Philippe Meyers: And we have a winner...

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 200 (woensdag 26/11/2008)

‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ schreef Jon Landau in 1974 in Rolling Stone nadat hij een concert had bijgewoond van The Boss. Ik ben geneigd om in dezelfde, maar dan culinaire, termen te schrijven over de maaltijd die ik met mijn gezin heb mogen degusteren bij Philippe Meyers. Het restaurant ligt in een klein straatje tegenover de ingang van de St Etiennekerk. Het kader is echt waar het enige minpunt dat ik met de beste wil van de wereld kan bedenken. Hoewel de inrichting nog geen vijf jaar oud is komt ze oubollig over. Provençaalse stijl uit de jaren negentig. Als geograaf bekoort enkel de verzameling rode Michelingidsen mij. Vijf van de acht tafels zijn bezet en we worden op een zeer gastvrije, spontane manier verwelkomd door Valérie, de perfect tweetalige echtgenote van de chef. Hij heeft het vak geleerd in gerenommeerde keukens als die van D’Hoogh, Claude Dupont, Barbizon en Eddie Van Maele. Zij heeft drie jaar de dienst uitgemaakt in de eetzaal van Romeyer, het meest tot de verbeelding sprekende Belgische restaurant van de twintigste eeuw. Er is keuze tussen een maandelijks veranderend drie- (€34) of viergangen menu (€49). Wij opteren voor het driegangen menu en hebben hierbij de keuze uit vijf voor-, vijf hoofd- en zeven nagerechten. Als aperitief geniet ik samen met Madame van een Albet i Noya (€7), een heerlijke biologische cava rosé. Junior wordt op slag fan van de niet-alcoholische Pisang Ambon met vers geperst appelsiensap (€5,5). Als voorgerecht kiezen we voor de ‘poêlée de noix de St Jacques sur mousseline de choux fleur, beurre tartufata’ die perfect gebakken zijn, de ‘composition croustillante et moelleuse de crevettes grises et tomates, basilic’ dat een deconstructie van tomaat met garnalen is en de ‘escalope de foie d’oie poêlée, l’ananas sous toutes ses formes’ (suppl. €7) waarbij de ananasvariaties het resultaat van uren werk zijn. De hoofdgerechten zijn van hetzelfde kaliber. De ‘poitrine de poule faisane de chicon pleine terre, cuisson lente, sauce brune au poivre de Sichuan’ is verrassend door de krokante peperkorrels in de saus, de ‘dos de sandre cuit à la vapeur sur lit de lentilles vertes du Puy, ventrèche, vinaigrette tiède à l’estragon’ is een gedurfde, ongewone combinatie en de ‘noisettes de filet de biche, garnitures de saison, deux sauces, l’une moutarde et l’autre vin rouge' (suppl. €7) is dé plat de résistance. Als dessert eten we de beste dame blanche ooit. Het vanille-ijs is à la minute gedraaid en zo romig dat het bijna niet te onderscheiden is van de slagroom. Inclusief het halfje Domaine du val des roches 2001, een Pouilly-Fuissé (€23) en het halfje La Bastide Dauzac 2001, een Margaux (€24) komt de rekening uit op €199,5. Als de gastvrouw ons bij het buitengaan, vertelt dat in april volgend jaar er een complete interieur make over zal plaatsvinden, weten we het zeker: in 2009 zal voor Philippe Meyers the sky the limit zijn.

Conclusie: Geen enkel foutje te bespeuren qua keuken of bediening. In april 2009 wordt het interieur aangepakt.

Eten: 10/10
Bediening: 10/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: ***** (uitstekend)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: gastronomisch

Philippe Meyers
Rue Doyen Van Belle 6
1420 Braine l'Alleud
02 384 83 18
philippe.meyers@gmail.com
www.philippe-meyers.be
 
