a'mbriana: Liefde voor het vak

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 191 (woensdag 2/7/2008)

Niels, de talentrijke drummer van The Lipstick Painters, heeft zijn eigen managementbureau ‘ça bouge’ opgericht. Om dit te vieren gaan we dineren in a’mbriana, een onopvallend Italiaans restaurant met een wat gedateerde jaren ’80 look in het Ukkelse gehucht Koevoet. Waar vind je nog een restaurant met een gevel vol geraniums? Het zal ooit wel weer in de mode geraken. Binnen zit het voor een woensdagavond goed vol. Typisch iets voor Ukkel waar een groot deel van de bevolking bijna dagelijks uit gaat eten. Het is ongetwijfeld één van de redenen waarom de horeca in dit deel van het gewest floreert. We nemen plaats aan een strategische tafel in het midden van de eetzaal, van waaruit we Francesco Lucaccioni in zijn eentje de hele zaal zien bedienen en zijn echtgenote Laura Malaspina in de semi-open keuken de piano zien en vooral horen bespelen. Als voorgerecht bestellen we 'vitello tonato' (€12,50), gevolgd door 'dos d'agneau pané aux herbes du potager' voor Niels en 'piccata au citron’ (€15,50) voor mij. We volgen de suggestie van onze gastheer en laten een fles Frescobaldi Nipozzano Chianti Rufina Riserva 2005 (€39,94, ofwel tweemaal de aankoopprijs) ontkurken. Vitello tonato is een koude specialiteit uit Piëmonte waarbij voor een zeldzame keer vis succesvol aan vlees wordt gekoppeld. Kalfsvlees van de bovenbil van een wat ouder kalf (vitello) wordt in een groentebouillon gekookt. Als het vlees versneden is in dunne plakjes wordt het bedekt met een smeuïge saus op basis van olijfolie, tonijn en ansjovis. Na het een tijd te hebben laten trekken wordt het gerecht met kappertjes bestrooid en opgediend. Deze vitello tonato is gewoonweg zalig. De bizarre combinatie vlees-vis blijft verbazen maar ze werkt. Bij Niels komen hierna vijf lamskoteletjes met het volledige been nog aan op tafel. Ze zijn kunstig geschakeerd zodat ze stukken gestoofde appel met schil verbergen. We kijken elkaar raar aan want compote bij lamsvlees lijkt ons wat van de pot gerukt. Ze blijken echter perfect samen te gaan. Mijn kalfsoester met citroen is een eenvoudig gerecht met slechts enkele ingrediënten. Kalfsoesters worden platgeklopt, gebakken en met ingekookt citroensap genappeerd en afgewerkt met peterselie. De friszure smaakt blijft op de tong tintelen zoals de snoepkorreltjes uit de jaren ’70 die op je tong openspatten. Als dessert kiest Niels voor aardbeien met mascarponemousse (€8). De aardbeien smaken zoals aardbeien uit onze jeugd: naar aardbeien. De mascarpone is heel fluffy opgeklopt. Mijn dessertkeuze is voorspelbaar als er iets bizars op de kaart staat. Hier is dat basilicumijs met tomatenconfituur (€8,20). De basilicum heeft een lichte muntbijsmaak zodat je nu eens basilicum smaakt, dan weer munt. In de tomatenconfituur zitten stukjes zeste de citron die voor een aangename zuurbittere toets zorgen. Bij de ristretti (€3,11) krijgen we van de patron een grappa met body aangeboden, zodat il conto van € 127,61 volledig gerechtvaardigd is.

Conclusie: Ieder gerecht is met liefde bereid. Het basilicumijs met tomatenconfituur is een must.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

a'mbriana
Edith Cavellstraat 151
1180 Ukkel
 
Dit was nog eens een Italiaans restaurant. Heel low profile maar alles was homemade. Het was juist of er iets was tussen mij en Franscesco Lucaccioni. Niet veel later zijn Francesco en Laura met pensioen gegaan. Het weze hen gegund.
Bizar, ik stel nu pas vast dat ik zowel voor bediening als voor comfort 7/10 had gegeven maar dat in de ZONE02/ voor beide 8/10 stond. Maar sowieso **** hoe dan ook.
Momenteel is in het pand een ander Italiaans restaurant 'La Rucola' gevestigd. De indrukwekkende muurschilderij met zicht op de 'Punta della Dogana di Mare' in Venetië is er nog steeds. Het interieur is vernieuwd en dat is niet noodzakelijk een verbetering.
Inneke23 & The Lipstick Painters zijn ook alweer jaren geleden ter ziele gegaan. Net als het managementbureau ‘ça bouge’ trouwens. That's live I suppose.

de Groene Jager: A star is born

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 183 (woensdag 12/3/2008)

