Caprice de Phil: The machine that goes 'PING'!

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 198 (woensdag 29/10/2008)

Ik heb mijn goede copain Niels nog nooit zo gelukkig gezien. Blijkt dat hij een nieuwe vriendin heeft. Het spreekt voor zich dat we dat moeten vieren. Hiervoor gaan we samen met Veronica naar Caprice de Phil. Dit restaurant in het centrum van La Hulpe zal toch niet echt een bevlieging van chef Philippe en gastvrouw Ségolène Jouveneaux zijn? We rijden de poort binnen en parkeren ons op de, mooi in de tuin geïntegreerde, parking. Bij het binnenkomen, valt de gigantische koperen espressomachine op de toog op. We krijgen een tafel met zicht op de open keuken, waar de werkzaamheden al volop bezig zijn. Er zijn opvallend weinig klanten. Het is lang geleden dat ik nog eens gepingd ben in een restaurant, maar hier is het van de eerste minuut prijs. Een microgolfoven staat centraal in de open keuken en dat zullen we geweten hebben. Hij wordt continu gebruikt en het geping is storend. Voor het overige heeft deze zaak een dikke laag patina omdat veel van de originele structuur van het gebouw intact is gelaten. De inrichting is zeer sfeervol en warm in roos en grijs taupe. Met een aperitief van het huis (€8), schuimwijn met een tikje armagnac, klink ik op de toekomst van de love birds. Veronica is vegetariër en kiest als voorgerecht voor ‘crotin de Chavignol à la moutarde et au roquefort’ (€12). De geitenkaas smaakt mild, maar is te groot. Eentonigheid dreigt om de hoek. Niels en ik eten ‘ravioles de foie gras d’oie maison’ (€14). Duidelijk een signature dish dat gekenmerkt wordt door zijn zachte smaak en korrelige structuur van de ganzenlever. Alleen spijtig dat het gerecht onze tafel lauw bereikt. We drinken hierbij een passend glas Jurançon (€4). Veronica is al begonnen aan de Domaine des Valanges 2007 (€30), een Saint Veran uit Bourgogne. Een uitstekende wijn die ons allemaal goed bevalt. Mijn hoofdgerecht is een ‘cabillaud royal, moutarde à l’ancienne’ (€23). Een mooi gerecht met een kraakverse grote moot kabeljauw die perfect is gegaard. Hierbij komen tonnetjesaardappelen, courgettes en prei. Niels zijn ‘pavé de thon grillé’ (€23,50) is werkelijk mi cuit en de bearnaise is by the book. Alleen heeft hij exact hetzelfde groenteassortiment als ik, dat trouwens ook terug te vinden is in Veronica haar tagliatelle met boschampignons (€15). Opnieuw moeten we tot onze spijt vaststellen dat de gerechten lauw op tafel komen. We kunnen ons net bedwingen om te vragen of ze misschien even in de microgolfoven kunnen worden opgewarmd. Zonde. Wat de desserts betreft kunnen we kort zijn. De ‘coupe Bourguignonne’ (€8), cassis sorbet en crème de cassis, is origineel. De ‘fondant au chocolat’ (€9) is ingezakt en van de ‘tarte aux pommes flambées’ (€9) zijn de randen verbrand. Veronica certificeert met haar Italiaanse wortels de espresso (€2,70) als authentiek. Tot slot moet ik expliciet naar een BTW-briefje vragen bij de rekening (€200,90). Ook dat is voor mij lang geleden. Zou dit dan toch een bevlieging van Phil zijn?

Conclusie: Perfecte gaartijden maar de gerechten komen lauw op tafel ondanks een veel gebruikte microgolgoven.

Eten: 6/10
Bediening: 7/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: -

Caprice de Phil
Avenue Reine Astrid 81
1310 La hulpe
02 653 79 99
www.capricedephil.be
 
Voorlaatste stop op mijn toer van drie maanden door Waals-Brabant. De titel komt uit de 'Hospital Sketch' van Monty Python.
BTW: het concept van het 'gepingd' worden heeft mij deze job bezorgd. Dat was de opvallende gimmick in mijn sollicitatie-artikel over 'Le Pré Salé'.

