Domaine de Lintillac: Mis en bouteille au restaurant

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 204 (woensdag 28/1/2009)

Er zijn zo van die restaurants waar ik van oudsher een boontje voor heb. Ik hoop bij het binnengaan steeds dat ze op het einde van de rit op vier, wie weet zelfs vijf sterren uitkomen. Het is voor mij dan ook een pijnlijk ontwaken als blijkt dat de restaurateur met de voeten van de klanten speelt. Dan wordt de Anton Ego in mij wakker. Je weet wel, de morbide restaurantcriticus uit de Disney film ‘Ratatouille’. Neem nu Domaine de Lintillac. Een restaurant dat sinds 1992 de onvolprezen keuken van de Périgord, waar eenden de plak zwaaien, in de schijnwerpers zet. Was het niet Curnonsky, prins der gastronomen, die ooit schreef: ‘La cuisine du Périgord est sans beurre et sans reproche’? Ja, alles wordt er in eendenvet gebakken en het blijkt nog gezond te zijn ook. Als ik er met mijn gezin op een koude zaterdagavond binnenkom zit de zaak afgeladen vol. Toch meestal een goed teken. Op iedere tafel staat een broodrooster om je toast bij de foie gras à la minute te roosteren. Een gimmick die nog steeds werkt. Het interieur zou in 2005 gerenoveerd zijn. Laten we het erop houden dat het interieur als rustiek kan omschreven worden. Op de kaart een hele reeks gerechten die je quasi nergens in het Brusselse vindt en de prijzen zijn zeer schappelijk. Als voorgerecht kiest Junior voor de rillettes van eend (€4,80). Rillettes is in bouillon gekookt, fijngewreven en daarna ingemaakt vlees. Het is uitgedroogd en wordt geserveerd op industrieel stokbrood. Madame neemt de in Sauterne gemarineerde foie gras van eend met gelei (€11,80). Hierbij drinkt ze een glas Sauterne (€4,80). Het is een grote schijf foie gras van topkwaliteit. De stukjes gelei die erbij komen zijn knotshard. Ik eet een salade met lauwe gekonfijte eendenspiermaagjes (gésiers - €5,75). Lekker, maar de salade is duidelijk prefab. Hierbij bestel ik een fles chateau La Caminade (€14,30), een Cahors die zowat de huiswijn is. Het valt mij op dat de fles al open is als ze op tafel komt. Als ik naar het toilet ga zie ik achter de toog een tiental volle, al geopende flessen staan. Aha, de wijn is dus mis en bouteille au restaurant. Mijn stoofpotje van eendennek, -borst en -worst met groene linzen uit Puy (€ 8,90) is zijn geld waard. De eendenconfit (€10,20) van Madame is lekker doch misschien wat droog, maar de sarladaise aardappelen zijn die naam niet waardig. Dit heeft niets te maken met het heerlijke aardappelgerecht uit Sarlat-la-Canéda, waarbij aardappelschijfjes in eendenvet worden gebakken en op smaak gebracht met fijngehakte look, peterselie en eekhoorntjesbrood. Het toppunt moet nog komen. Ik proef nog even van de eendenparmentier (€11,30) van Junior. Het gerecht deugt niet meer, het is regelrecht zuur. We hebben geen zin meer in dessert en stappen op. De rekening bedraagt €77,20 als ik het mij goed herinner, want na cash betaald te hebben krijg ik ze niet terug. Ook BTW-briefjes worden hier niet uitgedeeld. Gefrustreerd verdwijnen we in de koude nacht.

Conclusie: Enkel foie gras met zelf aan tafel te roosteren toast is aan te raden. Nieuwe wijn in oude flessen.

Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten

Domaine de Lintillac
Vlaamsesteenweg 25
1000 Brussel
02 511 51 23
www.restaurant-domaine-de-lintillac.be
 
Wat een teleurstelling was mij dat, terwijl ik zulke goede herinneringen aan dit restaurant had. Enkel omdat de foie gras zo goed was eindigde dit resto met ** want voor de rest was dit echt maar * waard.
Anderhalf jaar later opent zoon Dylan iets verder aan de andere kant van de straat het beloftevolle 'La Provence', maar lang houdt hij het spijtig genoeg niet vol. Sinds 2014 zit er 'GRAMM', dat in hetzelfde jaar reeds zeer terecht de 'Bart Bikt! Resto of the Year' award kreeg.
De inspiratie voor de titel haalde ik uit het boek 'Adventures on the wine route' van Kermit Lynch die het erin had over het fenomeen: 'mis en bouteille au camion'. Vrachtwagens rijden van wijndomein tot wijndomein om er de wijn te bottelen bij gebrek aan bottelingsinstallatie. Hierdoor wordt de wijn van tientallen wijndomeinen door dezelfde kartonnen filters geperst alvorens te worden gebotteld. Al deze wijn smaakt dan ook uniform. Vandaar de scheldtitel 'mis en bouteille au camion' die ik aanpaste tot 'mis en bouteille au restaurant'. Ook duidelijk bedoeld als scheldtitel.
Ik hoop echt dat ze een BTW-controle hebben gehad naar aanleiding van dit artikel. Ik krijg het ervan als er niet automatisch een BTW-briefje wordt afgeleverd. Iedereen dient zijn belastingen te betalen. Lang leve de witte kassa!

Bleu de toi: Helaas pindakaas!

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 203 (woensdag 14/1/2009)

De feesten zijn achter de rug en we snakken naar eenvoud. Vandaar dat we naar Bleu de toi, met gevulde aardappel als specialiteit, gaan. Ultramarijnblauw is de kleur die als een blauwe draad doorheen het interieur loopt, maar deze look is helemaal out. Geforceerde jaren negentig bric-à-brac zoals in de Marollen, dat een mooi alibi vormt om van alles dooreen te clashen. De tafel wiebelt, de stoelen zitten ongemakkelijk en er is bijna geen zitruimte. Achter mij staat op de grond een elektrisch verwarmingstoestel waarvan ik onmiddellijk het snoer uit het stopcontact trek, wil ik niet instant geroosterd worden. Ik heb al spijt dat ik Madame en Junior overtuigd heb om mee te komen. Dit gevoel wordt er niet beter op als we de kaart krijgen overhandigd door de gastvrouw, die een bijna misselijkmakend kokosparfum op heeft. De kaart is op zijn minst bizar te noemen. Naast de gevulde aardappelen is er ook een reeks kreeftbereidingen en salades. Allemaal zowel als voor- of hoofdgerecht te verkrijgen. Dan zijn er nog de vaste warme en koude voorgerechten, maar ook de voor- en hoofdgerechten suggesties. We bestellen een Oostends bintje (€25), een Brussels bintje (€15,50) en een zoete aardappel 'Iles Grenadines' (€18). Hierbij deel ik met Madame een pretentieloos halfje Petit Chablis 2006 (€17) van GAEC de Oliveira Lecestre uit Fontenay-près-Chablis. We vinden de prijs-kwaliteitverhouding zodanig aberrant dat ik 's anderendaags naar de producent bel om te weten te komen wat zo'n flesje wijn nu eigenlijk kost. Het is nog erger dan we gedacht hadden: €3,25. Er wordt hier dus 423% winst gemaakt op de wijn! Junior bestelt een halfje Bru (€4,30), ook niet slecht qua prijssetting. Daar zijn onze gevulde aardappelen al. Dit zijn echter geen gedurende 60 tot 75 minuten in een 200°C oven traag aangekorste aardappelen, maar wel tot een pusachtige brij kapot gekookte aardappelen waarvan de smaak in het beste geval als waterig is te omschrijven. Om dit te compenseren zit in alle drie de vullingen een roomsaus. Zoals mijn grootmoeder altijd zei: 'Met room kan je zelfs een kassei doen smaken'. Volgens de kaart zou er enkel in het Brussels bintje naast spekjes ook room mogen voorkomen. In het Oostends bintje zou je naast grijze garnalen ook een beurre blanc en bieslook moeten aantreffen. In de zoete aardappel ten slotte, zou naast krabvlees, banaan en vanille, ook een mango coulis moeten zitten. Helaas pindakaas! Na de ontgoocheling stijgt opnieuw onze verontwaardiging over de hoge prijzen. Je moet het maar durven, tussen €15 en €25 vragen voor een smakeloze patat. Nog een geluk dat we niet voor het bintje kaviaar (€75) hebben gekozen. Omdat we het hebben aangedurfd geen voorgerecht te nemen wordt ons zonder iets te vragen de dessertkaart onder de neus geduwd. Van de weeromstuit beslissen we geen nagerecht te nemen maar enkel een koffie (€3,50). Dit brengt de rekening op een schandalige €89,80. Dat is zeker de helft te veel.

Conclusie: Gevulde aardappel zou de specialiteit moeten zijn. Zeker de helft te duur. Neigt naar afzetterij.

