LET OP: dit restaurant is verhuisd!
ZONE02/ nr. 202 (woensdag 17/12/2008)
Stap senzanome binnen en je waant je in een place to be in het trendy ‘Meatpacking District’ in New York. Alweer €700 aan vliegtickets uitgespaard, want je bent nog steeds in Schaarbeek of all places. Hier kan zo een scene van ‘Sex and the City’ worden opgenomen. Op het einde van 2004, het jaar dat broer en zus Giovanni en Nadia Bruno, zeer onverwacht een Michelinster verdienden, hebben ze hun toenmalige wat oubollige eetzaal prachtig laten herinrichten met gevernist breed parket en rode kuipstoelen, met in het midden een gigantische geacclimatiseerde wijnkamer en achteraan een prachtig verlicht glasraam. Het resultaat is super. Zonder twijfel het mooiste Italiaanse restaurant van de Europese hoofdstad. Van op straat kan je door de grote vitrine de hele eetzaal bewonderen. Je moet wel aanbellen om binnen te geraken. Dat is een ingebouwde drempel om toevallige passanten duidelijk te maken dat het hier niet om een pizzeria gaat. Bij het aanscherpen van de honger met een zeer droge prosecco (€8) komt de chef himself goedendag zeggen en de suggesties toelichten. We passen voor de fettuccina all tartufo bianco (€65) om begrijpelijke redenen. Madame kiest voor de spaghetti alla bottarga (€20). Bottarga is een Sardijnse delicatesse. Het is samengeperste gepekelde kuit van karper of tonijn. Het resultaat is een barnsteenkleurige balkvormige massa die wordt verkruimeld en samen met olijfolie onder versgemaakte spaghetti wordt vermengd. De al dente pasta krijgt er een speciaal zeearoma door. Ik bestel de sardines beccafico (€18), gevulde sardines. Een Siciliaanse specialiteit waarvan de bereiding hier de perfectie heeft bereikt. Dat mag ook wel want Graziella Anzalone, de mama van Giovanni en Nadia is van Sicilië afkomstig. Bij deze voorgerechten drinken we een halfje Gavi di Gavi Villa Sparina 2007 (€22 ofwel driemaal de aankoopprijs) uit Piemonte. Een fruitige wijn met een aangename en zuivere afdronk. Als secundo nemen we beiden een stuk vlees. Voor mij de tagliata di manzo (€28), een gegrilde runderbiefstuk die in plakjes is gesneden. Simpel afgewerkt met wat olijfolie. On the side ligt nog een zware saus op basis van Parmezaanse kaas. Voor de moeder van mijn zoon komen scaloppina de vitello (€26) op tafel, drie kalfslapjes met een plakje ham en gesmolten kaas on top. De verse salie verheft dit gerecht tot een hemels niveau. Alleen zonde dat we beiden dezelfde gratin en groenten erbij krijgen opgediend. Als begeleidende wijn kiezen we hierbij een Chianti classico, een Fonterutoli 2006 (€26 of 2,7 maal de aankoopprijs) met een soepele structuur en een elegante afdronk. Als dessert voeren we de lakmoesproef voor Italiaanse restaurants uit: ‘Hoe is de tiramisu (€8)?’ Tot ons groot jolijt smaakt de tiramisu exact hetzelfde als de tiramisu van Madame, dus geslaagd met felicitaties van de jury! Na de rekening van €184 te hebben vereffend, belanden we bij het buitengaan terug in de Brusselse realiteit.
Conclusie: Zonder twijfel het mooiste Italiaanse restaurant van Brussel met een authentieke hedendaagse keuken.
Eten: 9/10
Bediening: 9/10
Comfort: 9/10
Globale beoordeling: ***** (Uitstekend)
Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: gastronomisch
sensanome
Koninklijke Sinte-Mariastraat 22
1030 Schaarbeek
02 223 16 17
www.senzanome.be
Vanaf 2008 heb ik de verplichte 'feestelijke restaurants' voor het kerstnummer in de mate van het mogelijke geïnterpreteerd als '(voormalige) sterrenrestaurants'. Dat was in 2007 nog niet het geval met 'Le Vismet' en 'Sir Kwinten'. Niet dat ik er in de toekomst altijd zal in slagen om twee sterrenrestaurants te recenseren voor het Kerstnummer, ik zal steeds mijn best doen. Hier slaag ik er dus wel in want het andere artikel in het kerstnummer 2008 is dat over 'Aloyse Kloos'
De titel haalde ik van die New Yorkse hymne van Billy Joel: 'New York state of mind'. Met mijn originele conclusie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten