HOPLA GEISS: Flàmmeküche

LET OP: dit eethuis bestaat niet meer!

Foto: Bart Billen

GOESTING nr. 6 (woensdag 2/9/2015)

In oktober vorig jaar opende de uit de Elzas afkomstige Nicolas Scheidt, na La Buvette en Café des Spores, een derde zaak aan de Alsembergsesteenweg in Sint-Gillis: HOPLA GEISS. Dat is Elzassisch voor 'vooruit met de geit'. Inderdaad, het moet vooruitgaan met de uitbouw van dit klein horeca-imperium.
Het concept draait rond dé culinaire specialiteit van de Elzas: flàmmeküeche (tarte flambée). Als de houtoven nog te warm was, werd vroeger alvorens het brood te bakken, het overschot van het deeg uitgespreid, bedekt met platte kaas, ajuinringen & spekteerlingen en twee à drie minuten naast de vlammen gebakken. Een tarte flambée was het resultaat. De tarte flambée werd pas in Elzassische restaurants geserveerd nadat in de jaren 1960 de pizza Europa had veroverd. Ik neem met Madame plaats aan een terrastafel in de met opzet wat verwilderde tuin, waar ongelooflijk mooie graffiti masterpieces uit het verleden zijn bewaard gebleven.
Als aperitief genieten we van een schitterende Kumpf et Meyer brut  (€ 7), een crémant d'Alsace die een te weinig gewaardeerd schuimwijnalternatief is voor champagne. Madame begint met een gevarieerde, originele, mooi aangemaakte salade (€ 12) met roquette, eikenbladsla, zuur gemarineerde rode ajuin, zoute kappertjes, krokant gebakken hazelnoten en gegrilde gele courgettes. Zo moet een salade zijn, op geen enkel moment vervelend. Ik verorber een half dozijn grote, malse biologische escargots (€ 6) die bereid zijn met een persillade van platte peterselie, kervel, koriander, dragon, gebraden zachte look en chardonnay wijnazijn. Het heerlijke in huis gebakken zuurdesembrood (eigenlijk is dit de bakkerij voor de twee andere restaurants van Nicolas Scheidt, een bakkerij die zichzelf terugverdient dankzij de tarte flambée spin off) is ideaal om de boter en de persillade op te soppen. Hierbij drink ik een nogal waterig Elzassisch Perle blonde van het vat (€ 4) van brouwerij Artzner.
Les tartes flambées dan. Voor mij de traditionele (€ 9) en voor Madame die met gerookte tofu en kruiden (€ 10). Ze worden, zoals het hoort, geserveerd op een houten schietplank (om brood in de oven te schuiven). Ze zijn alle twee van onberispelijke kwaliteit. De versie met gerookte tofu en kruiden moet het echter wel afleggen tegen de traditionele. Deze laatste moet iedere rechtgeaarde Brusselse gourmand geproefd hebben. Vermits dit een restaurant met Elzassische specialiteiten is, ben ik het de Goestinglezers verplicht om nog een bord zuurkool met artisanale worst (€ 14) te laten aanrukken. Het is opmerkelijk hoe aangenaam lichtzuur deze zuurkool is, helemaal niet 'in your face' zuur. Dit is een kruidenzuurkool van heel hoge kwaliteit door het gebruik van riesling. De boerenworst is mooi bruin gebraden en er worden, zoals het hoort, gekookte aardappelen bij geserveerd ipv puree.
Als dessert delen we tarte flambée met appel (€ 11), maar van bij de eerste beet weten we dat er hier iets heel fout is. Het is het kaneelpoeder dat chemisch ruikt én smaakt. Dit nagerecht wordt terecht van de rekening geschrapt. Het saldo is nu € 79. Toch keren we verrukt terug naar huis omdat er eindelijk vlammentaart in Brussel verkrijgbaar is.

Conclusie: Eindelijk ook in Brussel verkrijgbaar: artisanaal bereide tarte flambée van schitterende kwaliteit.

Eten: 9/10
Bediening: 10/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: eethuis
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten
BTW-bon: tjek
Wi-Fi: nope

HOPLA GEISS 
Alsembergsesteenweg 105
1060 Sint-Gillis
02 544 14 22
hoplageiss.be
 
Na deze fantastische ontdekking, gingen Madame en ik iets verder op de hoek van de Alsembergsesteenweg en de Albertlaan, de avond afsluiten door in het trendy BAR DU MATIN een koffie te drinken. Het werd een totale anticlimax doordat de dienster echt een trut is, die de klanten gewoon wegjaagt. Niet te geloven. Nooit van mijn leven ga ik terug naar dit café van Frederic Nicolay.
Over de twee andere restaurants van Nicolas Scheidt, CAFE DES SPORES en LA BUVETTE schreef ik in het verleden al resencies.

Seeing is believing

Zeer modeste look, meer moet dat niet zijn



Masterpieces het bewaren waard

Eenvoudig, maar eigen porcelein en het in huis gebakken zuurdesembrood

Fantastische crémant d'Alsace

Schitterende salade en escargots als voorgerecht

Uniek in Brussel: Flàmmeküche

Zuurkool met artisanale worst en waterige Perle blonde

Door de slechte kaneel oneetbare vlammentaart met appel

Domaine de Lintillac: Mis en bouteille au restaurant

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 204 (woensdag 28/1/2009)