Eten: 4/10
Bediening: 5/10
Comfort: 4/10

Globale beoordeling: * (Slecht)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

Bleu de toi
Cellebroersstraat 73
1000 Brussel
02 502 43 71
bleudetoi@icloud.com
www.bleudetoi.be
 
Dit was een kick ass artikel. Ik betwijfel of dat zes jaar later nog zou worden gepubliceerd wegens angst voor... Ja, voor wat eigenlijk? Reactie van de uitbater die wild om zich heen schopt waarschijnlijk? Dat hij dan de argeloze consument niet afzet. Daar moet hij dan maar tegen kunnen denk ik dan.
Als ik dat nu teruglees: 'een bijna misselijkmakend kokosparfum' en 'tot een pusachtige brij kapotgekookte aardappelen' zijn oneliners die ze mij niet meer afpakken. Alleen de titel werd veranderd in het brave "Inhoudloze bintjes" en de laatste zin van de conclusie werd niet gepubliceerd.
Wat ben ik blij dat er geen plaats meer was de vrijdag dat de kerstvakantie begon in 2007 en dat ik dan maar met Madame en Junior naar het schitterende 'Samouraï' ging, met een **** artikel in ZONE02/ nr. 180 als gevolg. Iets meer dan een jaar later zijn we er dus alsnog naartoe gegaan. Zonde van het geld.

Philippe Meyers: And we have a winner...

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 200 (woensdag 26/11/2008)

‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ schreef Jon Landau in 1974 in Rolling Stone nadat hij een concert had bijgewoond van The Boss. Ik ben geneigd om in dezelfde, maar dan culinaire, termen te schrijven over de maaltijd die ik met mijn gezin heb mogen degusteren bij Philippe Meyers. Het restaurant ligt in een klein straatje tegenover de ingang van de St Etiennekerk. Het kader is echt waar het enige minpunt dat ik met de beste wil van de wereld kan bedenken. Hoewel de inrichting nog geen vijf jaar oud is komt ze oubollig over. Provençaalse stijl uit de jaren negentig. Als geograaf bekoort enkel de verzameling rode Michelingidsen mij. Vijf van de acht tafels zijn bezet en we worden op een zeer gastvrije, spontane manier verwelkomd door Valérie, de perfect tweetalige echtgenote van de chef. Hij heeft het vak geleerd in gerenommeerde keukens als die van D’Hoogh, Claude Dupont, Barbizon en Eddie Van Maele. Zij heeft drie jaar de dienst uitgemaakt in de eetzaal van Romeyer, het meest tot de verbeelding sprekende Belgische restaurant van de twintigste eeuw. Er is keuze tussen een maandelijks veranderend drie- (€34) of viergangen menu (€49). Wij opteren voor het driegangen menu en hebben hierbij de keuze uit vijf voor-, vijf hoofd- en zeven nagerechten. Als aperitief geniet ik samen met Madame van een Albet i Noya (€7), een heerlijke biologische cava rosé. Junior wordt op slag fan van de niet-alcoholische Pisang Ambon met vers geperst appelsiensap (€5,5). Als voorgerecht kiezen we voor de ‘poêlée de noix de St Jacques sur mousseline de choux fleur, beurre tartufata’ die perfect gebakken zijn, de ‘composition croustillante et moelleuse de crevettes grises et tomates, basilic’ dat een deconstructie van tomaat met garnalen is en de ‘escalope de foie d’oie poêlée, l’ananas sous toutes ses formes’ (suppl. €7) waarbij de ananasvariaties het resultaat van uren werk zijn. De hoofdgerechten zijn van hetzelfde kaliber. De ‘poitrine de poule faisane de chicon pleine terre, cuisson lente, sauce brune au poivre de Sichuan’ is verrassend door de krokante peperkorrels in de saus, de ‘dos de sandre cuit à la vapeur sur lit de lentilles vertes du Puy, ventrèche, vinaigrette tiède à l’estragon’ is een gedurfde, ongewone combinatie en de ‘noisettes de filet de biche, garnitures de saison, deux sauces, l’une moutarde et l’autre vin rouge' (suppl. €7) is dé plat de résistance. Als dessert eten we de beste dame blanche ooit. Het vanille-ijs is à la minute gedraaid en zo romig dat het bijna niet te onderscheiden is van de slagroom. Inclusief het halfje Domaine du val des roches 2001, een Pouilly-Fuissé (€23) en het halfje La Bastide Dauzac 2001, een Margaux (€24) komt de rekening uit op €199,5. Als de gastvrouw ons bij het buitengaan, vertelt dat in april volgend jaar er een complete interieur make over zal plaatsvinden, weten we het zeker: in 2009 zal voor Philippe Meyers the sky the limit zijn.

Conclusie: Geen enkel foutje te bespeuren qua keuken of bediening. In april 2009 wordt het interieur aangepakt.

Eten: 10/10
Bediening: 10/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ***** (uitstekend)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: gastronomisch

Philippe Meyers
Rue Doyen Van Belle 6
1420 Braine l'Alleud
02 384 83 18
philippe.meyers@gmail.com
www.philippe-meyers.be
 
Met dit zesde en laatste artikel sluit ik mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant af. Het vet is van de soep. Achteraf zal blijken dat het mijn allerlaatste recensie in Waals-Brabant zal zijn (zeven in totaal: zes van mijn toer in de herfst van 2008 en Les Six Colonnes in februari 2008), vermits bij de tweede sanering van de ZONE02/, in mei 2013, het een Nederlandstalig tijdschrift wordt (eentalig dus) en ik m.a.w. niets meer te zoeken heb in Waals-Brabant. (Pro memorie: de eerste sanering van ZONE02/ gebeurde in mei 2009 als de Nederlandstalige versie met de Franstalige versie wordt gefusioneerd tot een tweetalige versie die in twee stappen maandelijks wordt i.p.v. tweewekelijks.)
Plezant om de ‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ quote te kunnen gebruiken. Ik meende ieder woord van de inleiding van dit artikel. Ik ben wat blij dat ik uiteindelijk gelijk heb gekregen (ik heb inderdaad altijd gelijk gehad in deze), want Philippe Meyers heeft tot 2015 moeten wachten tot hij een ster in de Michelin kreeg toebedeeld. Dit had gerust vijf jaar eerder kunnen zijn daar in 2010 het interieur ook op niveau was gebracht. Vandaar dat er werd gevraagd om de foto op de website van ZONE02/ (zie hoger en let vooral op de lelijke kast, de vreselijke linoneumvloer en dan die gecoiffeerde poedel onder de tafel. Voorwaar de lelijkste foto ooit.) te vervangen (vandaar ook weer de wazigheid van de eerste foto) door onderstaande door het restaurant geleverde foto van het nieuwe interieur. Het verschil is fenomenaal.

Foto: Philippe Meyers  
De titel en de conclusie zijn de originele. De gepubliceerde titel was 'And the winner is'. Een keuze van The Ladies van de redactie.
Dit was het tweede restaurant, na 'Barbizon', dat van mij ***** kreeg toebedeeld (op 57 recensies). Het was trouwens een perfecte lunch met het gezin, kortom een perfecte zondagmiddag. Beter zal het niet worden.

POIVRE NOIR: Aan een klein stationneke

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Wist je dat de Leeuw van Waterloo eigenlijk op het grondgebied van Braine-l'Alleud ligt? Aan het Stationsplein van datzelfde Braine-l’Alleud bevindt zich POIVRE NOIR. Dat ga ik met het gezin op een regenachtige zondagmiddag uitproberen. Vervelend is dat TomTom het Stationsplein niet kent en de aloude stratenatlas van Waals-Brabant eraan te pas moet komen. Waarom hebben we eigenlijk niet de trein genomen? Bij het binnenkomen in de gezellige eetzaal zien we dat de naam van het restaurant ook de moderne inrichting ervan heeft bepaald. Het is duaal ingericht. Alles is in zwart-wit, peper en zout. Alleen de lampenkappen zijn dieprood gekleurd. Het valt op dat er geen zwarte pepermolens op de tafels staan. Enkel zoutvaatjes. Mijn disgenoten beginnen met een verrassende zwemkrabsoep met saffraan (€10) van de suggestiekaart. Het is geweten dat het arbeidsintensief is om deze kleine krabben schoon te maken alvorens je er een bisque mee te kunt bereiden. De bisque wordt hier luxueus afgewerkt met saffraan. Hierbij komen geroosterde stukken stokbrood bedekt met rouille en stukjes zwemkrab. Deze goed gepeperde soep met een zilte smaak verdient een transfer naar de vaste kaart. Ik kies voor de escargots met look (€9). Ze zijn mals, groot en mooi op smaak gebracht met niet te veel lookboter. In de jaren ’80 waren escargots verworden tot kleine stukjes zwarte rubber, druipend van het vet. Hier zijn ze terecht aan een comeback bezig. Als hoofdgerecht hebben Madame en Junior geopteerd voor een filet puur met epoissessaus (€24). Het vlees is zeer mals en heeft een zachte smaak die mooi wordt opgevijzeld door de krachtige saus. Epoisses, een kaas afkomstig uit het gelijknamige Bourgondische dorp, wordt tijdens het rijpingsproces gewassen met Marc de Bourgogne. Vandaar zijn uitgesproken smaak. Van mijn kant ga ik voor de gegrilde kalfszwezerik met een schuimige kruidenboter (€23). Het gaat hier om de hartzwezerik want die is vaster en kan gemakkelijk in plakjes worden gesneden om te grillen. De portie schuimige kruidenboter is te klein, maar ik krijg zonder probleem een schoteltje met een extra grote portie. De gratin dauphinois is super lekker omdat er ook stukjes tomaat en courgette aan toegevoegd zijn en die zorgen voor een geslaagde gelaagdheid van smaken. De wijnkaart is op zijn minst interessant te noemen. Geen spoor van de alomtegenwoordige wijnen waar gemakkelijk woekerwinsten mee gerealiseerd kunnen worden. Er staan een hele reeks AOC’s op die tegenwoordig zeldzaam aan het worden zijn in de Belgische horeca. Wij kozen voor een Domaine Lafond Roc-Epi 2005 (€24 ofwel driemaal de inkoopprijs), een Lirac. Het is een wijn met veel body die mooi op dronk is en mét aroma’s van o.a. verse zwarte peper. Toeval bestaat niet. Om af te sluiten genieten we nog van een viooltjes- en een rozemarijnhoningijs (beiden €6). Als we onze schuld van €145,50 hebben vereffend gaan we de Leeuw van Braine-l’Alleud beklimmen om de spijsvertering te bevorderen.