Met dit zesde en laatste artikel sluit ik mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant af. Het vet is van de soep. Achteraf zal blijken dat het mijn allerlaatste recensie in Waals-Brabant zal zijn (zeven in totaal: zes van mijn toer in de herfst van 2008 en Les Six Colonnes in februari 2008), vermits bij de tweede sanering van de ZONE02/, in mei 2013, het een Nederlandstalig tijdschrift wordt (eentalig dus) en ik m.a.w. niets meer te zoeken heb in Waals-Brabant. (Pro memorie: de eerste sanering van ZONE02/ gebeurde in mei 2009 als de Nederlandstalige versie met de Franstalige versie wordt gefusioneerd tot een tweetalige versie die in twee stappen maandelijks wordt i.p.v. tweewekelijks.)
Plezant om de ‘I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen’ quote te kunnen gebruiken. Ik meende ieder woord van de inleiding van dit artikel. Ik ben wat blij dat ik uiteindelijk gelijk heb gekregen (ik heb inderdaad altijd gelijk gehad in deze), want Philippe Meyers heeft tot 2015 moeten wachten tot hij een ster in de Michelin kreeg toebedeeld. Dit had gerust vijf jaar eerder kunnen zijn daar in 2010 het interieur ook op niveau was gebracht. Vandaar dat er werd gevraagd om de foto op de website van ZONE02/ (zie hoger en let vooral op de lelijke kast, de vreselijke linoneumvloer en dan die gecoiffeerde poedel onder de tafel. Voorwaar de lelijkste foto ooit.) te vervangen (vandaar ook weer de wazigheid van de eerste foto) door onderstaande door het restaurant geleverde foto van het nieuwe interieur. Het verschil is fenomenaal.

Foto: Philippe Meyers  
De titel en de conclusie zijn de originele. De gepubliceerde titel was 'And the winner is'. Een keuze van The Ladies van de redactie.
Dit was het tweede restaurant, na 'Barbizon', dat van mij ***** kreeg toebedeeld (op 57 recensies). Het was trouwens een perfecte lunch met het gezin, kortom een perfecte zondagmiddag. Beter zal het niet worden.

Caprice de Phil: The machine that goes 'PING'!

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 198 (woensdag 29/10/2008)

Ik heb mijn goede copain Niels nog nooit zo gelukkig gezien. Blijkt dat hij een nieuwe vriendin heeft. Het spreekt voor zich dat we dat moeten vieren. Hiervoor gaan we samen met Veronica naar Caprice de Phil. Dit restaurant in het centrum van La Hulpe zal toch niet echt een bevlieging van chef Philippe en gastvrouw Ségolène Jouveneaux zijn? We rijden de poort binnen en parkeren ons op de, mooi in de tuin geïntegreerde, parking. Bij het binnenkomen, valt de gigantische koperen espressomachine op de toog op. We krijgen een tafel met zicht op de open keuken, waar de werkzaamheden al volop bezig zijn. Er zijn opvallend weinig klanten. Het is lang geleden dat ik nog eens gepingd ben in een restaurant, maar hier is het van de eerste minuut prijs. Een microgolfoven staat centraal in de open keuken en dat zullen we geweten hebben. Hij wordt continu gebruikt en het geping is storend. Voor het overige heeft deze zaak een dikke laag patina omdat veel van de originele structuur van het gebouw intact is gelaten. De inrichting is zeer sfeervol en warm in roos en grijs taupe. Met een aperitief van het huis (€8), schuimwijn met een tikje armagnac, klink ik op de toekomst van de love birds. Veronica is vegetariër en kiest als voorgerecht voor ‘crotin de Chavignol à la moutarde et au roquefort’ (€12). De geitenkaas smaakt mild, maar is te groot. Eentonigheid dreigt om de hoek. Niels en ik eten ‘ravioles de foie gras d’oie maison’ (€14). Duidelijk een signature dish dat gekenmerkt wordt door zijn zachte smaak en korrelige structuur van de ganzenlever. Alleen spijtig dat het gerecht onze tafel lauw bereikt. We drinken hierbij een passend glas Jurançon (€4). Veronica is al begonnen aan de Domaine des Valanges 2007 (€30), een Saint Veran uit Bourgogne. Een uitstekende wijn die ons allemaal goed bevalt. Mijn hoofdgerecht is een ‘cabillaud royal, moutarde à l’ancienne’ (€23). Een mooi gerecht met een kraakverse grote moot kabeljauw die perfect is gegaard. Hierbij komen tonnetjesaardappelen, courgettes en prei. Niels zijn ‘pavé de thon grillé’ (€23,50) is werkelijk mi cuit en de bearnaise is by the book. Alleen heeft hij exact hetzelfde groenteassortiment als ik, dat trouwens ook terug te vinden is in Veronica haar tagliatelle met boschampignons (€15). Opnieuw moeten we tot onze spijt vaststellen dat de gerechten lauw op tafel komen. We kunnen ons net bedwingen om te vragen of ze misschien even in de microgolfoven kunnen worden opgewarmd. Zonde. Wat de desserts betreft kunnen we kort zijn. De ‘coupe Bourguignonne’ (€8), cassis sorbet en crème de cassis, is origineel. De ‘fondant au chocolat’ (€9) is ingezakt en van de ‘tarte aux pommes flambées’ (€9) zijn de randen verbrand. Veronica certificeert met haar Italiaanse wortels de espresso (€2,70) als authentiek. Tot slot moet ik expliciet naar een BTW-briefje vragen bij de rekening (€200,90). Ook dat is voor mij lang geleden. Zou dit dan toch een bevlieging van Phil zijn?

