La Quincallerie: Take the money and run

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)

La Quincallerie viert zijn twintigste verjaardag. Eindelijk een alibi gevonden om er nog eens de benen onder tafel te steken. Begin jaren ’90 was dit restaurant ‘the place to be’. Zelfs Mick Jagger heeft ooit onder het horloge gedineerd. Als we er om acht uur aankomen is er zo’n toeloop dat het aanschuiven is in de lange doorgang tussen de toog en de zeevruchtenbar. Tijdens het wachten kunnen we de zeevruchten bestuderen. We hebben op slag al geen zin meer in een plateau fruit de mer, de specialiteit van het huis, omdat sommige weekdieren onappetijtelijk in plastieken dozen worden tentoongesteld. Als koppel krijgen we een plaats in de konijnenpijp op het eerste verdiep. We hebben een prachtig uitzicht op de zaal beneden. Caroline, onze dienster, is kort van stof. Het moet blijkbaar vooruitgaan. Bon, kikkerbillen zoals in de Dombes (€14) en jonge eend uit Challans (€18,50) voor mij en tempura van gamba’s (€16) en filet van Mechelse koekoek (€21) voor Madame. Mag ik nu op mijn gemak de wijnkaart uitpluizen? Die is trouwens pedagogisch verantwoord. De wijnen worden op drie verschillende manieren geclassificeerd: naar regio, prijs én cépage. Omdat de gekozen gerechten zo uiteenlopend zijn, kiezen we een Oostenrijkse bio-riesling van Weingut Schnabl 2006 (€30 of 6,7 maal de inkoopprijs) en een Côtes du Roussillon Villages van Domaine des Schistes, les Terrasses 1999 (€26 of 1,5 maal de inkoopprijs). Het zijn twee schitterende wijnen met een sterk uiteenlopende prijs-kwaliteitverhouding. Daar zijn de voorgerechten al. Ik vraag onmiddellijk wat brood bij. Er liggen slechts drie gamba’s op een langwerpig bord. Ze zijn groot, sappig en mals. De tempura is krokant. De kikkerbillen zijn wel afdoende in aantal. Het brood zal arriveren als onze borden worden afgeruimd. Nog geen vijf minuten later staan onze hoofdgerechten voor ons, maar die zijn gewoonweg niet te eten. De Mechelse koekoek is uitgedroogde bucht met een kleffe bruine saus en de worteltjes zijn zo platgekookt dat ze ongetwijfeld een hit zouden zijn in rusthuis rochelvreugde. De jonge eend is te lang gegaard. Ze is taai en heeft een onaangename nasmaak. De wafelaardappelen lijken wel chips van Lays. We laten onze borden onaangeroerd. Caroline heeft het gezien en stuurt haar collega van de overkant om de borden te recupereren. Deze zegt ‘bon soir’ en niet ’ça vous a plu?’. Goede tactiek, blijkbaar komt dit wel meer voor. Ondertussen vragen wij ons af of we nog wel een dessert gaan nemen vanwege het lawaai. Continu worden lege flessen keihard in de glasbak gegooid en dat geeft een hels lawaai. Omdat ik nog honger heb, bestel ik het dessert getiteld ‘the best: sorbet chocolat, macaron choclat-pistache, crème brulée chocolat’ (€8) en de erbij gesuggereerde single malt Lagavulin (€4). Het is inderdaad het beste wat ik die avond zal eten. Met een dubbele ristretto en een espresso staat de teller op €146,20. Toch veel geld om in een mooi decor te mogen zitten.

Conclusie: Het vlaggenschip van de Edenknaapstraat, die hoe langer hoe meer de Beenhouwersstraat van Elsene is.

Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: * (slecht)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: zeevruchten

La Quincallerie
Edelknaapstraat 45
1050 Elsene
02 533 98 33
info@quincaillerie.be
www.quincaillerie.be
 
Dit is een legendarisch artikel vanwege het gebruik van de term 'rochelvreugde'. Als je deze term op Google ingeeft krijg je enkel verwijzingen naar dit artikel.
De titel is een verwijzing naar de jaren '70 hit 'Take the Money and Run' van The Steve Miller Band.
Met originele conclusie.