Conclusie: Aanrader om te tafelen voor of na een bezoek aan de Leeuw van Braine l'Alleud. Originele wijnkaart.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: -

POIVRE NOIR
Place de la Gare 9
1420 Braine l'Alleud
02 385 14 12
info@poivrenoir.be
www.poivrenoir.be
 
Derde van de zes stops gedurende mijn toer door Waals-Brabant. Voor de rest kan ik hier niets bij vertellen. Alles staat in het artikel.
De titel komt inderdaad uit één van mijn vroegste herinneringen het zingen van 'In een klein stationneke' in de kleuterklas.

In den Appelboom: Ideaal pasmunt

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 192 (woensdag 16/7/2008)

Het ‘Anderlechtse platteland’, het lijkt wel een contradictie in terminis, maar als je in de tuinwijk ‘Goede Lucht’ de Appelboomstraat inslaat en 100 m rijdt dan zit je wel degelijk in de velden op den buiten. Dit is Neerpede, een stuk van het Brusselse Gewest dat buiten de ring ligt en eigenlijk de poort naar het Pajottenland is. Voorbij het eerste kruispunt snijdt de weg een boerenhof in twee. Links de schuur en rechts de boerderij. In 1860 was deze boerderij al café-laiterie. Nu is dit In den Appelboom, een oase van rust op een steenworp van de Brusselse ring. We komen hier op een zondagmiddag om iets voor twaalf, net voor de grote rush, toe. We nemen plaats op het terras van de koer. In de tuin is er ook nog een terras. Achteraan is er voor de klein mannen een speeltuin. Op de kaart staat wat te verwachten valt bij dit type landelijke horeca. Bij de suggesties vinden we echter een aantal opmerkelijke gerechten. We besluiten ‘the best of both worlds’ te nemen. Madame bestelt de ‘Zachtgekookte kwarteleitjes met grijze garnalen, vinaigrette van bieslook en sojascheuten’ (€14) en ik de ‘Maatjesfilets met avocadotartaar, geparfumeerd met een vinaigrette van gekonfijte citroenen’ (€13). Stukjes geplette avocado liggen tussen en op de maatjesfilets. De vette smaak van beiden gaat goed samen. De vinaigrette van gekonfijte citroenen geeft een complementaire smaak aan het gerecht. De kwarteleitjes zijn spijtig genoeg niet meer warm als ze op tafel komen. Er is geen smaakintegratie te bespeuren met de rauwe sojascheuten en de koude garnalen. Juniors ‘Brochette van pensjes met ajuinconfijt’ (€8,50) is ok, al mocht er iets meer ajuinconfijt bij worden geserveerd. De ober is de wijnkaart vergeten te brengen, dus besluiten we bij ons aperitief, Brugs tarwebier (€2), te blijven. Dat scheelt vast een slok op een borrel als de rekening komt. Als hoofdgerecht eten wij stoofvlees van varkenswangen (€ 15) en Junior braadworst en spek met drie soorten stoemp (€13). De varkenswangen zijn zo zacht en mals als soepvlees. Ze worden met goudgele gekookte aardappelen geserveerd. De braadworst en spek zijn goed doorbakken en smaken zo stevig naar vlees dat Junior twijfelt of hij het wel lekker vindt want hij is smaakloze braakworst gewend in de schoolrefter. In de wortel-, witloof- en spinaziestoemp is de groentesmaak dominant. Terwijl hij kennismaakt met het concept van een mikado (€6,50), een pannenkoek en een dame blanche bijeengeclasht, degusteren wij als dessert een triptiek van ‘Ravioli van mango met banketbakkersroom met citroen ertussen, een glaasje met banaan-passieschuim en marjoleinijs’ (€9). In een gastronomisch restaurant wordt hiervoor zonder probleem het dubbele van de prijs gevraagd. Bij een goede koffie (€2,30) beginnen we te fantaseren: ‘Als de Brusselaars nu eens In den Appelboom als pasmunt aan de Vlamingen offreren voor de corridor?’ Een stuk bos voor een horeca-instituut lijkt ons geen slechte deal.

Conclusie: Horeca-instituut in de velden op een steenworp van de Brusselse ring. Originele suggestiekaart.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: bistrokeuken

In den Appelboom
Appelboomstraat 401
1070 Anderlecht
02 522 73 03
info@indenappelboom.be
www.indenappelboom.be
 
Plezant om iets uit de actualiteit in het artikel te smokkelen. Hier: de corridor. Nooit niets meer van gehoord trouwens.
Ik ben er nog eens gaan eten op donderdagmiddag 13 november 2014. De toast champignon was zeer goed.

Blijkbaar heb ik geen foto genomen van de Americain?!? De crème brulée was eveneens zeer goed.

Brasserie des Etangs: Minigolf als alibi

LET OP: deze brasserie is overgenomen!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 192 (woensdag 16/7/2008)

Met Junior heb ik de laatste tien jaar in Frankrijk talloze minigolfparcours afgehaspeld. Ongetwijfeld een onderdeel van mijn jaren ’70 fetisj. Hij is ondertussen ook door de microbe gebeten. Vandaar de idee om als ontspanning op een zondagmiddag tijdens de examens naar de goed onderhouden minigolf aan de Mellaertsvijvers te trekken. Eerst gaan we echter de nodige krachten opdoen in Brasserie des Etangs, gelegen tussen de plezier- en visvijver. Het is een chalet met een veranda die bijna helemaal rond het gebouw loopt. Het grote luxueuze terras met zicht op het minigolf en vijvers is in de zomer een pleisterplek. Fransman Jean-Charles Gatelet en zijn echtgenote Nadia hebben in Brussel de klassieke Franse brasseriekeuken opnieuw op de kaart gezet. Madame gaat resoluut voor de ‘Os à moelle, brisures de truffe'(€10,50) als voorgerecht. Traditioneel wordt het bot dwars afgesneden zodat er twee, drie cilinders met een hoogte van een vijftal cm op je bord belanden. Dat is hier wel even anders. Een volledig bot wordt overlangs doorgezaagd en belandt zo op een langwerpig bord. Het is rijkelijk bestrooid met brokjes zwarte truffel. Mijn eega lepelt met veel plezier de twee stukken dakgoot leeg. De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat het erbij horende toastbrood verbrand is. Bij de suggesties zien Junior en ik een ’Vichyssoise, chiffonnade de saumon fumé’ (€8,50) staan. Een vichyssoise is een in 1917 door Louis Diat gecreëerde met room gebonden soep van aardappelen en prei die koud wordt opgediend en gegarneerd met fijngehakt bieslook. Om de prijs te rechtvaardigen worden er hier aan de maagdelijk witte soep reepjes gerookte zalm toegevoegd. Dit is niet nodig want de soep op zich is heerlijk. Ons nageslacht kijkt vertwijfeld als hij zijn ‘Jambonneau roti moutardière’ (€15) geserveerd ziet. Genoeg voor ons drieën. Het is perfect gegaard, maar ook hier weer spijtig genoeg een detail dat voor verbetering vatbaar is. Het paneermeel dat bovenop de mosterdlaag op het vlees ligt, is niet krokant. De chef zou dit bij de controle van de borden, voor ze de keuken uitgaan, toch moeten zien? Omdat het rundvlees hier van het Charolaisras is, kiezen we voor een entrecote (€20,50) en een filet puur (€23,50) om te delen. Zo kunnen we de diversiteit in textuur en smaak tussen deze detailversnijdingen proeven. De entrecote heeft een robuust, sappig mondgevoel en een stevige smaak. De filet puur is zeer mals en heeft een zalig zachte, lang nawerkende smaak. Goed dat we niet gezwicht zijn voor de ober die ons een suggestiewijn van €27 wou verkopen, want de vin du patron van €16 (2,75 maal de inkoopprijs), een rode Bordeaux (Les Prémices de Martet 2005) is bijna te goed als huiswijn. Als dessert proeven we nog van de heerlijk huisgebakken ‘tarte citron meringuée’ en ‘tarte au fromage blanc sur fond de spéculoos’ (beiden €6). Bij de ristretto (€ 2,50) begint het jammer genoeg te regenen zodat we een andere keer zullen moeten terugkomen voor het minigolf.