Er zijn zo van die restaurants waar ik van oudsher een boontje voor heb. Ik hoop bij het binnengaan steeds dat ze op het einde van de rit op vier, wie weet zelfs vijf sterren uitkomen. Het is voor mij dan ook een pijnlijk ontwaken als blijkt dat de restaurateur met de voeten van de klanten speelt. Dan wordt de Anton Ego in mij wakker. Je weet wel, de morbide restaurantcriticus uit de Disney film ‘Ratatouille’. Neem nu Domaine de Lintillac. Een restaurant dat sinds 1992 de onvolprezen keuken van de Périgord, waar eenden de plak zwaaien, in de schijnwerpers zet. Was het niet Curnonsky, prins der gastronomen, die ooit schreef: ‘La cuisine du Périgord est sans beurre et sans reproche’? Ja, alles wordt er in eendenvet gebakken en het blijkt nog gezond te zijn ook. Als ik er met mijn gezin op een koude zaterdagavond binnenkom zit de zaak afgeladen vol. Toch meestal een goed teken. Op iedere tafel staat een broodrooster om je toast bij de foie gras à la minute te roosteren. Een gimmick die nog steeds werkt. Het interieur zou in 2005 gerenoveerd zijn. Laten we het erop houden dat het interieur als rustiek kan omschreven worden. Op de kaart een hele reeks gerechten die je quasi nergens in het Brusselse vindt en de prijzen zijn zeer schappelijk. Als voorgerecht kiest Junior voor de rillettes van eend (€4,80). Rillettes is in bouillon gekookt, fijngewreven en daarna ingemaakt vlees. Het is uitgedroogd en wordt geserveerd op industrieel stokbrood. Madame neemt de in Sauterne gemarineerde foie gras van eend met gelei (€11,80). Hierbij drinkt ze een glas Sauterne (€4,80). Het is een grote schijf foie gras van topkwaliteit. De stukjes gelei die erbij komen zijn knotshard. Ik eet een salade met lauwe gekonfijte eendenspiermaagjes (gésiers - €5,75). Lekker, maar de salade is duidelijk prefab. Hierbij bestel ik een fles chateau La Caminade (€14,30), een Cahors die zowat de huiswijn is. Het valt mij op dat de fles al open is als ze op tafel komt. Als ik naar het toilet ga zie ik achter de toog een tiental volle, al geopende flessen staan. Aha, de wijn is dus mis en bouteille au restaurant. Mijn stoofpotje van eendennek, -borst en -worst met groene linzen uit Puy (€ 8,90) is zijn geld waard. De eendenconfit (€10,20) van Madame is lekker doch misschien wat droog, maar de sarladaise aardappelen zijn die naam niet waardig. Dit heeft niets te maken met het heerlijke aardappelgerecht uit Sarlat-la-Canéda, waarbij aardappelschijfjes in eendenvet worden gebakken en op smaak gebracht met fijngehakte look, peterselie en eekhoorntjesbrood. Het toppunt moet nog komen. Ik proef nog even van de eendenparmentier (€11,30) van Junior. Het gerecht deugt niet meer, het is regelrecht zuur. We hebben geen zin meer in dessert en stappen op. De rekening bedraagt €77,20 als ik het mij goed herinner, want na cash betaald te hebben krijg ik ze niet terug. Ook BTW-briefjes worden hier niet uitgedeeld. Gefrustreerd verdwijnen we in de koude nacht.

Conclusie: Enkel foie gras met zelf aan tafel te roosteren toast is aan te raden. Nieuwe wijn in oude flessen.

Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten

Domaine de Lintillac
Vlaamsesteenweg 25
1000 Brussel
02 511 51 23
www.restaurant-domaine-de-lintillac.be
 
Wat een teleurstelling was mij dat, terwijl ik zulke goede herinneringen aan dit restaurant had. Enkel omdat de foie gras zo goed was eindigde dit resto met ** want voor de rest was dit echt maar * waard.
Anderhalf jaar later opent zoon Dylan iets verder aan de andere kant van de straat het beloftevolle 'La Provence', maar lang houdt hij het spijtig genoeg niet vol. Sinds 2014 zit er 'GRAMM', dat in hetzelfde jaar reeds zeer terecht de 'Bart Bikt! Resto of the Year' award kreeg.
De inspiratie voor de titel haalde ik uit het boek 'Adventures on the wine route' van Kermit Lynch die het erin had over het fenomeen: 'mis en bouteille au camion'. Vrachtwagens rijden van wijndomein tot wijndomein om er de wijn te bottelen bij gebrek aan bottelingsinstallatie. Hierdoor wordt de wijn van tientallen wijndomeinen door dezelfde kartonnen filters geperst alvorens te worden gebotteld. Al deze wijn smaakt dan ook uniform. Vandaar de scheldtitel 'mis en bouteille au camion' die ik aanpaste tot 'mis en bouteille au restaurant'. Ook duidelijk bedoeld als scheldtitel.
Ik hoop echt dat ze een BTW-controle hebben gehad naar aanleiding van dit artikel. Ik krijg het ervan als er niet automatisch een BTW-briefje wordt afgeleverd. Iedereen dient zijn belastingen te betalen. Lang leve de witte kassa!

Xu Ji: The right stuff

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Ik ben al jaren op zoek naar een authentiek Chinees restaurant waar je iets anders te eten krijgt dan kroepoek en van alles, het doet er eigenlijk niet toe wat, in zoetzure saus. De ‘met lijst of flietjes?’ vraag is trouwens ook niet aan mij besteed. Je voelt mij al aankomen, ik heb prijs. Xu Ji is een restaurant waar de Belgische klanten in de minderheid zijn. Hier komen Chinezen eten als hun eigen restaurant gesloten is. Het ligt in het Brusselse Azian town dat tussen de Sint-Katelijnestraat en de Jules Van Praetstraat als Chinese kool groeit. Phuong Ngoc, één van de diensters, is geboren en getogen in Oostende en het is wel grappig om hier in het Nederlands met een Oostends accent bediend te worden. Zij serveert ons als amuse bouche een kommetje met gekruide zonnepitten en gebrande pindanoten. Vooraan op de kaart staan de obligate genummerde Chinese gerechten en menu’s. Het is echter achteraan dat we the right stuff vinden. De authentieke (ongenummerde!) gerechten staan in het Chinees geschreven, gelukkig met een Franse vertaling. We beginnen met een kleine traditionele Wan Tan soep (€4). In deze bouillon met echte paksoi (geen Chinese kool), Chinese champignons en vreemdsoortige broodkorstjes zitten een vijftal ravioli gevuld met varkensvlees. De grote versie (€7) is zeker een maaltijd op zich. Vervolgens waag ik mij samen met Madame gastronautgewijs aan een reeks onbekende en soms zelfs bizarre gerechten: in gesuikerde vinaigrette gemarineerde kippenpoten zonder been (€6,50), Kangong groenten (€9,50), gestoomd varkensbloed met gember en bieslook (€9,80), dunne plakjes varkensoren Waiko (€ 7,60), Qing tian pannenkoek (€3,80) en gerookt pikant spek met bamboe (€9,80). Sommige gerechten ga ik zeker nog eens eten, van andere ben ik blij dat ik ze eens heb geprobeerd. De Qing tian pannenkoek is eigenlijk een eierkoek gevuld met gedroogde aromatische kruiden. Wat vettig maar uiterst lekker. De Kangong groenten lijken van ver op groene bonen maar ze zijn hol en hebben een unieke smaak. De malse Chinese bamboe heeft een heel zachte smaak die mooi contrasteert met het gerookte pikante spek. Het varkensbloed is gestold en wordt in dikke plakken geserveerd. Het smaakt ook zacht, maar hier geeft de scherpe gember het gerecht een boost. In de varkensoren zitten harde stukjes en dat geeft niet altijd een even aangenaam mondgevoel. De kippenpoten zonder been zijn eigenlijk gewoon wat glibberig vel, waardoor het psychologisch wat moeilijk is om ze door te slikken. We sluiten deze culinaire expeditie af met geflambeerde beignets (€6). Op een bord liggen vier grote bananenbeignets en één mega vanille-ijsbeignet. Ze worden aan tafel in de fik gestoken. Eén portie was meer dan voldoende geweest. Bij het drinken van een chrysantenthee (€1,80) maken wel al plannen om volgende keer de gesauteerde eendentongen, de gemarineerde algenplakjes, de gefrituurde varkensdarmen en de duizendjarige eieren uit te proberen.