Conclusie: Perfecte gaartijden maar de gerechten komen lauw op tafel ondanks een veel gebruikte microgolgoven.

Eten: 6/10
Bediening: 7/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: -

Caprice de Phil
Avenue Reine Astrid 81
1310 La hulpe
02 653 79 99
www.capricedephil.be
 
Voorlaatste stop op mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant. De titel komt uit de 'Hospital Sketch' van Monty Python.
BTW: het concept van het 'gepingd' worden heeft mij deze job bezorgd. Dat was de opvallende gimmick in mijn sollicitatie-artikel over 'Le Pré Salé'.

Chez Clément: Pre-shopping bunkeren

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)

Waar kan je op een zaterdagmiddag zonder chichi iets kleins en degelijks gaan eten, om daarna verkwikt de shoppingcentra van Brussel en wijde omgeving in te duiken? Chez Clément ligt aan een kruispunt dat omringd is door grootwarenhuizen, op de grens tussen Genval en La Hulpe. Op de parking staan nonchalant een Porsche Carrera en een Porsche Cayenne zij aan zij. We zijn blijkbaar in de buurt van het meer van Genval. Bizar want vanbuiten ziet het er niet uit. Het is een oud klein huisje met veel koterijen. Het interieur is bestudeerd bric à brac. Als brocante zou dit in de rue Blaes in de Marollen niet misstaan. Kortom, wij zijn in la Belgique profonde. Het zit er dan ook stampvol en Clément mingled met de vaste klanten. Om te beginnen laten we een fles vin du patron wit en rood aanrukken. Die worden hier per cm afgerekend. De witte wijn is een chardonnay van het domaine de la Hallopiere, een vin de pays du val de Loire. De rode is een domaine Roger Perrin, een côtes du Rhône. Deze wijnen zijn zeer betaalbaar en bovendien lekker. Uiteindelijk zullen we er maar €12 voor betalen. Kortom, een koopje. Wel wordt er ongevraagd een halfje spuitwater (€3) op tafel gezet. Als voorgerecht eet ik de ravioli van petits-gris (€11) van de suggestiekaart. Het blijkt echter een opengesneden, niet gaar, vierkanten bladerdeegje te zijn met ertussen en vooral er rond een dragonroomsaus waarin slechts een half dozijn malse petits-gris zitten. Madame eet de artisjok met vinaigrettesaus (€7,50). Het is een groot exemplaar met een dito bodem. Het hooi werd al verwijderd en de artisjok is gereconstrueerd in zijn originele vorm. De vinaigrette is goed zuur. Daarna kies ik voor het vleesbrood met stoemp (€12,50) en mij eega voor de tomaat met garnalen (€16). Het gehakt van het vleesbrood is naar mijn idee iets te fijn gemalen. Ik wil de structuur van het vlees nog kunnen herkennen. De stoemp echter is eerste klas. Tegenover mij komen twee stuks tomaat met garnalen op tafel. De tomaten zijn groot, gepeld en volledig uitgehaald, zodat er lekker veel met mayonaise en bieslook aangemaakte garnalen ingaan. Ze worden geserveerd op een bord met een lekkere salade en een half gekookt ei. De frieten zijn duidelijk homemade. Als dessert delen we romantisch een punt lauwe suikertaart uit het naburige Chaumont-Gistoux met vanille-ijs (€5,50). Misschien is het beter om de taart niet op te warmen, want dan wordt de taartbodem te snel kwak. Hoe dan ook is dit na de Nijvelse tarte al djote één van dé Waals-Brabantse gastronomische specialiteiten die je moet geproefd hebben. We drinken nog vlug een ristretto (€2) en betalen het democratische bedrag van €71,50. We zijn het erover eens dat we voor een dergelijke prijs-kwaliteitverhouding de kleine detailfoutjes door de vingers kunnen zien. Er blijft immers nog genoeg over om mee te gaan shoppen. De Fortis- en Dexiacrisis zal pas een paar weekends later uitbreken.