Conclusie: De Franse brasseriekeuken in zijn volle glorie. Alleen moet de chef beter zijn borden controleren.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: vleesgerechten

Brasserie des Etangs
Vorstlaan 275
1150 Sint-Pieters-Woluwe
 
Dit was echt een revelatie. Franse brasseriekeuken gebracht door een Frans koppel. Een verademing. Jean-Claude en Nadia deden dat schitterend. Ze verkochten hun zaak net voor de bankencrisis. De nieuwe eigenaar ging effectief failliet. Ondertussen heeft de daarop volgende eigenaar de zaak verkocht aan de brasserieketen 'Restauration Nouvelle' die in totaal 22 vestigingen omvat.
Opnieuw mijn excuses voor de door mij genomen foto. De gedrukte foto was van zeer slechte kwaliteit.

De Rare Vos: Een geval apart

LET OP: dit eethuis bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 190 (woensdag 18/6/2008)

In 1880 wordt aan het marktplein van Schepdaal een café opgericht. In de tweede helft van de twintigste eeuw krijgt het zijn huidige naam De Rare Vos. Deze verwijst naar de in 1997 overleden cafébaas en voormalige brouwersgast van lambicbrouwerij Eylenbosch: Louis Moles de Bailly. Louis was ne rosse en bovendien een raar geval. Hij is in 1909 als onwettig kind van een edelman samen met wat goudstukken te vondeling gelegd bij de pastoor van Schepdaal. Armand, de huidige patron, neemt het café na Louis’ dood over. In het kleine huisje is nog steeds het authentieke café gevestigd dat Rare Vos (€1,80), een huisbier, schenkt. Het wordt speciaal voor het café door brouwerij Girardin geassembleerd met hun geuze, lambic en faro. Daarnaast is het café sinds 2002 onafgebroken Orval ambassadeur. Hiervoor moet de Orval minstens zes maanden in de bierkelder op fles hebben kunnen hergisten want dan pas zal de ware gout d’Orval ontstaan. Momenteel ligt de Orval (€3,20) hier een jaar in de kelder. Als je langs de toog naar achter gaat, kom je van de ene aanbouw in de andere terecht, een waar koninklijk museum voor koterij. Het zijn allemaal eetzalen. Hier moet je niet à la carte eten, maar op donderdag de dagschotel of op vrijdag en tijdens het weekend de suggestie van het huis zoals boestring (gerookte haring), ossentong, hutsepot met stoemp, blinde vinken met kriek, Mechelse koekoek en asperges. Op zondag moet je direct na de hoogmis komen want op is op. Wij gaan ernaartoe tijdens het ‘paling in ’t groen’-weekend. We zitten helemaal achteraan op het terras in ’t zonneke en over het aperitief moeten we niet twijfelen, voor ons een kriek Girardin van ’t vat (€1,80) en voor Junior een Fanta (€1,50). De kriek is licht zurig en fris met een echte kriekensmaak. Geen chemische, siroopachtige kauwgomsmaak zoals bij de gemiddelde industriële kriek brol. Een voorgerecht moet je niet nemen want je krijgt als amuse geen petieterige kommetje maar een reguliere kom soep. Vandaag is het een heerlijke bouillon met een pot smout en stokbrood. De paling in ’t groen (€20) is een megaportie bestaande uit grote stukken van zo’n 5 cm paling die perfect van de graat loskomen. De saus is geen bloemige brij zoals tegenwoordig te veel voorkomt. De zurkel zorgt voor de smaaksetting. Er staan vetoogjes op de saus waardoor ze een nog robuuster uiterlijk krijgt. Ze is afgewerkt met peterselie en een likje citroensap. Deze paling in 't groen komt in de buurt van die van ’t Palingpotje, een mythisch restaurant uit mijn jeugd in de zeepolders. Volgens puriteinen moet paling in 't groen geserveerd worden met bruin brood en boerenboter. Hier wordt het geserveerd met zelfgesneden en krokant gebakken pommes allumettes. We drinken hierbij een pichet eenvoudige witte huiswijn (€5,40). Om af te ronden (sic) doen we ons nog te goed aan een portie Breugheliaanse rijstpap (€3). We vereffenen de rekening (€ 84) en kijken uit naar de siësta bij ons thuis.

Conclusie: De weeksuggestie is prijskwaliteitgewijs dik in orde en het huisbier 'Rare Vos' is uniek.

Eten: 7/10
Bediening: 5/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: eethuis
Keuken: Belgisch
Specialiteit: streekgerechten

De Rare Vos
Marktplein 22
1703 Schepdaal
02 569 20 86
 
Dit eethuis ligt echt in the middle of nowhere maar zelden een artikel geschreven dat zoveel werd geconsulteerd op de website van ZONE02/.
Armand (de man op de foto) wil zijn zaak al jaren verkopen, maar vindt geen overnemer. Hij doet dus noodgedwongen maar verder. Eigenlijk is dat een goede zaak voor de klanten.

La Canne à Sucre: Een culinaire ontdekkingstocht

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 189 (woensdag 4/6/2008)

Goed om weten dat er in Brussel een echt Caraïbisch, meer bepaald een Martinikaans restaurant, annex rhumeriebestaat. In een steeg tussen de Zavel en de Marollen ligt dit goed bewaarde geheim: La Canne à Sucre. Ti-punch, dé rumdrank bij uitstek van de Caraïben heeft hier een ereplaats op de kaart. Een groot houten bord aan de bar, omspannen met een koord met knopen dient om de persoonlijke rumbekers te bewaren van de vrienden van het huis die in de Academie du rhum zijn gecoöpteerd. Jean-Claude Waver staat in de keuken en na de coup de feu speelt hij Caraïbische muziek met de huiscombo. Zijn echtgenote Christiane doet de zaal. Ze zijn er wonderwel in geslaagd om de zaak een exotische, zelfs tropische sfeer mee te geven. Als aperitief kiest Madame voor een ‘requin bleu’ (€7,5), één van de 250 cocktails, op basis van drie jaar oude Havana Club rum, curaçao bleu, crème de coco en ananassap. Junior neemt een passievruchtensap (€5) en ik op goed geraak, want er zijn 400 soorten rum in voorraad, een ti-punch met JM Crassous de medeuil grappe blanche uit Martinique (€6,5). Ti-punch is de nationale drank van Martinique: witte rum, vers limoensap, suikerrietsiroop en wat water. Oudere, donkere rum wordt eerder als digestief gedronken. We bestellen drie verschillende voorgerechten om te delen. ‘Z’habitants flambés au rhum à la vanille’ (€12) zijn rivierkreeftjes in een verrassende vanillesaus met korianderzaad. De ‘piments farcis’ (€10) zijn spijtig genoeg niet meer in voorraad. We nemen dan maar de ‘assiette des îles’ (€13). Het is samengesteld uit samoussa, scampibeignets en kleine gevulde beursjes en scampi. Omdat het allemaal gefrituurd is, stelt het teleur. Ook zit het darmkanaal nog in de scampi. De ‘assiette créole’ (€13) echter is een topper. Het bestaat uit acras de morue (gefrituurde kabeljauwstukjes), cyriques (gevulde landkrabjes) en boudin créole (creoolse bloedworstjes). Vooral de cyriques zijn zeer origineel en een echte aanrader. Ze zijn ook apart als voorgerecht te krijgen en dat is hier volgens mij hét voorgerecht. Als hoofdgerecht eet Junior ‘poulet coco’ (€20), kippenvlees geweekt in Caraïbische kruiden met kokosmelk, bereid en geserveerd in een kokosnoot. Het vlees heeft een zeer specifieke gerookte smaak. Ik eet de ‘poisson créole’ (€18). Dit is papegaaivis gemarineerd in groene citroen. Hierbij komt een met kokosmelk geparfumeerde groentesaus. Opnieuw vallen de ongewone smaakpaletten op: friszuur versus aangenaam zoet. Madame blijkt de signature dish gekozen te hebben: ‘matoutou de crabes’ (€26). Dit is een landkrab gevuld met een overheerlijke krabfricassee met andermaal een onverwachte smaak. Hierbij drinken we een dure witte wijn van Robert Skalli Chardonnay 2006 uit de Pays d’Oc (€27 ofwel 3,5 maal de aankoopprijs). De dessertkaart is geen vetpot. We vragen dan ook de rekening en betalen €156, wat niet van de poes is door de dure aperitieven, maar die waren voor de verandering wel super.

Conclusie: De unieke caraïbische keuken is ook in Brussel verkrijgbaar. Om nog maar te zwijgen van de ti-punch.