Conclusie: Al ooit Chinees gegeten met alleen Chinezen rondom je? Een restaurant voor gastronauten.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Chinees
Specialiteit: streekgerechten

Xu Ji
Visverkopersstraat 5
1000 Brussel
02 511 01 03
 
Ontdekt dankzij Rohnny Buyens die een rondleiding 'De Chinese toer op' gidste voor het Gemeenschapscentrum De Markten. We waren slechts met een vijftal deelnemers. Een ontdekkingsreis in eigen stad.
De titel is een verwijzing naar hoe gastronautisch sommige gerechten wel zijn en dat het niet aan iedereen is gegeven om ervan te genieten. Je moet dus The Right Stuff hebben om dat te kunnen, zoals de eerste astronauten in de gelijknamige Hollywoodfilm.

La Clef des Champs: Als de kat van huis is

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 193 (woensdag 20/8/2008)

‘Laten we met ons tweetjes nog eens naar La Clef des Champs gaan’ zegt Madame. Sinds 1984 baten Fransman Bernard Bouillot en tandarts van opleiding Anne Verhamme dit restaurant met een regionale Franse keuken uit. Ze zijn blijkbaar met vakantie, maar hun drietalig personeel ontvangt ons zeer gastvrij. Twee dingen vallen ons bij het binnenkomen op. Er is bijna geen bewegingsruimte in de kleine Provençaals ingerichte eetzaal. De Deltagids vermeldt een capaciteit van 25 couverts. Ik tel er 32. Daarnaast is de voertaal aan de meeste tafels het Engels. De kaart bestaat uit twee menumogelijkheden. We verkiezen het veldmenu (€33,50) boven het stadsmenu (€44). Hierbij hebben we de keuze uit niet minder dan zeven voorgerechten, tien hoofdgerechten en elf desserts. Madame bestelt de ‘Pieds de porc en farci à la mode de Vouvray’ (Loire) en de ‘Confit de canard’ (Périgord). Ik ga de ‘Oeufs en meurette’ en de ‘Cocotte de coq au vin’ (€4 suppl.), twee Bourgondische gerechten, uittesten. We overgieten dit alles met een Chateau du Courlat 2004 (€35 of 3,4 maal de inkoopprijs), een zachte, ronde Lussac Saint-Emilion. Varkenspoten op Vouray-wijze zijn stukjes gekookt en ontbeend vlees in kroketvorm in wat broodkruim gerold en krokant opgebakken. Het is wat flauw van smaak en de pot mosterd komt goed van pas. Meurette-eieren zijn in rode wijnsaus gepocheerde eieren. Ze worden in die saus opgediend en zijn gegarneerd met gehakte peterselie, maar de traditionele spekreepjes en broodkorstjes ontbreken. Ook moet het peper- en zoutvat flink gehanteerd worden om het gerecht op smaak te brengen. Wachtend op de hoofdgerechten valt mij plots een label aan de vensterbank op: ‘Toptable.co.uk 2007 gold’. Dat verklaart dus de grote toestroom Engelse toeristen en het maximaliseren van het aantal couverts. Dit restaurant is volgens de prominente Engelse website immers het beste restaurant van Brussel. Les rosbifs lusten blijkbaar wel pap van de regionale specialiteiten van The frogs. Alleen moet er na de wat flauw smakende voorgerechten wel gescoord worden met de hoofdgerechten. Wat ook het geval is, want de eendenconfit is fantastisch en wordt vergezeld van een hemelse gratin dauphinois. De coq au vin is eveneens een echte voltreffer, zeker omdat een lekkere salade ‘on the side’ iedere eentonigheid resoluut doorbreekt. Het is ondertussen laat geworden en het personeel wil duidelijk naar huis. Even nadat een tafel met een jarige nog verrast werd met een glas champagne van het huis bij het dessert, begint het zaalpersoneel de lege tafels opnieuw te dekken. Dat is zoals in een café de stoelen op de tafels zetten om duidelijk te maken dat het sluitingstijd is. Bevestiging hiervan krijgen we als onze dessertbestelling in de keuken wordt afgeroepen:‘derniers desserts, deux feuilletés de Camembert’. Ze blijken vanbinnen niet warm te zijn. De uitbaters moeten duidelijk iedere service aanwezig zijn, want als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel…

Conclusie: Gelauwerde Frans regionale keuken, maar het personeel laat steken vallen als de 'patron' er niet is.