DE KREBBE: Omelet met frieten

LET OP: deze brasserie is overgenomen!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 198 (woensdag 29/10/2008)

‘Bestaat dat wel in het Brusselse, een restaurant met omelet op de kaart?’ Deze pertinente vraag stelt Junior mij omdat hij doorheen de jaren op reis in Frankrijk altijd dit, op het eerste zicht, simpele gerecht heeft weten te appreciëren. Wie zoekt, die vindt. Zo komt het dat we op een woensdagmiddag binnengaan in DE KREBBE. De naam verwijst naar de boerderij die hier in de 18de eeuw stond. Sinds 1994 heeft Henri Lecroat, in een vorig leven ober in La Taverne du Passage, deze taverne fasegewijs uitgebouwd tot een degelijke brasserie. Het straatterras werd met een veranda overdekt en is nu de eetzaal. De gemiddelde leeftijd van het cliënteel zit, samen met dat van de appartementbewoners in de buurt, duidelijk in stijgende lijn. Om te beginnen neemt mijn erfgenaam scampi (€15), tegenwoordig hét succesnummer in het brasseriewezen. Ik kies daarentegen voor het meest excentrieke en originele voorgerecht van de kaart: lamszwezerik en –tong met rozijnen in een bladerdeegje (€15). Hierbij bestellen we een Coca Cola (€2) voor hem en voor mij een pot Lyonnais met pinoit noir reserve du domaine Gustave Lorentz (€17) erin. Een rosé uit de Alsace die zo donker is dat het bijna rode wijn lijkt. Wijnen uit de Alsace blijken de huisspecialiteit, omdat ‘de patron die zo graag drinkt’ verklaart de ober. Deze rosé heeft een aangename neus en ik smaak vooral rijp rood fruit. De scampi zijn, zoals het hoort, ontdaan van hun darmkanaal en nog iets glazig binnenin. ‘Op de wijze van DE KREBBE’ betekent dat ze met een mosterdsaus en spekjes zijn bereid. Mooie contrasterende smaken. Ik heb nog nooit lamszwezerik en –tong gegeten. Vermits ze op zich wat flauw smaken, wordt hier geopteerd om in de saus rozijnen te verwerken, hetgeen echter een te overheersende zoete smaak geeft. Dit had subtieler mogen zijn. De boerenomelet (€10) met frieten (€3 suppl.) is van het niveau van die in een Frans café des routiers. Ze is gevuld met spek, kaas, tomaat en champignons, maar ook met wortel, courgette en groene bonen. Dat is juist het plezante aan een boerenomelet, de chef kan er naar believen groenten uit de moestuin in verwerken. Ze is echter niet dichtgevouwen of opgerold, maar zodanig gebakken dat ze in het midden nog iets nat is en hartig aan de rand. Er komt een potje met saus, op basis van Aceto Balsamico, bij. Van mijn kant eet ik een perfect saignant gebakken 'onglet à l’echalotte' (€17). De frieten zijn dik en plat, van het huisgemaakte type. Ik vraag mij alleen af vanwaar de manie van chef Michel Rillaert komt om op ieder bord een stuk tropisch fruit te willen leggen. We delen als dessert ‘crêpes comédie Française’ (€11) die door de ober in de zaal met veel spektakel wordt bereid en geflambeerd. Bij de koffie krijg ik een citroenjenever aangeboden. Ik kan werkelijk geen pap meer zeggen. We ronden de rekening van €99,90 vanzelfsprekend af en rijden met nostalgische gedachten aan La douce France terug naar huis.

Conclusie: Traditionele gerechten uit de brasseriekeuken. Zelfs omelet met frieten staat op de kaart, een lekkere overigens.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

De Krebbe
Brigade Pironlaan 35
1080 Sint-Jans-Molenbeek
02 410 49 40
www.dekrebbe.be
 
Ondekt tijdens mijn 'Woontour 4: van Neerpede tot Midi' die ik gids voor 'Wonen in Brussel'. Werd echter in 2009 overgenomen door dhr. Vandenbranden. De chef was er toen al een tijdje niet meer. Is in 2011 in de Michelingids verschenen. In 2015 is deze vermelding door Michelin echter vervangen door 'La Queue de vache' iets verder op.
Ik ben er nog eens geweest met een aantal mededeelnemers van de door Stefan Moens gegidste Brukselbinnenstebuiten zomerwandeling 'Bellevue artistique in Molenbeek' op zaterdag 4 augustus 2012. Ik heb er toen een tartaar gegeten en die was gewoonweg perfect. Ik heb dat gerecht dan ook opgenomen in mijn lijst 'Favorite dishes' in de rechterkolom van deze blog.

Dit is dus een tartaar by the book. Deze plateau met benodigheden wordt erbij geleverd.