Niels, de talentrijke drummer van Inneke23 & The Lipstick Painters, vertelt mij het heuglijke nieuws dat het contract voor een tweede full cd is getekend. Dat moet worden gevierd. Hiervoor gaan we naar de Groene Jager in Sint-Pieters-Leeuw. De setting heeft een hoog surrealistisch gehalte. Het is een restaurant gelegen langs de eindeloos lang lijkende Bergensesteenweg. Het ziet er met zijn groene neonverlichting uit als een baancafé, maar eenmaal binnen zien we een prachtig designinterieur met parketvloeren, toon op toon tinten, zwartleren stoelen en lampen van het beam me up, Scotty type. Op de achtergrond horen we bijpassende lounge muziek.
Ik ben niet iemand die normaal een ‘aperitief van het huis’ besteld, maar hier gaat het om een glas Autréau champagne met een tikje Kriek van Boon uit het nabijgelegen Lembeek. Het blijkt een prachtig, bovendien streekgebonden, alternatief voor de routineus overkomende Kir Royale. Helemaal te gek wordt het als blijkt dat deze topaperitief in het drankforfait (€17) zit, dat we bij het driegangen vismenu (€38) nemen.
Niels bestelt als voorgerecht de 'Carpaccio van Sint-Jakobsnootjes, slaatje van Charlotte aardappeltjes en emulsie van truffel'. De Sint-Jakobsnoten zijn kraakvers en de emulsie van truffel maakt van dit gerecht een ware smaakbom. Ook het slaatje verdient een speciale vermelding want dit is niet zomaar wat standaardgarnituur. Later zal pas blijken waarom de uitzonderlijke smaken en perfecte gaartijden van de groenten bij de gerechten een ware rode draad doorheen het menu vormen. Chef Noël Van der Schueren heeft immers het vak geleerd in de Sire Pynnock in Leuven, het voormalige sterrenrestaurant van groentechef Frank Fol. Mijn ‘Paling in ‘t groen met ijs van plattekaas’ is een topper. Het plattekaasijs is een revelatie. Het smaakt hemels en past perfect bij de by the book bereide paling in ‘t groen. Bovendien ligt het ijs in het midden van het bord en smelt kunstig weg met mooie kleurmengingen tot gevolg.
Met de hoofdgerechten wordt het echt duidelijk op welk hoog niveau er hier wordt gekookt. De ‘Kabeljauwfilet in eigen nat op lauw bedje van tomaat met basilicum en pasta van spinazie’ is de eenvoud zelve. Met klasseproducten is het niet nodig om de trukendoos te openen. De kabeljauw smaakt puur. Bij Niels komt er een ‘Gepocheerde zeewolf, met mousseline van oester, grijze garnaaltjes en zachte puree van prei’ op het bord. De mousseline van oester is van het niveau van de legendarische mousseline van Riesling van de Comme Chez Soi. Inderdaad, dure woorden maar het is gewoon zo. Ook het koekje van gefrituurde ajuinrok, in de oven gedroogd, is gedenkwaardig.
De wijnen zijn meer dan aangepast. Ze maken deel uit van de gerechten. Bij navraag blijken ze van bij wijnhandelaar en mede-eigenaar Willy Goorden uit Dworp te komen. Als dessert valt de gegrilde banaan wat tegen, want ze is niet gaar. Niet getreurd, we spreken af dat de release van de CD hier ook zal worden gevierd.

Conclusie: Gastronomische revelatie van het eerste kwartaal van 2008.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: gastronomisch

de Groene Jager
Bergensesteenweg 500
1600 Sint-Pieters-Leeuw

Het is een echt schandaal dat dit restaurant is moeten stoppen. In 2010 zijn de eigenaars van de villa, twee oude zusters die al hun zwart geld in huizen hebben gestoken, in de aanval gegaan. Ze zijn teruggekomen op hun belofte om de villa, waar wijnhandelaar Willy Goorden uit Dworp €400.000 in had geïnvesteerd,te verkopen. Door hun guerillatactieken heeft het restaurant in juni 2010 tijdelijk zijn activiteiten stop moeten zetten in de hoop de rechtzaken te winnen. Het heeft niet mogen baten. Ik vrees dat deze oude wrekken niet in hun spiegel kunnen kijken zonder zich diep te schamen. Erna werd het pand door het Italiaans restaurant 'Tartufo' in gebruik genomen dat hiervoor verhuisde uit Sint-Genesius-Rode. Ik schreef een recensie over 'Tartufo' toen het nog in Sint-Genesius-Rode was gevestigd.
De inspiratie voor de titel haalde ik bij de gelijknamige film met Barbra Streisand en Kris Kristofferson, een echte draad van een film maar wel met een catchy titel, toch?
De tweede full CD van Inneke23 & The Lipstick Painters is in 2009 uitgekomen, heette 'Charcoal' en kreeg terecht heel wat positieve recensies.
Op de Nederlandstalige ZONE02/ website stond een spijtig verhaal. Een slippertje veronderstel ik.
--------------------------------------------------------------------------------

Stevens René - 09/04/2008 17:24:18 3/5 Ik heb in dit restaurant €38 voor een drie gangenkindermenu betaald (kaaskroket, mini steak en een ijsje) en €17 voor bijbehorende drankjes en dit voor een kind van nog geen twee jaar en een meisje van vijf jaar. (€110 in totaal)
Hieromtrent heb ik mij achteraf telefonisch bevraagd, waarop in eerste instantie mij werd gezegd dat dit misschien wel de voordeligste formule was, maar ze vonden het bedrag ook overdreven en ze zouden mij terugbellen. Geen nieuws. Na een tweede telefoontje werd opnieuw beloofd om mij terug te bellen. Ik wacht nog steeds. In totaal waren we wel met dertien personen, waaronder die twee kleine kinderen. Nogal duur niet?