Eten: 8/10
Bediening: 6/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten

La Clef des Champs
Rollebeekstraat 23
1000 Brussel
 
Mijn originele titel 'Toptable.co.uk 2007 gold' heeft het terecht niet gehaald.
Weeral mijn excuses voor de door mij genomen foto van de papieren versie.
Niet veel later gingen Bernard en Anne met pensioen. Het weze hun gegund. Momenteel is in het pand alweer een Frans restaurant 'Le Rabassier' gevestigd.

De Rare Vos: Een geval apart

LET OP: dit eethuis bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 190 (woensdag 18/6/2008)

In 1880 wordt aan het marktplein van Schepdaal een café opgericht. In de tweede helft van de twintigste eeuw krijgt het zijn huidige naam De Rare Vos. Deze verwijst naar de in 1997 overleden cafébaas en voormalige brouwersgast van lambicbrouwerij Eylenbosch: Louis Moles de Bailly. Louis was ne rosse en bovendien een raar geval. Hij is in 1909 als onwettig kind van een edelman samen met wat goudstukken te vondeling gelegd bij de pastoor van Schepdaal. Armand, de huidige patron, neemt het café na Louis’ dood over. In het kleine huisje is nog steeds het authentieke café gevestigd dat Rare Vos (€1,80), een huisbier, schenkt. Het wordt speciaal voor het café door brouwerij Girardin geassembleerd met hun geuze, lambic en faro. Daarnaast is het café sinds 2002 onafgebroken Orval ambassadeur. Hiervoor moet de Orval minstens zes maanden in de bierkelder op fles hebben kunnen hergisten want dan pas zal de ware gout d’Orval ontstaan. Momenteel ligt de Orval (€3,20) hier een jaar in de kelder. Als je langs de toog naar achter gaat, kom je van de ene aanbouw in de andere terecht, een waar koninklijk museum voor koterij. Het zijn allemaal eetzalen. Hier moet je niet à la carte eten, maar op donderdag de dagschotel of op vrijdag en tijdens het weekend de suggestie van het huis zoals boestring (gerookte haring), ossentong, hutsepot met stoemp, blinde vinken met kriek, Mechelse koekoek en asperges. Op zondag moet je direct na de hoogmis komen want op is op. Wij gaan ernaartoe tijdens het ‘paling in ’t groen’-weekend. We zitten helemaal achteraan op het terras in ’t zonneke en over het aperitief moeten we niet twijfelen, voor ons een kriek Girardin van ’t vat (€1,80) en voor Junior een Fanta (€1,50). De kriek is licht zurig en fris met een echte kriekensmaak. Geen chemische, siroopachtige kauwgomsmaak zoals bij de gemiddelde industriële kriek brol. Een voorgerecht moet je niet nemen want je krijgt als amuse geen petieterige kommetje maar een reguliere kom soep. Vandaag is het een heerlijke bouillon met een pot smout en stokbrood. De paling in ’t groen (€20) is een megaportie bestaande uit grote stukken van zo’n 5 cm paling die perfect van de graat loskomen. De saus is geen bloemige brij zoals tegenwoordig te veel voorkomt. De zurkel zorgt voor de smaaksetting. Er staan vetoogjes op de saus waardoor ze een nog robuuster uiterlijk krijgt. Ze is afgewerkt met peterselie en een likje citroensap. Deze paling in 't groen komt in de buurt van die van ’t Palingpotje, een mythisch restaurant uit mijn jeugd in de zeepolders. Volgens puriteinen moet paling in 't groen geserveerd worden met bruin brood en boerenboter. Hier wordt het geserveerd met zelfgesneden en krokant gebakken pommes allumettes. We drinken hierbij een pichet eenvoudige witte huiswijn (€5,40). Om af te ronden (sic) doen we ons nog te goed aan een portie Breugheliaanse rijstpap (€3). We vereffenen de rekening (€ 84) en kijken uit naar de siësta bij ons thuis.

Conclusie: De weeksuggestie is prijskwaliteitgewijs dik in orde en het huisbier 'Rare Vos' is uniek.

Eten: 7/10
Bediening: 5/10
Comfort: 5/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: eethuis
Keuken: Belgisch
Specialiteit: streekgerechten

De Rare Vos
Marktplein 22
1703 Schepdaal
02 569 20 86
 
Dit eethuis ligt echt in the middle of nowhere maar zelden een artikel geschreven dat zoveel werd geconsulteerd op de website van ZONE02/.
Armand (de man op de foto) wil zijn zaak al jaren verkopen, maar vindt geen overnemer. Hij doet dus noodgedwongen maar verder. Eigenlijk is dat een goede zaak voor de klanten.

Hof ten Eenhoorn: (H)op bedevaart naar Asse

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 184 (woensdag 26/3/2008)

