.
Inneke23 & The Lipstick Painters zijn ook alweer jaren geleden ter ziele gegaan. Net als het managementbureau ‘ça bouge’ trouwens. That's live I suppose.

Aux Agapes: Meer moet dat niet zijn

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 188 (woensdag 21/5/2008)

Geloof het of niet maar Ratatouille, de ervaren souschef, is bevorderd tot chef. Is dat niet iets dat moet worden gevierd? Typisch voor de keukenwereld is dat chefs bij voorkeur in kleine eenvoudige restaurants gaan eten. Een keuze op goed geluk zal het worden: Aux Agapes een Italiaans buurtrestaurant in Helmet, een bijna vergeten Schaarbeekse wijk. Tot eind negentiende eeuw was dit den boeren buiten waar witloof en Schaarbeekse krieken werden gekweekt. De omgeving doet mij denken aan het Brussel van begin jaren ’80. Een beetje troosteloos maar met veel karakter. Het interieur van het restaurant stamt uit die tijd. De Celine Dion muziek op de achtergrond past perfect. We worden door de charmante gastvrouw vriendelijk onthaald. Ze speelt kort op de bal maar is niet opdringerig. Het is vroeg op de avond en we zijn de eerste gasten. Aan de hand van de kaart kunnen we niet ontdekken wat de specialiteit van het huis is. We twijfelen of we hier een primo piatto (een pasta gerecht), vervolgens een secundo piatto (een stuk vlees of vis met verse groenten) en tenslotte een dolce (een dessert) dan wel een pizza moeten bestellen. We gokken op de eerste mogelijkheid en bestellen een ‘Fiocchi au fromage et poires’ (€12,5) gevolgd door een ‘Filet mignon aux champignons de bois’ (€15) en een ‘Sabayon’ (€5,5). Hierbij drinken we een fles sangiovese (€26). Het wordt echter snel duidelijk dat onze keuze fout is want het smaakt allemaal eendimensionaal. Dit is het niet en we nemen ons voor om terug te komen om de pizza uit te proberen. We willen dit doen omdat we chef Bagio Strazzeri heel de avond in zijn keuken in de weer hebben gezien met pizzadeeg voor de andere klanten. Een week later zitten we aan dezelfde tafel. Ratatouille kiest voor de pizza quattro stagione (€9,50) en ik voor de pizza Marcus (€9). Een klassieker en een persoonlijke creatie. We spoelen ze door met een liter huiswijn (€14). Als de pizza’s op tafel komen, is het duidelijk. Het gaat weliswaar om pizza’s van het Belgische type met een dikke korst en een bodem die na een tijdje kwak wordt zodat we mes en vork dienen te gebruiken, maar de vier seizoenen pizza is by the book gemaakt. De pizzabodem is bedekt met tomatensaus en Parmezaanse kaas. Hij is in vier kwadranten opgedeeld en twee tegenover elkaar liggende stukken zijn belegd met mozzarella. Prosciutto is over het ene en tomaat over het tweede stuk verspreid. Op het derde stuk liggen artisjokken en op het vierde champignons. Bij de pizza Marcus is de bodem ook met tomatensaus bedekt, daarna met mozzarella. Hierop komt ansjovis, pikante chirozo, hesp, kappertjes en een ei in het midden. De eierdooier vloeit mooi uit als hij doorprikt wordt. Ik regel de pikantheidsgraad met de geleverde fles pikante olijfolie. Bij een zeer goede Lavazza koffie (€2) concluderen we dat €36,5 een goede deal is om in deze tijden van stijgende levensduurte simpel en goed gegeten te hebben.

Conclusie: Voordelige jaren '80 pizzeria gelegen in de vergeten Schaarbeekse Helmetwijk.

Eten: 6/10
Bediening: 8/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: pizza

Aux Agapes
Helmetsesteenweg 114
1030 Schaarbeek
02 245 88 16
www.facebook.com/auxAgapes1030/?rf=172311882820257
 
Het feit dat ik hier met Ratatouille terugging werd niet gesmaakt door de redactie. Dat mocht nooit meer voorkomen, want anders konden alle restaurants eisen dat ik nog eens terug zou gaan bij een minder goede recensie. Hier lag het gewoon aan mij. Do in Rome like the Romans do. Eet in een pizzeria dus enkel pizza. Natuurlijk hadden The Ladies van de redactie gelijk en dat is dan ook nooit meer voorgekomen. Ook was het goed idee van de redactie om in de conclusie de term 'goedkope pizzeria' te vervangen door 'voordelige pizzeria'.
Ik ben er op donderdagavond 29 januari 2015 nog eens gestrand toen de verkeerslichten aan de Citroëngarage stuk waren en heel Brussel in een verkeerschaos verzonk. Ik ben toen niet in de stad geraakt, maar na meer dan een uur mordicus blijven rijden in een willekeurige richting om toch maar in beweging te blijven en niet definitief vast te raken, bevond ik mij in de buurt. Uit pure frustratie ben ik er toen nog eens een pizza Marcus gaan eten. Die was gewoon ok, maar had iets te lang in de oven gezeten, want de eierdooier was immers volledig hard i.p.v. lopend en de rand was hier en daar lichtjes verbrand.