Eten: 7/10
Bediening: 6/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Creools
Specialiteit: exotisch

La Canne à Sucre
Duivenstraat 12
1000 Brussel
0475 47 20 23
www.lacanneasucre.be
 
Over dit artikel valt er geen enkele anekdote te vertellen. Dat op zich al is een anekdote vrees ik.

l'R du Temps: Ogen groter dan de buik

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 187 (woensdag 7/5/2008)

‘Wanneer gaan we eens echte fondue eten?’ vraagt Junior. Hiermee bedoelt hij fondue Bourguignonne en geen kaasfondue. Madame denkt er immers niet aan om thuis het plafond te ruineren door het te coaten met een vetlaag. Op een zondagmiddag trekken we hiervoor naar
l’R du temps. De R staat voor Rodel, want de autochtone Zwitser René Rodel is er chef/eigenaar. Het restaurant is gelegen op het eerste verdiep van een appartementsgebouw aan een residentiële laan. We komen er warempel terecht in de jaren ’70. Iedereen die ooit op sneeuwklassen is geweest, kan zich het interieur zo voorstellen: een Alpenchalet bomvol silver seventies kitsch, koebellen incluis. Als voorgerecht kies ik voor de Croûtes Emmental (€7,20) en Junior voor de Crêpe Zurichoise (€8.00). Madame denkt dat een voorgerecht hier te veel van het goede zal zijn. Ze zal natuurlijk weer gelijk krijgen. Dat neemt niet weg dat ze heerlijk zijn. De Croûtes Emmental is een simpel gerecht. Brood doorweekt met witte wijn, wordt belegd met Emmental kaas en gegratineerd. Hierop komt gebakken spek en een spiegelei. De Crêpe Zurichoise is een pannenkoek met kaas en spek. Hierna volgt voor mij Emincé de veau Zurichois (€14,20), voor Junior Fondue Bourguignonne au filet (€17,00) en voor Madame Fondue Royale (€ 16,10). Voor alle duidelijkheid: Fondue Bourguignonne is geen echte fondue. Het heeft nog minder met de Franse Bourgogne te maken. Echte fondue is kaasfondue, het Zwitserse nationale gerecht. De manier van eten van een fondue Bourguignonne is vergelijkbaar met kaasfondue, vandaar de naam. Zoals het hoort zijn op het speciale fondue Bourguignonne bord 4 aparte vakjes voor sausen (mayonaise, cocktail, tartare en curry), het vlees is supermals en het vet gloeiend heet. Alleen de diepvriesfrieten vallen tegen. De kaasfondue is hier met grisonvlees, aardappelblokjes, fruit, groente en natuurlijk brood om in de kaaspot te dompelen. De Emincé de veau Zurichois zijn reepjes kalfsvlees in een plas champignonroomsaus. Hierbij komt een rösti (zeg reusjti) of spätzli. Ik kan het niet laten en bestel ze allebei. Het zijn allemaal gigantische porties. De rösti is een aardappelpannenkoek. Gekookte aardappelen worden in dunne reepjes geraspt en in de vorm van een pannenkoek bruin gebakken. Vanbuiten krokant en vanbinnen smeuïg. Dit is super, in niets te vergelijken met die gefrituurde diepvries-beyblades die overal te pas en te onpas worden opgediend. De spätzli worden gemaakt van een dik vloeibaar deeg dat door een vergiet in kokend water vloeit. Deze gekookte onregelmatige deegslierten worden na afkoeling bruin gebakken in boter. Geen van ons drie slaagt erin om alles op te krijgen. Dit is onbegonnen werk. Meneer de uil van de Fabeltjeskrant zei het al in de jaren ’70: ‘Ogen groter dan de buik’. Bij dit alles dronken we Edelweiss (€19), een naar mijn oordeel veel te dure Zwitserse tafelwijn. Niet getreurd, voor dit jaren ’70 feestmaal betaalden we €35 per persoon.

Conclusie: Authentiek Zwitsers restaurant met de beste rösti ten westen van de Alpen.

Eten: 7/10
Bediening: 7/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Zwitsers
Specialiteit: fondue

l'R du Temps
Hansen-Soulielaan 78
1040 Etterbeek
02 735 00 66
bureau@rodel.be
www.rodel.be/rdutemps.htm
 
Ik herinner mij nog dat ik het toilet smerig vond. Ik heb dat echter niet in mijn artikel op kunnen nemen door de limiet van 3.000 tekens maar het zat natuurlijk wel verrekend in de 5/10 voor comfort!

Les Six Colonnes: L'écailler de la Butte de Lion

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 182 (woensdag 27/2/2008)

Eindelijk een brasserie in het Brusselse gevonden waar je met het hele gezin tegen een betaalbare prijs een fatsoenlijke plateau fruit de mer kunt verorberen. Les Six Colonnes in Waterloo is strategisch gelegen aan de steenweg die het wereldberoemde stadje in twee klieft. Je kunt niet naast de helderverlichte nieuwbouw kijken. De écailler heeft aan de ingang een gigantisch kraam met schaal- en schelpdieren, waar je ook je voorraad voor thuis kan inslaan.
Als amuse bouche bestellen we een portie grijze garnalen (€6,50) die we conviviaal pellen en oppeuzelen, terwijl we al aan een fles sauvignon de Touraine Cristal Buisse (€21) beginnen. Spijtig genoeg blijken de garnalen niet vers te zijn. Ze voelen plat aan en er zit bewaarpoeder op de pantsers. Enfin, positief punt is dat Junior heeft leren garnalenpellen. De wijn echter, is een goede doordrinkwijn met een mooie prijs-kwaliteitverhouding (2,4 maal de aankoopprijs).
Als voorgerecht bestel ik ‘L’assiette découverte’ (€17), een schotel met maar liefst negen uitverkoren oesters die, in wijzerzin, perfect worden voorgesteld en geduid door de ober. De eerste vier zijn platte oesters, de overige holle: de Boudeuse, de Zeeuwse, de Papillon, de Petite Papillon, de Fin de Claire, de Creuse de Normadie, de Utah Beach, de Carentec en ten slotte de Pousse en Claire. Van de platte oesters blijft mij vooral de Papillon bij, een oester met een delicate notensmaak, afkomstig uit de baai van Mont Saint-Michel. Bij de holle oesters schiet de Pousse en Claire eruit. Het is een vlezige oester met een stevige beet en een onovertroffen karakteristieke smaak. Dit is werkelijk de Rolls Royce onder de oesters, afkomstig van het île d’Oléron, waar ze gedurende acht maanden in een bassin wordt geaffineerd met slechts vijf oesters per m².
Mijn disgenoten delen een kom ‘Petite friture d’eperlans’ (€8), gefrituurde kleine visjes met een doorschijnend lichaam. Dit zijn we in België nog niet tegengekomen. Je eet het visje integraal op. Veel smaak heeft het niet, vandaar dat het gedipt dient te worden in een tartaarsaus, die duidelijk homemade is.
Als hoofdgerecht neem ik een ‘Tourteau en belle vue’ (€17). De Noordzeekrab wordt koud geserveerd met partjes hardgekookt ei, sla en tomaten, mayonaise en cocktailsaus. Het is een uit de kluiten gewassen krab, waar ik 45 minuten aan zit te peuzelen. Madame heeft gekozen voor de ‘Spécial écailles’ (€30,40), een weekdierenschotel met vier verschillende oestersoorten, zeeschelpdieren, strandgapers, mosselen, wulken en alikruiken. Ook zij is voor een hele tijd zoet met deze kraakverse twee- en éénkleppige schelpdieren. Junior eet ondertussen een perfect gebakken 'Duo de sollettes meunières, purée à l'huile d'olive' (€18,50). Terwijl wij nog aan het peuzelen zijn, eet hij ook nog een Brusselse wafel met slagroom (€3,50).
Voor €42 per persoon hebben we het weekend à la Parisienne afgesloten. Laat het buiten maar druppelen, voor ons heeft het geregend.

Conclusie: Een brasserie waar je tegen een betaalbare prijs een fatsoenlijke plateau fruit de mer kunt oppeuzelen.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: schaal- en schelpdieren

Les Six Colonnes
Chaussée de Bruxelles 389
1410 Waterloo
02 351 59 29
sixcolonnes@skynet.be
www.sixcolonnes.be

Met originele titel en volledige conclusie. Dit was mijn allereerste recensie van een Waals-Brabants restaurant. Dat gaf een beetje een schoolreisgevoel die zondagavond.