Het seizoen van de hoppescheuten tussen eind februari en begin april loopt op zijn laatste benen. Francis, de buschauffeur van door mij gegidste Toscane reizen, is afkomstig uit de streek tussen Asse en Aalst. Dat is naast Poperinge de enige streek in ons land waar nog hop wordt verbouwd. Het restaurant bij uitstek om van hoppescheuten te genieten, is volgens hem Hof ten Eenhoorn. Het ligt niet ver buiten het centrum van Asse, maar de locatie heeft een hoog bledgehalte. Als we uit de wagen stappen, ruiken we versbemeste akkers. Het restaurant is in een, in de jaren ‘70, gerestaureerde hoeve gevestigd. Hier werd voor eenmaal terecht voor een interieur in fermettestijl gekozen.
We zijn dus gekomen om het hoppescheutenmenu (€65 all in) te testen. In het salon krijgen we bij een glas champagne twee hapjes: gerookte kip met viseitjes en een toastje met huisbereide foie gras op een bedje van rauwe topjes van hoppescheuten. Deze rauwe topjes zijn de meest uitgesproken en pure hopsmaak die we tijdens het diner zullen proeven.
Het eerste voorgerecht is een ‘Gepocheerd eitje met hoppescheuten en lintjes gerookte zalm met mousselinesaus’. In een hoppescheutenmenu is de combinatie van gekookte hoppescheuten met een gepocheerd ei incontournable. De eierdooier loopt tergend traag over de hoppescheuten uit en het resultaat is een perfecte smaaksymbiose. Er is een prettige zure nasmaak door de azijn die in het kookwater nodig is om het ei te pocheren. De in het huis gerookte zalm met een luchtige mousselinesaus vervolledigt dit klassegerecht. Hierna krijgen we ‘Gebakken skrei op een bedje van gekonfijte hoppescheuten en kreeftensaus’ op ons bord. De seizoenen van skrei en hoppescheuten overlappen elkaar grotendeels, dus is de combinatie niet meer dan logisch. Skrei, Noors voor zwerver, slaat op de lange tocht die een volwassen winterkabeljauw elk jaar maakt naar de Lofoten om er te paaien. Daar wordt hij bij aankomst gevangen. Het vlees van de skrei is door de verandering van zijn voeding tijdens de lange reis zeer vast geworden. Ideaal om op het vel te bakken. De smaak van de gekonfijte hoppescheuten wordt door de krachtige kreeftensaus spijtig genoeg gecamoufleerd. Als tussengerecht volgt er een super sorbet van kiwi en meloen. Meestal smaken sorbets als tussengerecht naar bevroren water met antigel. Deze sorbet is wonderbaarlijk lekker.
Als hoofdgerecht wordt er ‘Lamszadel in korstdeeg met voorjaarsgroenten en hoppescheuten, aardappelgratin en rozemarijnsaus’ opgediend. Complimenten aan de chef. Het is niet eenvoudig om lamszadel in korstdeeg mooi rosé en toch egaal warm te krijgen. De hoppescheuten zijn gesauteerd en dat geeft een mooi mondgevoel. De gratin is top en de rozemarijnsaus origineel. Om af te sluiten is er een kegelvormige ‘Bavarois van plattekaas met peren en speculoos, chocoladeroomijs’.
Wat mij betreft is er een nieuwe jaarlijkse traditie geboren: de jaarlijkse bedevaart naar Asse tijdens het hoppescheutenseizoen.

Conclusie: Het hoppescheutenmenu is een must.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: streekgerechten

Hof ten Eenhoorn
Keierberg 80
1730 Asse
02 452 95 15
info@hofteneenhoorn.be
www.hofteneenhoorn.be

Winnaar van de eerste Gouden Vork in 2009 dankzij een stemronselcampagne opgezet door de eigenaars bij hun klanten, familie, vrienden en kennissen. Le tout Bruxelles maakt kennis met een restaurant 'au bout du monde' waar ik in geen honderd jaar zou zijn gaan eten als er niet dat hoppescheutenmenu in het seizoen was. Hoe een dubbeltje rollen kan. Trouwens de drie laureaten van de Gouden Vork 2009 zijn restaurants die ik in 2008 (Hof ten Eenhoorn -1ste laureaat- en Den Antrekoot -2de laureaat-) en zelfs in 2007 (Le Pré Salé -3de laureaat-) heb besproken. Geen goed idee van de redactie om op de 'the long list' van de Gouden Vork 2009 ook restaurants besproken in 2008 en 2007 te zetten.
Met originele titel die beter bekt dan wat is gepubliceerd: 'Hoppebedevaart naar Asse'.
Francis, mijn tafelgenoot, was mijn trouwe Rantourchauffeur tijdens vier door mij gegidste Toscanereizen en dit diner was ons definitieve, ongewilde, afscheid van elkaar.
Op de ZONE02/nl website staan twee positieve reacties. De eerste kent de uitbaters duidelijk.
--------------------------------------------------------------------------------

Siska - 28/05/10 15:47 5/5 Ik vind dit een echt toprestaurant. Wij komen hier regelmatig en zijn elke keer weer blij verrast door de lekkere, nooit zware en afwisselende gerechten vol smaak. Daarboven is de bediening altijd hartelijk en is Erna een perfecte gastvrouw. Een aanrader!

--------------------------------------------------------------------------------

Francis - 27/03/2008 23:34:48 4/5 Vriendelijke ontvangst, zeer lekker eten, zonder zwaar op de maag te liggen. Een aanrader!!!!

Le Doux Wazoo: Portions aux grands garçons

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 181 (woensdag 13/2/2008)

Als de heimwee naar La douce France weer eens te groot wordt, dan helpt het om een beet te gaan eten in Le Doux Wazoo, een Brusselse bouchon uit Lyon. Het is gevestigd in een ’s avonds fraai verlicht, mooi gerenoveerd vooruitspringend huis in een zijstraat van de Boondaalsesteenweg, achter het kerkhof van Elsene, halverwege Watermaal. Het bestaat al sinds 1973. De naam die eigenaar Roland Berliner koos, is een verwijzing naar het in 1972 door Frank Zappa uitgebrachte titelnummer ‘The Grand Wazoo’ van de gelijknamige instrumentale lp. Dit is de Engelse verbastering van Le Grand Oiseau en is volgens Zappa een metafoor voor ‘an oversize primitive-but-effective megaphone’, te weten zijn micro. Het interieur is van het type retrobistro. Dit is dé pleisterplaats voor mensen uit de media- en reclamewereld. Ik neem met Madame plaats in het romantisch halfduistere stuk bij de keuken. Wij krijgen onmiddellijk een mandje met 3 soorten supervers boerenbrood en heerlijke smeerbare beurre salé. Als voorgerecht kies ik voor de ‘Jambon persillé de Bourgogne’ (€10,50), drie grote en dik gesneden stukken huisgemaakte aspic van varkensham met peterselie. Bovenaan het bord ligt er een ruime portie heel fijn gecutterde rauwe selder met augurken en ajuintjes. Dit smaakt heel fris zurig af tegenover het vlees. Aan de overzijde komt een zwaar gerecht uit de bouchonkeuken: ‘Quenelles de brochet à la Lyonnaise’ (€12,75). Twee flinke gepocheerde snoekgehaktballen overgoten met een bechamelsaus en dat dan nog eens gegratineerd. Als heerlijk voorgerecht kan dat tellen. Waar vind je tegenwoordig nog gerechten op basis van deze zoetwaterroofvis?
Deze voorgerechten worden gevolgd door ‘Saucisson chaud de Lyon’ (€16,25) voor mij en ‘Carré de veau de lait aux fèves des marais’ (€22,75) voor haar.
Bij de witte worsten worden heel lichte linzen geserveerd, die besprenkeld zijn met azijn. Dit geeft opnieuw een zurige frisse tegensmaak. Er wordt ook een potje Tierenteynmosterd op tafel gezet.
Het kalfje is niet voor niets gestorven, want het vlees is werkelijk succulent. Alleen zou de saus op basis van een bruine kalfsfond on the side moeten geserveerd worden ipv ze te napperen. Dat is iets wat Belgische restaurants kunnen leren van Amerikaanse. Ook is er iets te weinig peper en zout gestrooid op de moerasbonen en zou er misschien in fatsoenlijke Laguiole messen moeten worden geïnvesteerd, want de huidige gekartelde steakmessen doen het vlees geen eer aan. Maar niet getreurd over deze kleine details.
We drinken bij dit alles een perfecte suggestie van de patron: een l’Esprit Samsons 2005, een Brouilly uit de Beaujolais (€31,75). Tot slot delen we nog een ‘Baba au rhum’ (€7,50), opnieuw een klassieker uit de Franse keuken die ik nog nooit zo lekker in België heb gegeten.
De rekening bedraagt €114,50. Kortom, de TGV naar Lyon nemen om gastronomische redenen is niet meer nodig. Even naar de buurt van het kerkhof van Elsene rijden volstaat.