Conclusie: Pretentieloze bistro met een goede prijskwaliteitverhouding. Probeer de suikertaart uit Chaumont-Gistoux.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: bistrokeuken

Chez Clément
Rue de la Bruyère 230
1332 Genval
02 652 33 92
www.brasseriechezclement.be
 
Het ziet er niet uit als een brasserie maar ze noemen zichzelf zo, dus vooruit met de geit.
De vierde stop van de zes van mijn Waals-Brabantse toer. We zijn er een paar weken voor de bankencrisis gaan eten, maar die is al volop bezig bij publicatie. Later zal deze bankencrisis uitgroeien tot een volwaardige economische crisis waardoor ZONE02/ in mei 2009 in twee fasen zal worden gesaneerd van een tijdschrift met een Nederlandstalige en een Franstalige tweewekelijkse editie naar een tweetalig maandblad. Ik ga van 44 naar 20 artikels per jaar. Ouch! That hurts!

POIVRE NOIR: Aan een klein stationneke

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Wist je dat de Leeuw van Waterloo eigenlijk op het grondgebied van Braine-l'Alleud ligt? Aan het Stationsplein van datzelfde Braine-l’Alleud bevindt zich POIVRE NOIR. Dat ga ik met het gezin op een regenachtige zondagmiddag uitproberen. Vervelend is dat TomTom het Stationsplein niet kent en de aloude stratenatlas van Waals-Brabant eraan te pas moet komen. Waarom hebben we eigenlijk niet de trein genomen? Bij het binnenkomen in de gezellige eetzaal zien we dat de naam van het restaurant ook de moderne inrichting ervan heeft bepaald. Het is duaal ingericht. Alles is in zwart-wit, peper en zout. Alleen de lampenkappen zijn dieprood gekleurd. Het valt op dat er geen zwarte pepermolens op de tafels staan. Enkel zoutvaatjes. Mijn disgenoten beginnen met een verrassende zwemkrabsoep met saffraan (€10) van de suggestiekaart. Het is geweten dat het arbeidsintensief is om deze kleine krabben schoon te maken alvorens je er een bisque mee te kunt bereiden. De bisque wordt hier luxueus afgewerkt met saffraan. Hierbij komen geroosterde stukken stokbrood bedekt met rouille en stukjes zwemkrab. Deze goed gepeperde soep met een zilte smaak verdient een transfer naar de vaste kaart. Ik kies voor de escargots met look (€9). Ze zijn mals, groot en mooi op smaak gebracht met niet te veel lookboter. In de jaren ’80 waren escargots verworden tot kleine stukjes zwarte rubber, druipend van het vet. Hier zijn ze terecht aan een comeback bezig. Als hoofdgerecht hebben Madame en Junior geopteerd voor een filet puur met epoissessaus (€24). Het vlees is zeer mals en heeft een zachte smaak die mooi wordt opgevijzeld door de krachtige saus. Epoisses, een kaas afkomstig uit het gelijknamige Bourgondische dorp, wordt tijdens het rijpingsproces gewassen met Marc de Bourgogne. Vandaar zijn uitgesproken smaak. Van mijn kant ga ik voor de gegrilde kalfszwezerik met een schuimige kruidenboter (€23). Het gaat hier om de hartzwezerik want die is vaster en kan gemakkelijk in plakjes worden gesneden om te grillen. De portie schuimige kruidenboter is te klein, maar ik krijg zonder probleem een schoteltje met een extra grote portie. De gratin dauphinois is super lekker omdat er ook stukjes tomaat en courgette aan toegevoegd zijn en die zorgen voor een geslaagde gelaagdheid van smaken. De wijnkaart is op zijn minst interessant te noemen. Geen spoor van de alomtegenwoordige wijnen waar gemakkelijk woekerwinsten mee gerealiseerd kunnen worden. Er staan een hele reeks AOC’s op die tegenwoordig zeldzaam aan het worden zijn in de Belgische horeca. Wij kozen voor een Domaine Lafond Roc-Epi 2005 (€24 ofwel driemaal de inkoopprijs), een Lirac. Het is een wijn met veel body die mooi op dronk is en mét aroma’s van o.a. verse zwarte peper. Toeval bestaat niet. Om af te sluiten genieten we nog van een viooltjes- en een rozemarijnhoningijs (beiden €6). Als we onze schuld van €145,50 hebben vereffend gaan we de Leeuw van Braine-l’Alleud beklimmen om de spijsvertering te bevorderen.