Den Antrekoot: Lazy Sunday afternoon

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 181 (woensdag 13/2/2008)

Het blijft toch wel een probleem om op zondagmiddag in het Brusselse met het gezin iets te gaan eten. Het overgrote deel van de restaurants is dan gesloten. Recent is echter in Strombeek-Bever, op een steenworp van het Cultuurcentrum, Den Antrekoot geopend. Het ligt middenin een residentiële buurt. Je zou verwachten dat het op een zondagmiddag vol zit. Niets is minder waar, we zijn de enige klanten. De naambekendheid moet blijkbaar nog gerealiseerd worden. Bij dezen…
In de vorige eeuw was hier een buurtcafé gevestigd. Met een beperkt budget hebben Lennert en Bram de boel opgekalefaterd en een kleine eetzaal met een 25-tal plaatsen ingericht. Ze hebben elkaar leren kennen in de Dilbeekse horecawereld en wagen nu in Strombeek-Bever hun kans. Lennert staat in de keuken en Bram zorgt voor de bediening. De naam van hun zaak zegt het zelf: alles draait hier rond vlees. Al swingend op Eric Clapton’s ‘Layla’ en ‘Cocaine’ maken we onze keuze. Junior neemt natuurlijk de pikante ribbetjes (€15,50), wij de Argentijnse entrecote 'Angus Beef' (€22,50). Hierbij gaan we een Argentijnse Tomero malbec 2004 (€24 ofwel een 2,6 maal de aankoopprijs), een mono-cépage, drinken. De malbec druif is dé Argentijnse druif. Deze wijn heeft een dieprode kleur en een lange afdronk. Als amuse gueule wordt er een potje rillettes en een mandje met hompen bruin brood op tafel gezet.
Wat hier wordt opgediend zijn geen ribbetjes maar wel een hele ribbenkast. Een voorgerecht is hier absoluut niet nodig, een doggy bag echter wel. De ribbetjes zijn perfect gekruid en er worden dikke frieten bij geserveerd. Les P'tits Os in Jette zou er wel eens een te duchten concurrent bij kunnen hebben.
Een entrecote moet in mijn ogen ongeveer 1,5 cm dik gesneden zijn. Hier ziet het er meer uit als een chateaubriand, ongeveer 3 cm dik gesneden. De gaartijd is zoals gevraagd en het vlees is ietwat met vet dooraderd, erg mals en bijzonder smakelijk. De bearnaisesaus hebben we daarnet uitgebreid horen kloppen en is heerlijk luchtig. De ‘aardappel in de schil’ komt duidelijk uit de oven, waar hij slowfoodgewijs heeft kunnen aankorsten. Wel zou ik nog twee kleine dingetjes willen opmerken. De Ikea steakmessen kunnen best zo snel als mogelijk vervangen worden door fatsoenlijke Laguiole messen, kwestie van het vlees niet te kwetsen. Voor de aardappelen in de schil worden misschien best getande lepeltjes voorzien, want met mes en vork lukt het niet zo goed om ze leeg te lepelen.
Als dessert partageren we nog een tiramisu (€6,50), een vanille roomijs (€5,80) en een crêpe (€7,90). Deze desserts zijn zoals ze moeten zijn, vooral de tiramisu benadert de perfectie. Alleen misschien ook een bolletje vanille roomijs bij de crêpe geven, want nu is die te droog ondanks de appelschijfjes die tussen de dubbelgevouwen crêpe liggen?
De rekening bedraagt €108,70 of gemiddeld €36 per persoon. Rest ons de vraag welke film we in het vlakbij gelegen Kinepolis gaan meepikken?

Conclusie: Steakhouse zonder pretentie. De ribbetjes zijn om duimen en vingers af te likken.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: steakhouse, bistrokeuken

Den Antrekoot
Lakensestraat 76
1853 Strombeek-Bever

Voor deze recensie kreeg ik van mijn eindredactrice Eef een 'felicitaties van de jury'-mail. Dat doet natuurlijk veel plezier.
Trouwens dit restaurant won de Zilveren Vork in 2009. De drie laureaten van de eerste Gouden Vork-award 2009 zijn restaurants die ik in 2008 (Hof ten Eenhoorn -1ste laureaat- en Den Antrekoot -2de laureaat-) en zelfs in 2007 (Le Pré Salé -3de laureaat-) heb besproken. Geen goed idee van de redactie om op de 'the long list' van de Gouden Vork 2009 ook restaurants besproken in 2008 en 2007 te zetten.
De titel is naar de pophit van The Small Faces uit 1968 (met de geneuriede Satisfactionriff van The Rolling Stones op 1:46)
Op de ZONE02/NL website stonden, voor de boeken werden neergelegd, overheersend positieve commentaren.
--------------------------------------------------------------------------------

Alain Thoelen - 4/11/09 20:06 4/5 't was weer fantastisch zoals altijd.Vriendelijke ontvangst, lekker gegeten,goed wijntje van 't huis, en kindvriendelijk; wat ik ook een belangrijk punt vind.Dit verdient een pluim.Vakantiesfeer.1 minpuntje, een avondje tafelen in dit restaurant is veel te vlug voorbij, zoals een goede vakantie.DUS altijd vatbaar voor herhaling; PROFICIAT aan het hele team van "den antrekoot".Tot ziens .Wie tussen de regels leest beseft natuurlijk dat dit eigenlijk een pluspunt extra is. Tot weldra!

--------------------------------------------------------------------------------

Albert Vermeulen - 3/11/09 14:07 5/5 Toevallig ook gaan eten op vrijdagavond. Restaurant zat inderdaad stampvol. Voor ons was de 'service' meer dan ok en het eten bijzonder lekker. Wij hebben een zeer aangename avond beleefd. Zeker voor herhaling vatbaar.

--------------------------------------------------------------------------------

HP - 31/10/09 10:54 2/5 Gaan eten op vrijdagavond, geen goede ervaring. Alles liep in het honderd: bestellingen liepen verkeerd (25 min. voor we iets te drinken kregen, verkeerd bijgerecht), lange wachttijd (anderhalf uur),...De kalkoenbrochette was niet goed gegrild (halfrauw), de bijhorende cross

--------------------------------------------------------------------------------

Agnes Meyer - 28/03/2008 15:36:31 4/5 Op aanraden van ZONE02/ hebben we Den Antrekoot getest op een zondagmiddag en het verdict luidt: bravo aan de jonge chef en zijn vlotte, vriendelijke medewerkers. De keuken is erg verzorgd, lekker en zeer correct in prijs. Als we dan toch een baby-minpuntje moeten aanhalen: wat grotere keuze aan desserts zou welkom zijn.. Een aanrader!!

Spork: Zien en gezien worden in Limburg

Foto's: Wout Hendrickx

Goed Gevoel (februari 2008)

Als we thuis op een luie zondagmiddag conviviaal willen gaan eten, dan rijden we naar restaurant Spork in Zolder. Gastheer Johan Cox is 27 jaar geleden in the middle of nowhere begonnen met een café. Later werd het omgebouwd tot het eerste Belgium Beer Café, waar (toen nog) Interbrew zijn concept aan de praktijk kon toetsen en finetunen, alvorens het overal ter wereld te gaan inplanten. Ondertussen werd er, op vraag van zakenmensen van het nabijgelegen bedrijventerrein, ’s middags door zus Kristina een dagschotel bereid. Dit alles is een beetje uit de hand gelopen, want er volgde uitbreiding na uitbreiding en nog steeds is er plaats te kort. Momenteel is Spork the place to be van Limburg en omstreken. Je struikelt er over de BV’s, politici en captains of industry.
Als we er aankomen is er wonder boven wonder nog een tafel vrij. Anders hadden we aperitievend aan de bar moeten wachten, want reserveren kan niet. Er zijn zes gezellige eetruimtes ingericht in verschillende thema’s zoals een lounge-, terras-, bier-, sport- en zeilthema. Rondom ons zitten zeer diverse gezelschappen: van gezinnen, over oudere koppels waarvan de kinderen al de deur uit zijn, tot vriendenklieken.
Als voorgerecht kiezen junior en ik voor de ‘Bosduivensoep’ (€7) van de suggestiekaart. Mijn madame slaat het voorgerecht over want zij gaat voor de ‘Spaghetti op ’t plein’ (€29,50) als hoofdgerecht, blijkbaar een plat consistant. Wij bestellen de ‘Tonijnsteak met pasta’ (€22,50).
De bosduivensoep is meteen een voltreffer. Het is een smaakrijke bouillon met wel zeven soorten in brunoise gesneden groenten en heel veel malse stukjes duif erin.
De hoofdgerechten dan. De borden zijn gigantisch groot, wat tegenwoordig nogal modieus is in culinaire middens. Wat echter nooit voorkomt is dat die overgedimensioneerde borden ook vol liggen. Hier is dat zonder uitzondering het geval! Er is iemand tegenover mij die pleinvrees krijgt als ze de porseleinen schuit ziet die in Bretagne wordt gebruikt om pantsers van schaaldieren in te dumpen. Deze is volgestort met in de pan getoaste spaghetti met stukken vis, calamares en gamba’s. Erbovenop ligt dan nog eens een halve kreeft, vandaar de kreeftenslab. We laten haar met rust als ze stilletjes in trance raakt bij de dissectie van de kreeft.
De tonijnsteak is kraakvers en perfect saignant gegrild. Ernaast ligt een berg tagliatelle met gestoofde verse groeten. De dominante grillsmaak is heerlijk. Je kunt je afvragen vanwaar de hoge kwaliteit van visproducten op zowat 200 km van de kust? Welnu, Spork heeft een preferentiële relatie met visgroothandel Vandermaesen dat 500 m verder is gelegen. Bij dit alles drinken we de witte huiswijn: Domaine Capairou, een correcte chardonnay uit de Langue d’Oc (€19).
De dessertkaart laten we links liggen want die is niet veel soeps. Logisch eigenlijk, niemand krijgt hier nog een dessert op. Voor dit familiaal bacchanaal betalen we €40 per persoon.
Tot volgende zondag!