Conclusie: Essentie van de Lyonnaise bouchonkeuken. 'Terroir'producten met liefde bereid volgens aloude recepten.

Eten: 9/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten, bistrokeuken

Le Doux Wazoo
Pleisterstraat 21
1050 Elsene

Met originele titel en volledige conclusie. Met dank aan mijn copain Niels, die alvorens ik hem bekeerd heb tot Stonesfreak een Zappafreak was, voor het uitvlooien hoe dat nu juist zit met de betekenis van de LP-titel ‘The Grand Wazoo’. Het resultaat is een primeur. De naam van het restaurant wordt eindelijk verklaard. In de Knack restaurantgids 2009-2010 van Pieter van Doveren komt op blz. 51 het Zappaverhaal bovendrijven. Prima, het is dus opgepikt.
Op de ZONE02/FR website zijn er tegenstrijdige reacties opgetekend. Positief begin 2008 en uiterst negatief een jaar later. Kroniek van een aangekondigde dood, want niet veel later viel het doek. In 2013 ging in het pand de soepbar 'Wazoup' open. Wie haalt het in zijn hoofd om achter het kerkhof van Elsene een soepbar te openen? Met als verzwarend element dat de soepbartrend dan al tien jaar achter ons lag. Natuurlijk is Wazoup alweer failliet.
--------------------------------------------------------------------------------

Elise - 22/02/2009 13:36:07 1/5 Une très TRES grosse déception. Nous y sommes allés confiants, après avoir lu la critique dans Zone 02. Nous avions même été prévoyants et avions réservé: un samedi soir, on ne sait jamais.
L'accueil à l'arrivée fut loin d'être chaleureux. On nous a laissé attendre plus d'1/4 d'heure avant de nous apporter la carte des suggestions, puis encore un bon 1/4 d'heure avant de prendre notre commande. Le tout sans nous dire plus de 3 mots. La commande prise, il nous a fallu attendre encore une demie heure avant d'être servis. Le plus agaçant étant que des tables arrivées après nous furent servies avant nous. Les plats sont arrivés juste au moment où nous allions nous plaindre, c'était tout juste. L'agneau, l'andouillette, et le saucisson chaud étaient très bons, hélas, le manque d'attention dans les détails ont un peu gâché notre plaisir: la moutarde qui accompagnait le saucisson chaud n'était ni forte, ni piquante, et les frites manquaient vraiment de croustillant.
Les desserts furent encore plus décevants: la crème brûlée nous a été servie à température ambiante, me laissant penser qu'elle était préparée d'avance et non pas à la commande, quant au baba au rhum, il était tout simplement mauvais, avec un arrière goût qui n'aurait pas dû être là.
Des fautes graves dans le service aussi: on nous a ignoré toute la soirée comme si on dérangeait, personne n'est donc venu vérifier que nos plats étaient satisfaisants après les avoir servis; après le débarrassage, le serveur est venu ramasser nos miettes… avec un torchon mouillé, et on nous a arraché nos verres à vin alors que nous n'étions pas encore sortis de table...
Est-ce parce que nous n'étions pas des habitués qu'on nous a traité comme des parias? En tout cas, le manque de professionnalisme du personnel a fait que mon repas m'est resté sur l'estomac. Et au final, l’addition aussi, parce qu'entre une carte soit disant d’inspiration bouchon lyonnais, où on ne sert même pas de quenelles, et des tarifs de chef étoilé au Michelin, j'aurais au moins espéré passer une bonne soirée. Ce ne fût certainement pas le cas, et on ne m’y reprendra pas à deux fois.

--------------------------------------------------------------------------------

Carole - 13/02/2008 14:54:20 5/5 Toujours un plaisir de se laisser guider par l'accueil et la carte de Roland Berliner dans un décor apaisant...Service impeccable, discret et charmant...Cuisine sans fausse note...Parfait dans les moindres détails...Merci!

De Kuiper: Refuge d'artistes

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 173 (woensdag 17/10/2007)

Van tijd tot tijd kom ik met de overige leden van de besloten Vereniging Vilvoordse Vaders bijeen in de moeder aller Vilvoordse restaurants De Kuiper om er een stukske paard te verorberen. De Kuiper opende in 1859 de deuren en momenteel zijn Alfons Gulickx en Lieve Gewillig er de eigenaars van. Alfons is een patron van de oude stempel. Geen gezever aan zijn lijf. Reserveren is onmogelijk want volk dat tot op straat staat te wachten, is de beste reclame. Groepen worden, tegen de zin van Lieve overigens, geweigerd want dat is toch altijd een gedoe.
Op de gevel staat ‘refuge d’artistes’ en dat zullen we geweten hebben gezien de hoge dichtheid BV’s in de eetzaal. Van Jan Houtekiet, Patrick Riguelle, Roland tot Jan drijvende kracht van De Kreuners Van Eyken en Little Jimmy, die in 1966 nog het voorprogramma van The Rolling Stones in het Sportpaleis in Schaarbeek speelde. Ze komen er allemaal.
Hoofdkenmerk bij De Kuiper is dat bijna alles het label fait maison heeft. De zelfgemaakte kalfskop met saus van de chef (€6,50) is gewoon subliem. Het is bijna een wonder dat het puur smakende kalfskopvlees bijeengehouden wordt met zo weinig gelatine. De gelige saus op basis van mayonaise met stukjes augurk en ajuintjes met een tikje caramel voor een zoete toets past er perfect bij en blijft op tafel staan voor het hoofdgerecht. De paardensteak ‘special’ (€15,90) wordt gebakken in paardenvet. Het vlees is afkomstig uit Zuid-Amerika omdat Belgische leveranciers geen constante kwaliteit kunnen garanderen. De steak is perfect saignant gebakken en heeft een zachte, zelfs iets zoete smaak. De ober mengt na het opdienen van het vlees de kropsla met huisgemaakte mayonaise in een grote kom. De mayonaise is licht en smaakt ook goed af bij de artisanale frieten.
Als alternatief voor de paardensteak is er de paardenfilet americain (€9,90) waarbij je echt proeft hoe mager paardenvlees wel is. Trouwens, op aanvraag wordt voor de klein mannen een halve portie americain als hamburger gebakken. Ik garandeer je dat ze nooit meer naar de Quick willen!
Er is een originele wijnkaart maar het meest in het oogspringend is de selectie oude geuzes: 3 fonteinen, Cantillon en Hanssens. Omdat 3 fonteinen een bittere toets heeft in zijn smaakpalet en Cantillon iets te nijg is voor bij het zoet smakende paardenvlees prefereer ik de malse oude geuze van geuzestekerij Hanssens uit Dworp (€6,90/75cl).
Tot slot is er nog de onvergetelijke dame blanche (€5,20) met, wat dacht je, zelfgemaakte vanille-ijskreem (sic) die heerlijk romig smaakt, gesmolten fondant chocolade en geen kleffe chocoladesaus van Dr. Oetker, echte slagroom ipv scheerschuim plus twee superkrokante platte koekjes zoals ik ze mij uit de jaren ’70 herinner. Een heerlijke cardiovasculaire tijdbom.
Kortom, als het Vilvoords stadsbestuur eindelijk eens met city marketing gaat beginnen dan moet er een pjeirefretter restaurantlabel komen en hiervoor zal De Kuiper dé norm zijn.

Conclusie: Walhalla voor 'Pjeirefretters'.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: steakhouse, streekgerechten

De Kuiper
Visserstraat 51
1800 Vilvoorde
02 251 13 87
alfons@restodekuiper.com
www.restodekuiper.com
 
Het was niet de bedoeling om van dit etentje een recensie te schrijven, maar kan je zo'n symthatiek en kwaliteitsvol restaurant links laten liggen?
Op de ZONE02/nl webstek staat een mini-recensie van Michel De Jager. De kwaliteit van de frieten blijkt een probleem te zijn, zoals andermaal blijkt uit de commentaar van miche op de ZONE02/ website. Voor het overige zeer positieve commentaren op de ZONE02/ website.
--------------------------------------------------------------------------------

Rosette en Guy - 7/09/14 19:33 5/5 Een traditioneel restaurant zonder pretentie. De wijn is uitzonderlijk lekker en betaalbaar. De dienst is super snel en vlot! Vriendelijke en persoonlijke ontvangst. Het is de place to be ,als je paardenvlees lust.

--------------------------------------------------------------------------------

Ghysens - 4/03/14 11:56 5/5 Super. Spijtig dat we niet kunnen reserveren voor de volgende maal.

--------------------------------------------------------------------------------

Louis VANOPPEN - 3/02/14 9:48 5/5 Eerste bezoek was in 1953 met mijn ouders toen was ik 10 jaar. Altijd tevreden geweest zoals praktisch alle klanten. Tot donderdag.

--------------------------------------------------------------------------------

miche - 05/07/2009 11:37:12 2/5 We gingen er 04/07/09 met twee iets eten. Ik nam zelfgemaakte kalfskop als voorgerecht, die uitstekend smaakte , maar.....schandalig duur voor één zo'n dun sneetje (€6,90 p.p. en max.1,5mm). .De twee paardensteaks (€17,90p/st.) waren gewoon lekker. De bijhorende kropsla deed wat flets aan, maar de mayo maakte veel goed. De frieten waren echter verwerpelijk. Het waren duidelijk frieten die de avond voordien voorgebakken waren, de hele nacht in de frigo bewaard werden en dan aan de eerste middagklanten geserveerd werden (wij dus, pech). Toen ik hierover, een discrete opmerking maakte, werd de schuld in de schoenen van de leverancier geschoven. Wel eigenaardig, dat de tafels die na ons bediend werden wél perfekt gebakken frietjes hadden. Ach, leugentje om best wil zeker? De twee halve liters bockpils deden wat pils hoort te doen. Resultaat €48,70 voor ons twee. De ober zei bij het afscheid vriendelijk "tot ziens", ik zei even vriendelijk "ik denk het niet".

--------------------------------------------------------------------------------

Michel de Jager - 14/01/2009 16:24:17 3/5 Alvorens er in te vliegen ben ik vanmiddag gauw een filet americain (€11,50) gaan eten met een Bock pils (€1,70) erbij. Het paardenvlees smaakt puur en is van superieure kwaliteit. De pint is professioneel getapt. Enig negatief punt is dat de frieten te hard zijn gebakken. Dat is zonde want de huisgemaakte mayonaise (€0,90) verdient beter. De dame blanche (€5,20) maakt echter alles goed. Gegeten en gedronken voor (€19,30): als dat niet crisisbestendig is weet ik het ook niet.

Sallamangee: No-nonsense

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!


Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 171 (woensdag 19/09/2007)

Vilvoorde city is een echte ‘culinary’ city aan het worden. Het valt op hoe de laatste jaren er de trendy restaurants als paddenstoelen uit de grond schieten. Restaurant Sallamangee van Tom De Mulder en Nathalie Janssens is net geen jaar oud. Het is inderdaad een eetzaal, een gezellige kantine met een meubilair in hoofdzakelijk bruine tinten en grijze accenten.
Mijn ‘madame’ kiest voor de huisbereide garnaalkroketten (€ 7,5). Ik neem de tomaat met garnalen (€ 7,5). Daarna schep met Maredsous (paardenstoverij – € 9,5) voor haar en ossentong in maderasaus (€ 15) voor mij. We drinken hierbij de huiswijn omdat de wijnkaart eerder beperkt is. Het is Oude Kaap met een mooie prijskwaliteitsverhouding (€ 14). Toch even opmerken dat op de bierkaart de zeldzame groene Duvel staat. Dit is de gefilterde en dus niet op de fles hergiste versie van de rode Duvel.
Garnaalkroketten blijven de ware lakmoesproef voor een restaurant. Sallamangee slaagt hierin ‘con brio’. Ze hebben de vorm van dikke artisanaal gerolde sigaren, een krokante roestbruine korst en de vulling loopt er zachtjes uit als ze opengesneden worden. Er zitten bovendien veel garnalen in. Jammer dat de gefrituurde peterselie ontbreekt.
De tomaat met garnalen is iets minder omdat ik verwacht dat de tomaat wordt gepeld en uitgehold, vervolgens gevuld met garnalen die gemengd zijn met een zelfgemaakte mayonaise. Hier wordt echter de tomaat ongepeld gekarteld opengesneden en wordt ze dan bedolven met garnalen. Ook vallen mij plots de gestandaardiseerde groentegarnituren op. Neen, dat is het niet.
De hoofdgerechten dan. De presentatie van de ossentong in maderasaus is verrassend. De ossentong is flinterdun gesneden en smelt zalig in de mond. Dit doet in niets de herinnering opleven aan de slechtgepelde ‘one in one’ versie van het Belgische leger tijdens mijn dienstplicht. De maderasaus is vakkundig gemaakt, maar bevat te weinig champignons. Ik heb voor aardappelpuree geopteerd om de saus afdoende te kunnen draineren. Drie flinke molshopen heerlijk ruw in de mond aanvoelende aardappelpuree, die even onder de salamander hebben gestaan om wat aan te korsten.
Vermits paardenvlees iets zoeter smaakt dan rundvlees zorgt de bittere Maredsous voor een perfecte smaakbalans in de schep.
Trouwens, schep is een Vilvoordse frietkotterm van vroeger. ‘Voor mij een schep’ was synoniem voor ‘ik wil paardenstoverij op mijn frieten’. De frieten zijn heerlijk ‘fait maison’.
Als dessert kiezen we voor rijstpap met gouden lepeltje (€ 5). De royale portie rijstpap komt inderdaad met een ietwat kitscherig verguld lepeltje, maar als lokmiddel heeft het zijn werk gedaan. Dit is de beste rijstpap die ik ooit heb geproefd. De rijst is perfect gekookt, helemaal niet papperig maar stevig van structuur. Tussen de rijstkorrels zit een smeuïge brij die hemels smaakt dankzij het gulle gebruik van saffraan. Alleen iets te koud opgediend.
Het meest onwaarschijnlijke van deze lunch is dat we afklokken op zeggen en schrijven € 69.

Conclusie: Vlaamse grootmoederskeuken aan kantineprijzen.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: streekgerechten, bistrokeuken.

Sallamangee
Ridderstraat 31
B-1800 Vilvoorde
02 253 19 10
www.sallamangee.be

Dit is het laatste artikel dat in ZONE02/ is verschenen zonder dat er een tweede artikel aan gekoppeld was.
Op de website van ZONE02/nl staan er vier commentaren op dit artikel. Michel De Jager geeft Jacques Debremaeker volgens mij terecht lik op stuk:
--------------------------------------------------------------------------------

Gene - 21/07/10 8:30 5/5 Na veelvuldig bezoek blijft de eerste indruk staan: Super! Geen ingewikkelde toestanden maar een eerlijke basiskeuken met goede ingrediënten en goede afwerking. Brede kaart, inspelend op grote/kleine honger, vis/vlees/pasta. Beperkte, maar aangepaste wijnkaart met uitstekende prijs/kwaliteit verhouding. Dit gaat trouwens ook op voor het totale plaatje:de prijs/kwaliteit verhouding is perfect. Prima bediening in een tof vintage interieur.

--------------------------------------------------------------------------------

Jean Pierre - 7/05/10 22:00 5/5 Dit is gewoon een vd lekkerste resto in Vilvoorde. Eerlijke, oprechte keuken. Correcte, vriendelijke bediening. Steeds vernieuwende wijntjes op de kaart tegen betaalbare prijzen. Een echte aanrader !!!!!

--------------------------------------------------------------------------------

Michel de Jager - 17/01/2009 18:02:47 4/5 Als zelfs de Brugse driesterrenchef Geert Vanhecke zijn spiksplinternieuwe brasserie naast De Karmeliet de naam ‘Refter’ meegeeft (zie zowel De Morgen Magazine als De Standaard Magazine van vandaag), dan kan het toch helemaal geen probleem zijn om restaurant ‘Sallamange’ (wat trouwens voor alle duidelijkheid letterlijk ‘eetzaal’ betekent) een ‘refter’ te noemen.

--------------------------------------------------------------------------------

Jacques Debremaeker - 20/11/2007 14:55:51 5/5 Hierbij uit ik mijn ongenoegen omdat u het restaurant een "eetzaal" of "kantine" noemt, de Sallamangee verdient wel beter en een hogere score voor wat het comfort betreft. Met het woord "gezellig" ben ik het wel met u eens.
We kwamen hier al enkele keren eten en vinden Tom een prima kok en Nathalie een supervriendelijke gastvrouw.
Het eten is heel lekker, de service perfect.