Als wiedergutmachung een versgeklopte sabayon als dessert door de chef aangeboden gekregen en die was zeer goed.

Pasta Bar 1930: Ontploffende smaakpapillen

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 179 (woensdag 16/1/2008)

Zaventem: zijn luchthaven, zijn bedrijventerreinen en zijn Italiaanse restaurants. Zaventem heeft iets met Italiaanse restaurants zoals het naburige Vilvoorde iets heeft met Chinese restaurants. Niet zo lang geleden ging aan het station van Zaventem Pasta Bar 1930 open. Gedurende decennia was dit een kleine pizzeria en toen de uitbaters met pensioen gingen, heeft hun zoon eigenhandig het huis verbouwd. Vooraan zat vroeger de pizzeria. Alles wat erachter komt is de recente uitbouw, bestaande uit een smalle langvormige eetzaal die uitkijkt op een nieuwe ruime open keuken. Het interieur is van het modern design type. Samen met junior trek ik er op een woensdagmiddag heen om het uit te testen. Het is fijn om achteraan te zitten want dan kunnen we de werkzaamheden in de keuken, die met het nodige Italiaans flegma gebeuren, volgen. De Nederlandstalige kaart is zo slecht vertaald dat het aandoenlijk is.
Als voorgerecht nemen we uit nieuwsgierigheid de cassoulet van bospaddenstoelen (€13,90). Een cassoulet is toch een vleesragout met witte bonen?!? De vlag dekt zoals verwacht de lading niet want dit is gewoon een toast champignon, waarbij een grote portie met look en peterselie gestoofde boschampignons als een langwerpige hoop van de ene zijde van mijn bord naar de andere loopt. Aan beide kanten ligt een stuk gegrild stokbrood. Maar wat voor een toast champignon! Dankzij het rijkelijk gebruik van truffel ontploffen mijn smaakpapillen bijna.
De pasta’s dan, want daarvoor zijn we tenslotte naar hier gekomen. Ik heb de spighe met zwarte truffel (€17) besteld, junior de spaghetti met verse pesto (€10,90). Opnieuw is de benaming foutief want spighe is eigenlijk een kleine boomvormige pastasoort die ideaal is voor in salades. Wat ik hier voorgeschoteld krijg, is echter tortelli (grote rechthoekige gevulde verse pasta). Ze worden in een botersaus met salie geserveerd en de vulling bestaat uit ricotta met zwarte truffel. Vanaf de eerste hap doet het er niet meer toe hoe het gerecht heet, het is gewoonweg zalig. Ik ben verslaafd aan deze truffelkeuken! Van de overkant hoor ik mompelen dat de pesto is zoals hij hoort te zijn. Meneerke heeft blijkbaar al uitgesproken culinaire opinies. Bij dit alles drink ik een Siciliaanse Nero d’Avolo 2005 (€20). Een smakelijke wijn met een mooie zachte afdronk.
Als dessert blijkt mijn sabayon à la kriek (€8,50) mierzoet en wordt onmiddellijk vervangen door een sabayon à la Duvel. De hoppige smaak van de Duvel bevalt mij veel beter. Een originele Belgische interpretatie van een oertypisch Italiaans dessert. Junior keurt de huisgemaakte chocoladetaart (€8,50) goed, want dat is het en dus geen moelleux au chocolat. Zouden de foute benamingen van de gerechten op de kaart misschien een bewuste gimmick zijn?
Bij de rekening (€95) komt nog een huisgemaakte ijskoude limoncello om de vertering te bevorderen. Wat gaan we namiddag doen? Wel, laten we eens samen naar het Atomium gaan. Als quality time kan dat tellen.

Conclusie: Met stip binnengekomen in de Italiaanse restaurant top 10 van Zaventem.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

Pasta Bar 1930
Heldenplein 16
1830 Zaventem

Met originele titel. Het eerste nummer van ZONE02/ in 2008 (nr. 179) bevatte maar één artikel van mijn hand omdat Smoss in december haar deadline voor ZONE02/ nr. 177 niet had gehaald. Vandaar dat toen reeds mijn artikel over Het Warm Water is verschenen, naast Basíl & co en Vande Sande. Nu dus drie artikels van de hand van Smoss en één van mij. Wat de commentaar op de Franstalige website betreft, blijf ik erbij dat op de kaart een cassoulet stond en dus niet een cassolette. Volgens Le Petit Robert is een cassolette: 'un petit récipient utilisé pour cuire un mets au fue et que l'on presente sur la table.' Probleem is dat het op een bord werd geserveerd.
Pour la petite histoire: ik at daar met Junior op het moment dat BHV zogezegd in 5 minuten in de Kamer zou worden gesplitst. Dat is pas vier en half jaar later, op 13 juli 2012, gebeurd.
Symbolisch was ook het feit dat ik erna voor de eerste maal (met Junior aan mijn zijde) het Atomium moest gidsen.
Dit restaurant was eigenlijk echt een revelatie, maar ondanks mijn positief artikel hebben ze het spijtig genoeg niet gehaald. RIP Pasta Bar 1930!
--------------------------------------------------------------------------------