Conclusie: Aanrader om te tafelen voor of na een bezoek aan de Leeuw van Braine l'Alleud. Originele wijnkaart.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: -

POIVRE NOIR
Place de la Gare 9
1420 Braine l'Alleud
02 385 14 12
info@poivrenoir.be
www.poivrenoir.be
 
Derde van de zes stops gedurende mijn toer door Waals-Brabant. Voor de rest kan ik hier niets bij vertellen. Alles staat in het artikel.
De titel komt inderdaad uit één van mijn vroegste herinneringen het zingen van 'In een klein stationneke' in de kleuterklas.

New Cap: Parels voor de zwijnen

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 195 (woensdag 17/9/2008)

Vanaf dit schooljaar moet in de hotelscholen dringend aandacht worden besteed aan de noodzaak van het ‘up-to-date’ houden van de website van een restaurant. Ik ontdekte immers New Cap dankzij de spectaculaire kaart op hun website. Eindelijk een restaurant gevonden dat ‘tâche noire’ serveert. De zwarte plek van een rund is een biefstuk die tussen de dikke bil en de spinnenkop zit en bijna nergens meer wordt geserveerd. Als ik bij het reserveren naar hun website verwijs, wordt er heel eerlijk gezegd dat die niet meer à jour is. Blijkt dat ik door het vereenvoudigen van de kaart volgend winnend gerechtentrio kan klasseren in mijn map ‘En Pierre, wat heeft hij niet gewonnen?': een ‘soupe de concombre froide à l’aneth et créme épaisse aigrelette’, gevolgd door een ‘pavé de tâche noire grillé’ en een ‘opéra au thé vert maccha’. Vanwege de eerlijkheid over het downscalen van de kaart beslis ik toch een reservatie te nemen. New Cap ligt op een boogscheut van de Brusselse ring aan de steenweg van Waterloo naar Leuven. Het is in een villa uit de jaren ’60 gevestigd. Binnen komt ons een loungeatmosfeer en dito muziek tegemoet. Er is ook een terras en een aangename tuin. Het gemengde publiek blijkt vooral op de driegangenlunch (€20 incl. glas wijn) af te komen. Wij eten ’à la carte’. Omdat Junior geëvolueerd is naar kroket- en rauw vleesspecialist gaat hij de ‘croquettes de truffes noires’ (€17) en de ‘tartare de boeuf à Italienne’ (€18) testen. Ik doe hetzelfde met de ‘assiette de saumon gravlax’ (€13) en de ‘carré de cochon de lait’ (€19). Het is toch zo simpel om een topgerecht te creëren. Maak kleine kaaskroketten en werk de vulling af met truffeljus. Leg er drie op een bedje van sla die besprenkeld is met hazelnootolie. Gravlax betekent ‘begraven zalm’. In Scandinavië werd vroeger licht gezouten zalm bewaard door hem te begraven en zo te laten fermenteren. Vandaag de dag staat gravlax voor het marineren van zalmfilets met zout, suiker en dille. De versie op mijn bord smaakt heel compact. Daarbij komt een torentje van een mengsel van sterke geitenkaas en rivierkreeftjes. De link tussen de gravlax en de geitenkaas is een mierikswortel-honingsaus. Tot nu toe een dikke negen op tien. Dat belooft voor de hoofdgerechten. Maar die zijn iets minder. De tartare blijkt een americain te zijn, want in de keuken geprepareerd. De dikke platte frieten zijn echter homemade en origineel met gedroogde dille en grof zeezout bestrooid. Het ribstuk van speenvarken is niet verfijnd genoeg voor dit restaurant. Het truffelschaafsel in de vleessaus smaakt naar niets en is dus ersatz. Van het hele assortiment beetgare groenten vallen de asperges op door hun bittere smaak. Ze zijn dus niet meer vers. Als dessert kiezen we beiden voor de loempia van banaan met pecannoten in een chocoladecoulis (€7). Dit lijkt ons het meest inventieve dessert maar het is kurkdroog. Inclusief drank betalen we €99 voor deze avontuurlijke lunch met ups en downs.