Den Hop: Zeg maar taverne tegen deze brasserie

LET OP: deze brasserie bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 174 (woensdag 31/10/2007)

Naast Poperinge wordt er in ons land nog enkel in de streek tussen Aalst en Asse hop verbouwd. Vandaar dat er in Asse allerlei verwijzingen naar de hopcultuur zijn. Zo is er de Hopmarkt en het hopduvelstandbeeld. Aan het Gemeenteplein is sinds half oogst ook Den Hop tap en hap, opengegaan. Voorheen was dit het gastronomisch restaurant ‘Het Notarishuis’. Wat als een eetcafé wordt aangekondigd, blijkt bij aankomst een stijlvol designrestaurant dat in de aanbouw van een achttiende eeuws gerestaureerd breedhuis is gevestigd. Grijze tinten overheersen in de eetzaal. Oranje accenten komen overal terug. Benieuwd of de keuken van hetzelfde niveau is als het interieur. Samen met Niels, de talentrijke drummer van de Belgische popgroep Sodatune, ga ik dit uittesten. Er zit een gemengd publiek in de zaal: van zakenmensen over vriendinnen tot bejaarde koppels. De akoestiek blijkt vreselijk te zijn als ik mijn mes op de grond laat vallen. De dienster ziet dit, maar neemt de moeite niet om mij een nieuw mes te brengen.
Niels kiest als voorgerecht de kaaskroketten (€9). Ze zijn krokant en bruin vanbuiten maar onevenwichtig warm vanbinnen. Het wordt trouwens hoogtijd dat in de koksscholen duidelijk wordt aangeleerd dat gefrituurde peterselie bij garnaalkroketten hoort en niet bij kaaskroketten. Ik opteer voor de carpaccio (€12). Om carpaccio flinterdun te slicen is die best zo koud mogelijk, maar het is geen goed idee om het vlees erna niet te laten chambreren. De fles met olijfolie die op tafel wordt gezet is van superieure kwaliteit en een meerwaarde voor het gerecht. Het stokbrood dat bij de voorgerechten wordt geserveerd, is industrieel en van gisteren. Bwèèkes.
Mijn varkenshaasje met Dijonnaise en fijne boontjes (€19) bestaat uit 3 grote stukken vlees, waarvan ik het middelste stuk laat liggen omdat het nog saignant is. De Dijonnaise is sluiks vervangen door een demi-glacesaus en de fijne boontjes zijn niet fijn want totaal doodgekookt tot een brij. Hierbij worden diepvrieskroketten opgediend. Mijn copain krijgt een perfect gebakken ossenhaas (€18) met een origineel slaatje en diepvriesfrieten.
Hierbij kiezen we van de beperkte wijnkaart een Saint-Emilion Chateau Bigaroux Grand Cru 2004 (€31 ofwel slechts 2,1 maal de aankoopprijs) met een diepe, ronde en lange afdronk.
Als dessert nog een huisbereide chocolademousse (€5,50) en een coupe vers fruit (€7). De witte en bruine chocolademousse is met spuitzakken in tegenover elkaar liggende hoeken van een vierkant bord gespoten. De witte chocolademousse is pijnlijk mierzoet. In de overblijvende hoeken ligt respectievelijk een toefje slagroom en één aardbei. De coupe vers fruit is in orde, maar is het aardbeienseizoen al niet maanden achter de rug?
Bij een koffie (€2) concluderen we dat de keuken niet het niveau van een taverne, hetgeen de dag van vandaag een eetcafé wordt genoemd, overstijgt. De hoge rekening (€105,50) is blijkbaar noodzakelijk om de binnenhuisarchitect te betalen.

Conclusie: Eetcafé met stijlvol designinterieur maar met een keuken op taverneniveau.

Eten: 6/10
Bediening: 6/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: bistrokeuken

Den Hop
Gemeenteplein 12A
1730 Asse

Dit was het eerste artikel waarbij de ZONE02/ computer een ster teveel gaf. Ik had in gedachte dat het eindresultaat van 6/10, 6/10 en 8/10 twee sterren zou zijn. Dus eigenlijk een quotering matig i.p.v. goed. Dus eigenlijk had ik 5/10 voor het eten moeten geven i.p.v. 6/10. Dan zou het resultaat wel ** (matig) geweest zijn. Bij deze!
De titel werd door de eindredactie veranderd van 'Zeg maar taverne tegen een eetcafé' in 'Zeg maar taverne tegen dit eetcafé', hetgeen goed was. Momenteel vind ik dat eetcafé niet de correcte type-omschrijving was voor Den Hop, het had brasserie moeten zijn. Vandaar de huidige titel.