anne - 27/01/2008 11:27:15 4/5 Je trouve que le chef innove sans arrêt ce qui est plutôt rare, la carte des suggestions change toutes les semaines
Dans votre article vous parlez d'un cassoulet de champignons des bois, alors qu'il est évident qu'il s'agit d'une cassolette de champignons
C'est vraiment un italien original, j'y suis déjà allée à plusieurs reprises depuis l'ouverture et toujours agréablement surprise

Divin°: Is de chef koning?

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 173 (woensdag 17/10/2007)

Wat is er beter om de vaderzoonbanden aan te halen dan op woensdagmiddag na het laatste lesuur samen een pizza te gaan eten? 'Let’s go!' Om 13u40 komen we aan in Divin°, paste e pizze. Op dit adres was rond de millenniumwissel het legendarische Italiaanse restaurant 'Marina' van Catherine Matteucci gevestigd. Je moest er soms lang wachten omdat de pasta à la minute werd gerold, maar dat loonde steeds de moeite. Nadat Catherine failliet ging, kwam er in 2002 Divin° voor in de plaats. Het interieur bleef grotendeels hetzelfde, alleen werd het aantal tafels bijna verdubbeld, kwestie van de rentabiliteit op te drijven. Er is loungemuziek voor het trendy volkje.
We krijgen onmiddellijk de kaart, maar de dienster komt pas 25 minuten later onze bestelling opnemen als ze eindelijk gedaan heeft met al de tafels van het leeglopende restaurant af te ruimen en schoon te vegen. We gaan voor de lunchformule (€ 12 voor een pasta of pizza, drank en koffie inbegrepen), een pizza Pugliese (met ui en spekjes) voor zoonlief en een cannelloni con ricotta e spinaci voor mij. We bestellen ook een voorgerecht, respectievelijk een carpaccio (€9,50) en een bresaolo al forno (€8,80), een specialiteit uit Valtellina in Lombardije. Het is donkerrood, licht gezouten en gedroogd rundvlees. Twee minuten later staat de patron aan onze tafel met de mededeling dat het niet meer mogelijk is om én een voorgerecht én een hoofdgerecht te nemen want de chef beëindigt om 14u30 stipt zijn werkzaamheden. Oké, dan enkel de hoofdgerechten. Tien minuten later zijn we reeds bediend. Op mijn bord liggen 2 stronken cannelloni, hiermee ga ik duidelijk niet genoeg hebben. Ik vraag aan de dienster, het immers nog maar 14u20, of het niet mogelijk is dat de chef mij gauw nog een pizza quattro stagioni (€9,70) bakt. Het kan nog net, maar ik heb toch de stelligste indruk dat in de horeca tegenwoordig de rollen omgekeerd zijn. De chef is koning geworden.
De canellonni smaakt gewoonweg goed, maar ook niet meer dan dat. De pizza’s blijken niet meer van dezelfde kwaliteit als bij een eerder bezoek een paar jaar geleden. Toen waren ze flinterdun en super krokant, echt fingerfood zoals je pizza’s enkel in Italië aantreft. Een unicum in Brussel. Nu zijn ze van het Belgische type, weliswaar perfect gebakken maar met een dikke korst en een snel kwak wordende bodem zodat we mes en vork moeten gebruiken.
Ik drink hierbij de huiswijn, een Lavila 2006 (€14 ofwel de aankoopprijs vermenigvuldigd met een factor 3,25) die uit de pays d’Oc in Frankrijk blijkt te komen. Deze wijn heeft een zeer ronde, fruitige smaak.
Als dessert wil de overkant van de tafel een tiramisu (€4,50). Die is zo wonderbaarlijk lekker en licht dat ik van de weeromstuit ook een portie voor mij laat aanrukken.
Hierna betalen we de rekening (€57,50) en ik die dacht dat ik nooit meer om een briefje van de BTW zou moeten vragen, heb het hier toch weer moeten doen. Catherine, kom terug, alles is vergeven en vergeten.

Conclusie: Goedkope pizzeria voor het trendy volkje.

Eten: 6/10
Bediening: 5/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: pizza

Divin°
Kartuizersstraat 56
1000 Brussel
02 503 39 09
resa.divino@gmail.com
www.divinoresto.be

Tijdens dit etentje liet Junior zien dat hij veel in zijn mars had om mij te helpen bij het bijeenzoeken van info. Alleen was het iets erover.