Conclusie: Zelfs na het vereenvoudigen van de kaart staan er nog enkele pareltjes van gerechten op.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: gastronomisch

New Cap
Chaussée de Louvain 414
1380 Lasne
 
Met originele conclusie. Tweede stop van mijn Waals-Brabantse toer van zes. Ik vrees dat het faillissement in de sterren stond geschreven, want in deze residentiële gemeente is het publiek conservatief van smaak en willen ze niet op ontdekkingsreis als ze iets kleins gaan eten.
Momenteel is er in het mooie pand de beleggingsfirma 'Memo Invest' gevestigd.

Le St Quai Toile: Le zapping du mardi soir

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 194 (woensdag 3/9/2008)

Het is een concept dat wel meer voorkomt: op de minst goed draaiende avond van de week een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert van de kaart kiezen tegen een vaste prijs. Van een win-win situatie gesproken. Al surfend ben ik op de website van Le St Quai Toile gestoten, dat dit concept origineel verpakt: ‘Le zapping du mardi soir’. Tegen de democratische prijs van €25. De naam van het restaurant is overigens een knap woordspel. Tijdens het interbellum lag het aan de zes km lange tramlijn Rixensart- Marensart van de buurtspoorwegen en in het gebouw is nog steeds een bioscoop gevestigd. ‘Le zapping’ is blijkbaar een succesformule, want er wordt met twee shiften gewerkt. Onze tafel is nog niet vrij. Goed dat we te laat zijn want buiten in de kou, onder het afdak van het terras chambreren terwijl er een onweer losbarst, is niet aangenaam. Zoals voorspeld is onze tafel na exact tien minuten klaar. Incident gesloten. De huidige eigenaars hebben de eetzaal gezellig hedendaags ingericht met een prachtige planché vloer, ‘beam me up, Scotty’-lampen, robuuste houten tafels en (vermoeiende) leren lounge zetels. De muren zijn in een moderne leemkleur geschilderd. Het publiek is zeer gemengd: koppels, vrienden en families. De gastvrouw in skinny jeans denkt mij al direct te moeten teleurstellen omdat de gebakken Sint-Jakobsnoten op zijn. Voor mij is dat eerder een goed teken. Ik kies dan voor de garnaalkroketten. Dat die zo ver van de zee zo lekker kunnen zijn is een revelatie voor mij. Ze liggen op een met wat tomatenpuree ingedikte bisque die lekker zilt smaakt. Bij het openbreken van de twee dikke korte krokante kroketten lopen ze lavagewijs leeg. Madame wou de huisgemaakte foie gras nemen maar die blijkt enkel nog op de website voor te komen. Het wordt dan de beurs van rivierkreeftjes en komkommer. De vulling van de circulaire beurs van courgetterepen bestaat uit een fris smakende mix van versneden rivierkreeftjes, stukjes verse ananas en komkommer, rode ajuin en cocktailsaus. Op het bord liggen nog eens een half dozijn gepelde rivierkreeftjes. Daarna eet ze de gebraden Sander met citroensabayon en groene aspergepunten. De sabayon van citroen onder de beetgaar gebraden Sander is een heerlijke combinatie. Hierbij komen al dente punten van groene asperges, een krokante timbaal met beetgare groenten en een ruwe aardappelpuree. Mijn kabeljauw met in olijfolie geplette aardappelen valt tegen omdat die uitgedroogd is en er gedroogde slierten porei bovenop liggen. Stukjes porei komen toch ongewild in mijn mond en zo weet ik nu hoe stro smaakt. Niet getreurd want de desserts maken alles goed. Een perfecte chocolademoelleux en een originele Brusselse koffie (speculaasijs overgoten met koffie). Oh ja, we dronken een JC Beauvoir 2007, een doordrinkwijn van de Pays d’oc (€16 of 3,2 maal de aankoopprijs). Met een koffie (€2,80) om af te sluiten, betalen we slechts €71,60. Nu ‘Le zapping’ nog veralgemenen tot alle weekavonden. Succes verzekerd.

Conclusie: Super prijs-kwaliteitverhouding op dinsdagavond: voor-, hoofd- en nagerecht naar keuze voor €25.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

Le St Quai Toile
Avenue de Mérode 93
1330 Rixensart
02 653 01 49
lestquaitoile@gmail.com
www.lestquaitoile.be
 
Met deze recensie begon ik aan een toernee van drie maanden door Waals-Brabant met in totaal zes stops. Het is er goedkoper dan in Halle-Vilvoorde. Met originele titel, want die werd vertaald in: 'Zappen op dinsdag'.
Daarnaast zit in dit artikel een uit de hand gelopen woordspel. Madame eet sandre (snoekbaars)en ik vertaal dat als Sander. Wordt dat toch niet zo gepubliceerd zekerst? Maar bon, werkelijk niemand die het ooit heeft gemerkt! Leest er überhaupt wel iemand mijn artikels?

Les Six Colonnes: L'écailler de la Butte de Lion

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 182 (woensdag 27/2/2008)

Eindelijk een brasserie in het Brusselse gevonden waar je met het hele gezin tegen een betaalbare prijs een fatsoenlijke plateau fruit de mer kunt verorberen. Les Six Colonnes in Waterloo is strategisch gelegen aan de steenweg die het wereldberoemde stadje in twee klieft. Je kunt niet naast de helderverlichte nieuwbouw kijken. De écailler heeft aan de ingang een gigantisch kraam met schaal- en schelpdieren, waar je ook je voorraad voor thuis kan inslaan.
Als amuse bouche bestellen we een portie grijze garnalen (€6,50) die we conviviaal pellen en oppeuzelen, terwijl we al aan een fles sauvignon de Touraine Cristal Buisse (€21) beginnen. Spijtig genoeg blijken de garnalen niet vers te zijn. Ze voelen plat aan en er zit bewaarpoeder op de pantsers. Enfin, positief punt is dat Junior heeft leren garnalenpellen. De wijn echter, is een goede doordrinkwijn met een mooie prijs-kwaliteitverhouding (2,4 maal de aankoopprijs).
Als voorgerecht bestel ik ‘L’assiette découverte’ (€17), een schotel met maar liefst negen uitverkoren oesters die, in wijzerzin, perfect worden voorgesteld en geduid door de ober. De eerste vier zijn platte oesters, de overige holle: de Boudeuse, de Zeeuwse, de Papillon, de Petite Papillon, de Fin de Claire, de Creuse de Normadie, de Utah Beach, de Carentec en ten slotte de Pousse en Claire. Van de platte oesters blijft mij vooral de Papillon bij, een oester met een delicate notensmaak, afkomstig uit de baai van Mont Saint-Michel. Bij de holle oesters schiet de Pousse en Claire eruit. Het is een vlezige oester met een stevige beet en een onovertroffen karakteristieke smaak. Dit is werkelijk de Rolls Royce onder de oesters, afkomstig van het île d’Oléron, waar ze gedurende acht maanden in een bassin wordt geaffineerd met slechts vijf oesters per m².
Mijn disgenoten delen een kom ‘Petite friture d’eperlans’ (€8), gefrituurde kleine visjes met een doorschijnend lichaam. Dit zijn we in België nog niet tegengekomen. Je eet het visje integraal op. Veel smaak heeft het niet, vandaar dat het gedipt dient te worden in een tartaarsaus, die duidelijk homemade is.
Als hoofdgerecht neem ik een ‘Tourteau en belle vue’ (€17). De Noordzeekrab wordt koud geserveerd met partjes hardgekookt ei, sla en tomaten, mayonaise en cocktailsaus. Het is een uit de kluiten gewassen krab, waar ik 45 minuten aan zit te peuzelen. Madame heeft gekozen voor de ‘Spécial écailles’ (€30,40), een weekdierenschotel met vier verschillende oestersoorten, zeeschelpdieren, strandgapers, mosselen, wulken en alikruiken. Ook zij is voor een hele tijd zoet met deze kraakverse twee- en éénkleppige schelpdieren. Junior eet ondertussen een perfect gebakken 'Duo de sollettes meunières, purée à l'huile d'olive' (€18,50). Terwijl wij nog aan het peuzelen zijn, eet hij ook nog een Brusselse wafel met slagroom (€3,50).
Voor €42 per persoon hebben we het weekend à la Parisienne afgesloten. Laat het buiten maar druppelen, voor ons heeft het geregend.

Conclusie: Een brasserie waar je tegen een betaalbare prijs een fatsoenlijke plateau fruit de mer kunt oppeuzelen.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: schaal- en schelpdieren

Les Six Colonnes
Chaussée de Bruxelles 389
1410 Waterloo
02 351 59 29
sixcolonnes@skynet.be
www.sixcolonnes.be

Met originele titel en volledige conclusie. Dit was mijn allereerste recensie van een Waals-Brabants restaurant. Dat gaf een beetje een schoolreisgevoel die zondagavond.