Conclusie: Om systematisch ieder weekend met een vriendenkliek bijeen te komen en 'thirthy something'-gewijs de middag door te brengen.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (prima restaurant dat ver boven het gezondheidsgemiddelde uitsteekt)

Type: restaurant
Keuken: Vlaams-Belgisch
Specialiteit: bistrokeuken

Spork
Gildenstraat 1
3550 Zolder
011 42 41 61
info@spork.be
www.spork.be

Dit artikel is het eerste artikel van mij dat exclusief voor Goed Gevoel is geschreven. Er waren al eerder ZONE02/ artikels van mij overgenomen in Goed Gevoel. Het was de bedoeling om de editie 2009 van de Gezond Genieten Restogids van Goed Gevoel uit te bouwen tot een volwaardige gids. Normaal zou die als bijlage bij het Goed Gevoel nummer van oktober 2008 hebben moeten zitten. Ik was gevraagd door de redactie van Goed Gevoel om de artikels van Brussel, Vlaams-Brabant en Limburg voor mijn rekening te nemen. De facto kwam dit neer op het recenseren van in totaal twaalf restaurants in Limburg en Vlaams-Brabant buiten ZONE02/ tussen november 2007 en oktober 2008. Eén restaurant per maand dus. Dit artikel is ook in het Goed Gevoel nummer van februari 2008 verschenen en zou dus in oktober in de Gezond Genieten Restogids worden hernomen. Ik was naast Spork ook al in twee andere restaurants gaan eten tot dit laconiek mailtje binnenkwam:

Subject: Helaas...restogids geschrapt

Lieve mensen,

Gisteren bereikte me niet zo heuglijk nieuws: er komt helaas geen 2de
editie van de GG restogids. Blijkbaar heeft het gidsje niet het
succes gehad waar De Persgroep op hoopte. In die zin: de verkoop was
prima, maar de gids heeft (onder meer omdat er geen reclame in stond)
zoveel gekost dat ze er geen winst aan hebben overgehouden. Met als
gevolg dat er dus geen 2de komt. Zo gaat dat hier...
Met deze wil ik jullie nog eens bedanken voor de fijne samenwerking
en iedereen alvast een spetterend eindejaar toewensen.

Veel groetjes en graag tot een volgende.

Game over, no new balls. De twee andere artikels zijn nooit gepubliceerd. Na veel vijven en zessen ben ik er wel voor betaald geweest. Erna zijn er ook nog een paar ZONE02/ artikels van mij in Goed Gevoel overgenomen.
De titel is de originele titel met de vermelding 'in Limburg' die niet werd weerhouden door de Goed Gevoel redactie.
Vermits er niets op de Goed Gevoel website is terug te vinden van dit artikel heb ik foto's van de foto's op papier moeten nemen. Vandaar de flou artistique. 'Sorry Wout'.
Eigenaar Johan Cox stierf drie jaar later aan pancreaskanker op 12 augustus 2011. Spork zal nooit meer hetzelfde zijn want Johan was echt een charismatisch iemand.
Zo voerde hij rechtstreeks het exclusieve Chianinavlees in. Chianina is het 22 eeuwen oude Etruskisch runderras dat het vlees levert voor de authentieke bistecca alla fiorentina. Als hij een levering T-bone snit van Chianina binnenkreeg om bistecca alla fiorentina te serveren, dan stuurde hij een zeer selectief, uitgelezen gezelschap een SMS met de boodschap dat ze zich naar Spork moesten reppen indien ze satisfection wilden. Johan versneed zelf de bistecca alla fiorentina aan tafel. Hij deed dat met stijl en dat was echt wel een bijzonder moment. Je mocht dat meemaken omdat hij je waardig had geacht een SMS te mogen ontvangen.
Hier nog een foto van de bistecca alla fiorentina (oktober 2009).

 
Ook waren er de knotsgekke thematische suggestiekaarten die Johan durfde samen te stellen. Zo herinner ik mij levendig de Zuid-Afrikaanse suggestiekaart in juni 2010 naar aanleiding van het WK voetbal aldaar. Drie voor-, drie hoofd- en twee nagerechten alstublieft!
Als voorgerecht bestelde ik de soep van banaan met curry.

Het hoofdgerecht dat ik koos voor de 'op de braai: impala, springbok en blesbok'.

Tot slot at ik er als dessert het ijsje van groene thee.

Tot slot nog dit: Johan kon zijn klanten echt aan hem binden door ze zich speciaal te laten voelen. Zo zette hij voor FT een dubbele portie mosselen (1,5 kg), geserveerd in aluminiumfolie, op de kaart onder de naam 'Mosselen Goldm ... eat' (in deze video opent FT het gerecht dat voor hem werd gecreëerd in het bijzijn van Erwin V. en uw dienaar) voor slechts €35. Een koopje. De foto hieronder is genomen in augustus 2013, Johan was toen al twee jaar overleden en het deed plezier dat het nog steeds op de kaart stond.

Sindsdien ben ik er niet meer geweest. De leegte die Johan naliet is te groot.
'Ik mis u Johan!'

Samouraï: The real thing

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 180 (woensdag 30/1/2008)

Het is een traditie bij ons om op vrijdagavond naar het frietkot te gaan om frieten te halen en die thuis samen voor de tv op te peuzelen. Soms wordt ook dat een sleur en gaan we impulsief op restaurant. Zo zegt Junior op een vrijdag dat hij geen zin heeft om een vettige bek te scoren. ‘Doe dan eens een voorstel, Chinees misschien?’ is het antwoord van Madame. ‘Neen, Japans’ zegt hij puberend. Bon, de daad bij het woord voegend gaan we naar Samouraï, de moeder aller Japanse restaurants in Brussel. Het is een minuscuul klein restaurant dat al sinds 1975 in de winkelgalerij, die toegang geeft tot de in 1981 gesloten bioscoop Piccadilly, is gevestigd. Zelfs al is het bijna niet zichtbaar van op straat, het zit er altijd goed vol, dikwijls met Japanse ex-pats. Naast ons op de etage zijn drie Japanse zakenmensen, laptop op de schoot, nog even een deal aan het afronden. Als amuse bouche krijgen we een schaaltje edamame, gekookte nog niet rijpe sojabonen in de peul. Ze zijn licht gezouten en smaken goed af bij het Japanse Kirin bier (€5), dat we bij ons eten zullen drinken want de wijn in Samourai is niet enkel zeer exclusief maar ook onbetaalbaar. Er staat zelfs een Petrus ’86 aan €1.000 op de wijnkaart.
Als voorgerecht kies ik voor Orenzo Gomaï. Dit is een kommetje met gekookte spinazie. Het wordt koud opgediend en geroosterde sesamzaadjes geven het gerecht een delicate notensmaak. Alleen is €15 veel te duur voor een dergelijk eenvoudig voorgerecht. Mijn tafelgenoten nemen Gyoza. Dit is in herkomst een Chinees voorgerecht, maar dat heel populair is in Japan. Het zijn met kip, witte kool en nira (Chinese bieslook) gevulde niervormige deegkussentjes. Je kunt Gyoza tegenwoordig kant-en-klaar in de supermarkt vinden, maar deze zijn duidelijk homemade, want het deeg is zeer zacht en geeft een zijdeachtig mondgevoel. Omdat het bereiden van het gyozadeeg zeer arbeidsintensief is, is de hoge prijs van €15 in dit geval gerechtvaardigd.
Onze hoofdgerechten, Gindara Sakyo Yaki - gekarameliseerde kabeljauwfilet met misosaus – (€30) en Tempura (€30) blijken twee klassegerechten te zijn die perfect weergeven op welk hoog niveau er hier wordt gekookt. Vijf kraakverse mooie stukken gekarameliseerde kabeljauwfilet liggen op een langwerpig bord gedresseerd en dienen in een misosaus te worden gedipt. Hierbij wordt rammenas, ook wel zwarte radijs genoemd, geserveerd. Voor ons westerlingen een verrassende smaakcombinatie. De Tempura is spectaculair te noemen. Het is een gigantische portie in ondraaglijk licht en krokant tempuradeeg gefrituurde stukken vis en groente, een signature dish.
Tot slot proberen we nog een ietwat bizar dessert uit: gesuikerde rode bonen pasta (€6). Een hele portie is niet op te krijgen omdat de pasta heel zwaar is.
Samourai is een Japans toprestaurant met een authentieke Japanse keuken, maar de rekening van €173 voor drie personen (zonder wijn) is naar Brusselse normen gepeperd en naar mijn aanvoelen zeker €50 te hoog.