Wat kwam er zoal op tafel bij mijn disgenoten?
Om te beginnen at Madame mosselen. PS: let op het degoutante 'gebakken lucht' stokbrood op de voorgrond.

Daarnaast koos iemand anders voor toast champignon.

En nog iemand anders onglet.

Maar ook tomaat garnaal.

Opmerkelijk is dat het mogelijk is om hierbij een Rodenbach Grand Cru te drinken, hetgeen zeer zeldzaam is in Brussel.

Als dessert had ik een flan caramel in het huis gemaakt. Heel goed, maar die van 'La Laguna' is beter.

Chez Clément: Pre-shopping bunkeren

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)

Waar kan je op een zaterdagmiddag zonder chichi iets kleins en degelijks gaan eten, om daarna verkwikt de shoppingcentra van Brussel en wijde omgeving in te duiken? Chez Clément ligt aan een kruispunt dat omringd is door grootwarenhuizen, op de grens tussen Genval en La Hulpe. Op de parking staan nonchalant een Porsche Carrera en een Porsche Cayenne zij aan zij. We zijn blijkbaar in de buurt van het meer van Genval. Bizar want vanbuiten ziet het er niet uit. Het is een oud klein huisje met veel koterijen. Het interieur is bestudeerd bric à brac. Als brocante zou dit in de rue Blaes in de Marollen niet misstaan. Kortom, wij zijn in la Belgique profonde. Het zit er dan ook stampvol en Clément mingled met de vaste klanten. Om te beginnen laten we een fles vin du patron wit en rood aanrukken. Die worden hier per cm afgerekend. De witte wijn is een chardonnay van het domaine de la Hallopiere, een vin de pays du val de Loire. De rode is een domaine Roger Perrin, een côtes du Rhône. Deze wijnen zijn zeer betaalbaar en bovendien lekker. Uiteindelijk zullen we er maar €12 voor betalen. Kortom, een koopje. Wel wordt er ongevraagd een halfje spuitwater (€3) op tafel gezet. Als voorgerecht eet ik de ravioli van petits-gris (€11) van de suggestiekaart. Het blijkt echter een opengesneden, niet gaar, vierkanten bladerdeegje te zijn met ertussen en vooral er rond een dragonroomsaus waarin slechts een half dozijn malse petits-gris zitten. Madame eet de artisjok met vinaigrettesaus (€7,50). Het is een groot exemplaar met een dito bodem. Het hooi werd al verwijderd en de artisjok is gereconstrueerd in zijn originele vorm. De vinaigrette is goed zuur. Daarna kies ik voor het vleesbrood met stoemp (€12,50) en mij eega voor de tomaat met garnalen (€16). Het gehakt van het vleesbrood is naar mijn idee iets te fijn gemalen. Ik wil de structuur van het vlees nog kunnen herkennen. De stoemp echter is eerste klas. Tegenover mij komen twee stuks tomaat met garnalen op tafel. De tomaten zijn groot, gepeld en volledig uitgehaald, zodat er lekker veel met mayonaise en bieslook aangemaakte garnalen ingaan. Ze worden geserveerd op een bord met een lekkere salade en een half gekookt ei. De frieten zijn duidelijk homemade. Als dessert delen we romantisch een punt lauwe suikertaart uit het naburige Chaumont-Gistoux met vanille-ijs (€5,50). Misschien is het beter om de taart niet op te warmen, want dan wordt de taartbodem te snel kwak. Hoe dan ook is dit na de Nijvelse tarte al djote één van dé Waals-Brabantse gastronomische specialiteiten die je moet geproefd hebben. We drinken nog vlug een ristretto (€2) en betalen het democratische bedrag van €71,50. We zijn het erover eens dat we voor een dergelijke prijs-kwaliteitverhouding de kleine detailfoutjes door de vingers kunnen zien. Er blijft immers nog genoeg over om mee te gaan shoppen. De Fortis- en Dexiacrisis zal pas een paar weekends later uitbreken.

Conclusie: Pretentieloze bistro met een goede prijskwaliteitverhouding. Probeer de suikertaart uit Chaumont-Gistoux.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: brasserie
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: bistrokeuken

Chez Clément
Rue de la Bruyère 230
1332 Genval
02 652 33 92
www.brasseriechezclement.be
 
Het ziet er niet uit als een brasserie maar ze noemen zichzelf zo, dus vooruit met de geit.
De vierde stop van de zes van mijn Waals-Brabantse toer. We zijn er een paar weken voor de bankencrisis gaan eten, maar die is al volop bezig bij publicatie. Later zal deze bankencrisis uitgroeien tot een volwaardige economische crisis waardoor ZONE02/ in mei 2009 in twee fasen zal worden gesaneerd van een tijdschrift met een Nederlandstalige en een Franstalige tweewekelijkse editie naar een tweetalig maandblad. Ik ga van 44 naar 20 artikels per jaar. Ouch! That hurts!