Les Six Colonnes: L'écailler de la Butte de Lion

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 182 (woensdag 27/2/2008)

Eindelijk een brasserie in het Brusselse gevonden waar je met het hele gezin tegen een betaalbare prijs een fatsoenlijke plateau fruit de mer kunt verorberen. Les Six Colonnes in Waterloo is strategisch gelegen aan de steenweg die het wereldberoemde stadje in twee klieft. Je kunt niet naast de helderverlichte nieuwbouw kijken. De écailler heeft aan de ingang een gigantisch kraam met schaal- en schelpdieren, waar je ook je voorraad voor thuis kan inslaan.
Als amuse bouche bestellen we een portie grijze garnalen (€6,50) die we conviviaal pellen en oppeuzelen, terwijl we al aan een fles sauvignon de Touraine Cristal Buisse (€21) beginnen. Spijtig genoeg blijken de garnalen niet vers te zijn. Ze voelen plat aan en er zit bewaarpoeder op de pantsers. Enfin, positief punt is dat Junior heeft leren garnalenpellen. De wijn echter, is een goede doordrinkwijn met een mooie prijs-kwaliteitverhouding (2,4 maal de aankoopprijs).
Als voorgerecht bestel ik ‘L’assiette découverte’ (€17), een schotel met maar liefst negen uitverkoren oesters die, in wijzerzin, perfect worden voorgesteld en geduid door de ober. De eerste vier zijn platte oesters, de overige holle: de Boudeuse, de Zeeuwse, de Papillon, de Petite Papillon, de Fin de Claire, de Creuse de Normadie, de Utah Beach, de Carentec en ten slotte de Pousse en Claire. Van de platte oesters blijft mij vooral de Papillon bij, een oester met een delicate notensmaak, afkomstig uit de baai van Mont Saint-Michel. Bij de holle oesters schiet de Pousse en Claire eruit. Het is een vlezige oester met een stevige beet en een onovertroffen karakteristieke smaak. Dit is werkelijk de Rolls Royce onder de oesters, afkomstig van het île d’Oléron, waar ze gedurende acht maanden in een bassin wordt geaffineerd met slechts vijf oesters per m².
Mijn disgenoten delen een kom ‘Petite friture d’eperlans’ (€8), gefrituurde kleine visjes met een doorschijnend lichaam. Dit zijn we in België nog niet tegengekomen. Je eet het visje integraal op. Veel smaak heeft het niet, vandaar dat het gedipt dient te worden in een tartaarsaus, die duidelijk homemade is.
Als hoofdgerecht neem ik een ‘Tourteau en belle vue’ (€17). De Noordzeekrab wordt koud geserveerd met partjes hardgekookt ei, sla en tomaten, mayonaise en cocktailsaus. Het is een uit de kluiten gewassen krab, waar ik 45 minuten aan zit te peuzelen. Madame heeft gekozen voor de ‘Spécial écailles’ (€30,40), een weekdierenschotel met vier verschillende oestersoorten, zeeschelpdieren, strandgapers, mosselen, wulken en alikruiken. Ook zij is voor een hele tijd zoet met deze kraakverse twee- en éénkleppige schelpdieren. Junior eet ondertussen een perfect gebakken 'Duo de sollettes meunières, purée à l'huile d'olive' (€18,50). Terwijl wij nog aan het peuzelen zijn, eet hij ook nog een Brusselse wafel met slagroom (€3,50).
Voor €42 per persoon hebben we het weekend à la Parisienne afgesloten. Laat het buiten maar druppelen, voor ons heeft het geregend.

Conclusie: Een brasserie waar je tegen een betaalbare prijs een fatsoenlijke plateau fruit de mer kunt oppeuzelen.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: schaal- en schelpdieren

Les Six Colonnes
Chaussée de Bruxelles 389
1410 Waterloo
02 351 59 29
sixcolonnes@skynet.be
www.sixcolonnes.be

Met originele titel en volledige conclusie. Dit was mijn allereerste recensie van een Waals-Brabants restaurant. Dat gaf een beetje een schoolreisgevoel die zondagavond.