Conclusie: De moeder aller Japanse restaurants in Brussel, maar met prijzen die eerder in Tokyo thuishoren.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Japans
Specialiteit: -

Samouraï
Wolvengracht 28
1000 Brussel
02 217 56 39
www.samourai-bruxelles.be

Eerst wou Junior aardappel in de schil eten i.p.v. Japans. Dus in 'Bleu de toi'. Dat was die avond echter volzet. Hebben die daar even geluk gehad dat er geen tafel meer vrij was. Hierdoor hebben ze een vol jaar uitstel van executie gehad want het ** artikel in ZONE02/ nr. 203 laat er geen spaander van heel. Junior zijn tweede keuze was Japans. Vanaf daar begint het artikel.

Le Vismet: De Pavarotti van de viskeuken

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 178 (woensdag 19/12/2007)

Topchef Yves Mattagne moet op het vasteland als viskok waarschijnlijk enkel zijn meerdere erkennen in Olivier Roellinger van Les Maisons de Bricourt in het Bretoense Cancale. Spijtig genoeg is het financieel niet haalbaar om regelmatig de benen onder tafel te steken in de Sea Grill. Een degelijk alternatief is Le Vismet van Tom Decroos, die nog bij Mattagne in de keuken heeft gestaan. Het restaurant is gelegen tegenover de Zwarte Toren, aan het Sint-Katelijneplein.
Op een zaterdagavond stap ik er met madame en junior om 20u30 binnen. Het zit bijna helemaal vol. De eetzaal heeft iets van een gezellige refter aan boord van een schip. Achteraan de zaal is er een open kombuis waar de chef, die trouwens hoe langer hoe meer een fysieke reïncarnatie van Pavarotti is, aan het roer van zijn brigade staat. De werkzaamheden zijn ook voor klanten die tegen de richting in zitten te volgen dankzij de lange spiegels bovenaan de zijmuur.
De voorgerechten zijn alle drie voltreffers. Bij het eten van de ‘Huisbereide gravlakszalm met zeven kruiden’ (€15) is het een sensatie om het aroma van de kruiden langs je neus te voelen ontsnappen. De ‘Huisgemaakte ravioli met krab en citroenboter’ (€14) van de suggestiekaart is zalig succulent. Met de ‘Escabèche van sardinefilets’ (€12) heb ik zelfs een Proustiaanse Madeleine-ervaring. Ik word terug naar de achterkeuken van mijn grootmoeder gecatapulteerd. Ik zie mezelf als kleine jongen daar zitten bij de glazen vierkante kommen met escabèche van voorn die ze maakte als grootvader er weer eens veel te veel had gevangen. Tot daarnet zou ik die achterkeuken in geen honderd jaar hebben kunnen beschrijven.
De hoofdgerechten getuigen ook van vakmanschap. De ‘Gepocheerde rog, hazelnootboter met kappers en mousseline van aardappelen’ (€21) is geen rogvleugel in zijn geheel maar een deel ervan. Dit beest moet gigantisch groot en dus oud geweest zijn. Zo’n exemplaar krijgen alleen topchefs vast.
Mijn ‘Haasje van vlaswijting gegratineerd met verse kruiden, jonge look, gekonfijte tomaten en girollen’ (€17) slingert mij van de achterkeuken van mijn grootmoeder naar een terras in de Provence. De aroma’s zitten harmonieus in elkaar geweven.
Toch zou ik één negatieve overweging willen meegeven. De huiswijn Les Salices Chardonnay 2005 uit de pays d’Oc van JF Lurton (€21 incl. schroefdop) is 4,3 keer duurder dan de inkoopprijs!
Junior wil nog een ‘Assortiment van huisbereide sorbets’ (€9). Ik kan niet meer, maar als ik mij bedenk en ook een portie wil bestellen doet de ober teken dat ik dat best niet doe. Ik denk dat hij wil zeggen dat het niet de moeite is, maar groot is mijn verbazing als hij drie soeplepels op tafel legt en iets later met een soepbord afkomt met op de bodem schijfjes hard fruit en daarop vier ‘als eieren zo grote’ sorbetbollen.
Voor dit eetfestijn betalen we €45 per persoon. OK, I rest my case.

Conclusie: Veel aandacht voor minder gekende vissoorten en quasi verdwenen bereidingswijzen. Bizar dat dit restaurant sinds drie weken niet meer in de Michelingids voorkomt.

Eten: 9/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: vis

Le Vismet
Sint-Katelijneplein 23
1000 Brussel
02 218 85 45
info@levismet.be
www.levismet.be

Met originele versie van de conclusie. Op de website van ZONE02/ NL mixed emotions.
--------------------------------------------------------------------------------

pompelmoes - 21/06/2009 11:31:43 5/5 Alweer de perfecte culinaire ervaring gisteren. De kracht van de eenvoud. Heerlijk! En zeker niet te duur!

--------------------------------------------------------------------------------

Pascal - 25/03/2009 15:21:59 2/5 Eén keer gaan eten, maar nooit meer. Men wilde zo snel mogelijk de gerechten na elkaar serveren om plaats te maken voor een nieuwe shift klanten. We waren nog volop bezig aan ons voorgerecht toen men reeds met het hoofdgerecht kwam aandraven. Toen de ober dit constateerde maakte hij rechtsomkeer met de borden en zette onze borden opzij om die onmiddellijk na de laatste hap van het voorgerecht opnieuw te serveren.

De Neu Pruim: De keuken van ons moeder

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 176 (woensdag 28/11/2007)

Hoe langer hoe meer geraak ik ervan overtuigd dat mensen op zoek zijn naar eetplekken waar eerlijke kost wordt geserveerd en niet naar de nieuwe place to be waar arty farty culinaire hoogstandjes de bovenhand halen. De Neu Pruim is zo’n eetplek die dan ook altijd boeje vol zit. Geopend in 1903 als café en uitzwerming van een tak van de familie van het nog steeds bestaande café ‘In de Oude Pruim’ ertegenover, werd het in 2000 door chef John Stevens en zijn echtgenote overgenomen en omgeturnd tot restaurant met Belgische specialiteiten, van stoemp tot steak.
Als ik er met mijn gezin op een zaterdagavond binnenstap, worden we direct ondergedompeld in een conviviale, familiale sfeer. Het geroezemoes van de gasten is rustgevend en nodigt uit tot gezellig kletsen. Natuurlijk draagt het bruin-café-interieur hiertoe bij.
We bestellen direct een oude geuze Mariage Parfait van Boon uit Lembeek (€3,5). Die is zeer mals met een iets hoppige afdronk achteraan de tong. Eigenlijk wel bizar dat hier in Beersel, het enige dorp ter wereld waar er twee oude geuze producenten (3 Fonteinen en Oud Beersel) zijn gevestigd, de oude geuze van een naburig dorp wordt geschonken.
Als voorgerecht is de toast met Parijse champignons (€9) een simpel maar eerlijk gerecht. De champignons zijn gesauteerd met ajuin en peterselie. Alleen moet ik het citroenpartje lenen dat mijn zoon bij zijn huisbereide kaaskroketten (€8,50) heeft gekregen. De dagsoep (€2,50) voor mijn eega is officieel een kippenroomsoep, maar blijkt een exacte kopie te zijn van de groentesoep op basis van een kippenbouillon van ons moeder. Van een flashback gesproken. Heerlijk om een homp bruin brood in te soppen.
De vader van de chef is beenhouwer en staat in voor de wekelijkse aankoop van een rund en een varken of een schaap. Ze worden in het huis versneden en verwerkt. Dat is dan ook te proeven aan de huisbereide worsten (€12,50) en het gebakken (in het huis gezouten!) spek (€11) dat mijn tafelgenoten kiezen. Zo smaakte vroeger vlees. De worsten zijn compact en hebben een diepe smaak en de vetrand van het licht gezouten spek smelt in de mond. De bruine saus is een meerwaarde bij de worsten, maar overbodig bij het spek. Had de moeder van Jommeke haar zoon deze savooiestoemp voorgeschoteld in het stripverhaal 'Neuzen bij de vleet', onze held zou nooit in hongerstaking zijn gegaan. Zo lekker.
Mijn portie konijn met pruimen en geuze (€14,50) omvat 2 billen, 2 niertjes, 2 pruimen en de nek van vlekje. Dit gerecht blijven we thuis toch associëren met kermiszondag. Het vlees is mals en de niertjes brengen een mooi evenwicht in het smaakpalet dat anders te zoet zou zijn. Het toefje dille en luzerne dat mijn bord siert, mag gerust achterwege blijven want de geur ervan stoort.
We drinken nog een koffie (1,80) want desserts zijn hier geen specialiteit. Daarna wordt er ons samen met de rekening (€81,30) een pruimenjenever aangeboden en keren we met een goed gevoel huiswaarts.

Conclusie: Conviviaal restaurant dat 'en stoemelings' de pole position in culinair Beersel heeft overgenomen.

Eten: 7/10
Bediening: 7/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: vleesgerechten

De Neu Pruim
Steenweg op Ukkel 110
1650 Beersel
02 377 64 05
vraaghetaandechef@deneupruim.be
www.deneupruim.be

Waarschijnlijk zal dat van die 'pole position' in de conclusie als een mokerslag zijn aangekomen bij de die van 3 Fonteinen, gezien hun reacties op het artikel dat later over hen verschijnt.