ZONE02/ nr. 188 (woensdag 21/5/2008)
Geloof het of niet maar Ratatouille, de ervaren souschef, is bevorderd tot chef. Is dat niet iets dat moet worden gevierd? Typisch voor de keukenwereld is dat chefs bij voorkeur in kleine eenvoudige restaurants gaan eten. Een keuze op goed geluk zal het worden: Aux Agapes een Italiaans buurtrestaurant in Helmet, een bijna vergeten Schaarbeekse wijk. Tot eind negentiende eeuw was dit den boeren buiten waar witloof en Schaarbeekse krieken werden gekweekt. De omgeving doet mij denken aan het Brussel van begin jaren ’80. Een beetje troosteloos maar met veel karakter. Het interieur van het restaurant stamt uit die tijd. De Celine Dion muziek op de achtergrond past perfect. We worden door de charmante gastvrouw vriendelijk onthaald. Ze speelt kort op de bal maar is niet opdringerig. Het is vroeg op de avond en we zijn de eerste gasten. Aan de hand van de kaart kunnen we niet ontdekken wat de specialiteit van het huis is. We twijfelen of we hier een primo piatto (een pasta gerecht), vervolgens een secundo piatto (een stuk vlees of vis met verse groenten) en tenslotte een dolce (een dessert) dan wel een pizza moeten bestellen. We gokken op de eerste mogelijkheid en bestellen een ‘Fiocchi au fromage et poires’ (€12,5) gevolgd door een ‘Filet mignon aux champignons de bois’ (€15) en een ‘Sabayon’ (€5,5). Hierbij drinken we een fles sangiovese (€26). Het wordt echter snel duidelijk dat onze keuze fout is want het smaakt allemaal eendimensionaal. Dit is het niet en we nemen ons voor om terug te komen om de pizza uit te proberen. We willen dit doen omdat we chef Bagio Strazzeri heel de avond in zijn keuken in de weer hebben gezien met pizzadeeg voor de andere klanten. Een week later zitten we aan dezelfde tafel. Ratatouille kiest voor de pizza quattro stagione (€9,50) en ik voor de pizza Marcus (€9). Een klassieker en een persoonlijke creatie. We spoelen ze door met een liter huiswijn (€14). Als de pizza’s op tafel komen, is het duidelijk. Het gaat weliswaar om pizza’s van het Belgische type met een dikke korst en een bodem die na een tijdje kwak wordt zodat we mes en vork dienen te gebruiken, maar de vier seizoenen pizza is by the book gemaakt. De pizzabodem is bedekt met tomatensaus en Parmezaanse kaas. Hij is in vier kwadranten opgedeeld en twee tegenover elkaar liggende stukken zijn belegd met mozzarella. Prosciutto is over het ene en tomaat over het tweede stuk verspreid. Op het derde stuk liggen artisjokken en op het vierde champignons. Bij de pizza Marcus is de bodem ook met tomatensaus bedekt, daarna met mozzarella. Hierop komt ansjovis, pikante chirozo, hesp, kappertjes en een ei in het midden. De eierdooier vloeit mooi uit als hij doorprikt wordt. Ik regel de pikantheidsgraad met de geleverde fles pikante olijfolie. Bij een zeer goede Lavazza koffie (€2) concluderen we dat €36,5 een goede deal is om in deze tijden van stijgende levensduurte simpel en goed gegeten te hebben.
Conclusie: Voordelige jaren '80 pizzeria gelegen in de vergeten Schaarbeekse Helmetwijk.
Eten: 6/10
Bediening: 8/10
Comfort: 5/10
Globale beoordeling: *** (goed)
Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: pizza
Aux Agapes
Helmetsesteenweg 114
1030 Schaarbeek
02 245 88 16
www.facebook.com/auxAgapes1030/?rf=172311882820257
Het feit dat ik hier met Ratatouille terugging werd niet gesmaakt door de redactie. Dat mocht nooit meer voorkomen, want anders konden alle restaurants eisen dat ik nog eens terug zou gaan bij een minder goede recensie. Hier lag het gewoon aan mij. Do in Rome like the Romans do. Eet in een pizzeria dus enkel pizza. Natuurlijk hadden The Ladies van de redactie gelijk en dat is dan ook nooit meer voorgekomen. Ook was het goed idee van de redactie om in de conclusie de term 'goedkope pizzeria' te vervangen door 'voordelige pizzeria'.
Ik ben er op donderdagavond 29 januari 2015 nog eens gestrand toen de verkeerslichten aan de Citroëngarage stuk waren en heel Brussel in een verkeerschaos verzonk. Ik ben toen niet in de stad geraakt, maar na meer dan een uur mordicus blijven rijden in een willekeurige richting om toch maar in beweging te blijven en niet definitief vast te raken, bevond ik mij in de buurt. Uit pure frustratie ben ik er toen nog eens een pizza Marcus gaan eten. Die was gewoon ok, maar had iets te lang in de oven gezeten, want de eierdooier was immers volledig hard i.p.v. lopend en de rand was hier en daar lichtjes verbrand.
Als wiedergutmachung een versgeklopte sabayon als dessert door de chef aangeboden gekregen en die was zeer goed.
