ZONE02/ nr. 200 (woensdag 26/11/2008)
‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ schreef Jon Landau in 1974 in Rolling Stone nadat hij een concert had bijgewoond van The Boss. Ik ben geneigd om in dezelfde, maar dan culinaire, termen te schrijven over de maaltijd die ik met mijn gezin heb mogen degusteren bij Philippe Meyers. Het restaurant ligt in een klein straatje tegenover de ingang van de St Etiennekerk. Het kader is echt waar het enige minpunt dat ik met de beste wil van de wereld kan bedenken. Hoewel de inrichting nog geen vijf jaar oud is komt ze oubollig over. Provençaalse stijl uit de jaren negentig. Als geograaf bekoort enkel de verzameling rode Michelingidsen mij. Vijf van de acht tafels zijn bezet en we worden op een zeer gastvrije, spontane manier verwelkomd door Valérie, de perfect tweetalige echtgenote van de chef. Hij heeft het vak geleerd in gerenommeerde keukens als die van D’Hoogh, Claude Dupont, Barbizon en Eddie Van Maele. Zij heeft drie jaar de dienst uitgemaakt in de eetzaal van Romeyer, het meest tot de verbeelding sprekende Belgische restaurant van de twintigste eeuw. Er is keuze tussen een maandelijks veranderend drie- (€34) of viergangen menu (€49). Wij opteren voor het driegangen menu en hebben hierbij de keuze uit vijf voor-, vijf hoofd- en zeven nagerechten. Als aperitief geniet ik samen met Madame van een Albet i Noya (€7), een heerlijke biologische cava rosé. Junior wordt op slag fan van de niet-alcoholische Pisang Ambon met vers geperst appelsiensap (€5,5). Als voorgerecht kiezen we voor de ‘poêlée de noix de St Jacques sur mousseline de choux fleur, beurre tartufata’ die perfect gebakken zijn, de ‘composition croustillante et moelleuse de crevettes grises et tomates, basilic’ dat een deconstructie van tomaat met garnalen is en de ‘escalope de foie d’oie poêlée, l’ananas sous toutes ses formes’ (suppl. €7) waarbij de ananasvariaties het resultaat van uren werk zijn. De hoofdgerechten zijn van hetzelfde kaliber. De ‘poitrine de poule faisane de chicon pleine terre, cuisson lente, sauce brune au poivre de Sichuan’ is verrassend door de krokante peperkorrels in de saus, de ‘dos de sandre cuit à la vapeur sur lit de lentilles vertes du Puy, ventrèche, vinaigrette tiède à l’estragon’ is een gedurfde, ongewone combinatie en de ‘noisettes de filet de biche, garnitures de saison, deux sauces, l’une moutarde et l’autre vin rouge' (suppl. €7) is dé plat de résistance. Als dessert eten we de beste dame blanche ooit. Het vanille-ijs is à la minute gedraaid en zo romig dat het bijna niet te onderscheiden is van de slagroom. Inclusief het halfje Domaine du val des roches 2001, een Pouilly-Fuissé (€23) en het halfje La Bastide Dauzac 2001, een Margaux (€24) komt de rekening uit op €199,5. Als de gastvrouw ons bij het buitengaan, vertelt dat in april volgend jaar er een complete interieur make over zal plaatsvinden, weten we het zeker: in 2009 zal voor Philippe Meyers the sky the limit zijn.
Conclusie: Geen enkel foutje te bespeuren qua keuken of bediening. In april 2009 wordt het interieur aangepakt.
Eten: 10/10
Bediening: 10/10
Comfort: 6/10
Globale beoordeling: ***** (uitstekend)
Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: gastronomisch
Philippe Meyers
Rue Doyen Van Belle 6
1420 Braine l'Alleud
02 384 83 18
philippe.meyers@gmail.com
www.philippe-meyers.be
Met dit zesde en laatste artikel sluit ik mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant af. Het vet is van de soep. Achteraf zal blijken dat het mijn allerlaatste recensie in Waals-Brabant zal zijn (zeven in totaal: zes van mijn toer in de herfst van 2008 en Les Six Colonnes in februari 2008), vermits bij de tweede sanering van de ZONE02/, in mei 2013, het een Nederlandstalig tijdschrift wordt (eentalig dus) en ik m.a.w. niets meer te zoeken heb in Waals-Brabant. (Pro memorie: de eerste sanering van ZONE02/ gebeurde in mei 2009 als de Nederlandstalige versie met de Franstalige versie wordt gefusioneerd tot een tweetalige versie die in twee stappen maandelijks wordt i.p.v. tweewekelijks.)
Plezant om de ‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ quote te kunnen gebruiken. Ik meende ieder woord van de inleiding van dit artikel. Ik ben wat blij dat ik uiteindelijk gelijk heb gekregen (ik heb inderdaad altijd gelijk gehad in deze), want Philippe Meyers heeft tot 2015 moeten wachten tot hij een ster in de Michelin kreeg toebedeeld. Dit had gerust vijf jaar eerder kunnen zijn daar in 2010 het interieur ook op niveau was gebracht. Vandaar dat er werd gevraagd om de foto op de website van ZONE02/ (zie hoger en let vooral op de lelijke kast, de vreselijke linoneumvloer en dan die gecoiffeerde poedel onder de tafel. Voorwaar de lelijkste foto ooit.) te vervangen (vandaar ook weer de wazigheid van de eerste foto) door onderstaande door het restaurant geleverde foto van het nieuwe interieur. Het verschil is fenomenaal.
De titel en de conclusie zijn de originele. De gepubliceerde titel was 'And the winner is'. Een keuze van The Ladies van de redactie.
Dit was het tweede restaurant, na 'Barbizon', dat van mij ***** kreeg toebedeeld (op 57 recensies). Het was trouwens een perfecte lunch met het gezin, kortom een perfecte zondagmiddag. Beter zal het niet worden.