La Quincallerie: Take the money and run

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)

La Quincallerie viert zijn twintigste verjaardag. Eindelijk een alibi gevonden om er nog eens de benen onder tafel te steken. Begin jaren ’90 was dit restaurant ‘the place to be’. Zelfs Mick Jagger heeft ooit onder het horloge gedineerd. Als we er om acht uur aankomen is er zo’n toeloop dat het aanschuiven is in de lange doorgang tussen de toog en de zeevruchtenbar. Tijdens het wachten kunnen we de zeevruchten bestuderen. We hebben op slag al geen zin meer in een plateau fruit de mer, de specialiteit van het huis, omdat sommige weekdieren onappetijtelijk in plastieken dozen worden tentoongesteld. Als koppel krijgen we een plaats in de konijnenpijp op het eerste verdiep. We hebben een prachtig uitzicht op de zaal beneden. Caroline, onze dienster, is kort van stof. Het moet blijkbaar vooruitgaan. Bon, kikkerbillen zoals in de Dombes (€14) en jonge eend uit Challans (€18,50) voor mij en tempura van gamba’s (€16) en filet van Mechelse koekoek (€21) voor Madame. Mag ik nu op mijn gemak de wijnkaart uitpluizen? Die is trouwens pedagogisch verantwoord. De wijnen worden op drie verschillende manieren geclassificeerd: naar regio, prijs én cépage. Omdat de gekozen gerechten zo uiteenlopend zijn, kiezen we een Oostenrijkse bio-riesling van Weingut Schnabl 2006 (€30 of 6,7 maal de inkoopprijs) en een Côtes du Roussillon Villages van Domaine des Schistes, les Terrasses 1999 (€26 of 1,5 maal de inkoopprijs). Het zijn twee schitterende wijnen met een sterk uiteenlopende prijs-kwaliteitverhouding. Daar zijn de voorgerechten al. Ik vraag onmiddellijk wat brood bij. Er liggen slechts drie gamba’s op een langwerpig bord. Ze zijn groot, sappig en mals. De tempura is krokant. De kikkerbillen zijn wel afdoende in aantal. Het brood zal arriveren als onze borden worden afgeruimd. Nog geen vijf minuten later staan onze hoofdgerechten voor ons, maar die zijn gewoonweg niet te eten. De Mechelse koekoek is uitgedroogde bucht met een kleffe bruine saus en de worteltjes zijn zo platgekookt dat ze ongetwijfeld een hit zouden zijn in rusthuis rochelvreugde. De jonge eend is te lang gegaard. Ze is taai en heeft een onaangename nasmaak. De wafelaardappelen lijken wel chips van Lays. We laten onze borden onaangeroerd. Caroline heeft het gezien en stuurt haar collega van de overkant om de borden te recupereren. Deze zegt ‘bon soir’ en niet ’ça vous a plu?’. Goede tactiek, blijkbaar komt dit wel meer voor. Ondertussen vragen wij ons af of we nog wel een dessert gaan nemen vanwege het lawaai. Continu worden lege flessen keihard in de glasbak gegooid en dat geeft een hels lawaai. Omdat ik nog honger heb, bestel ik het dessert getiteld ‘the best: sorbet chocolat, macaron choclat-pistache, crème brulée chocolat’ (€8) en de erbij gesuggereerde single malt Lagavulin (€4). Het is inderdaad het beste wat ik die avond zal eten. Met een dubbele ristretto en een espresso staat de teller op €146,20. Toch veel geld om in een mooi decor te mogen zitten.

Conclusie: Het vlaggenschip van de Edenknaapstraat, die hoe langer hoe meer de Beenhouwersstraat van Elsene is.

Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: * (slecht)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: zeevruchten

La Quincallerie
Edelknaapstraat 45
1050 Elsene
02 533 98 33
info@quincaillerie.be
www.quincaillerie.be
 
Dit is een legendarisch artikel vanwege het gebruik van de term 'rochelvreugde'. Als je deze term op Google ingeeft krijg je enkel verwijzingen naar dit artikel.
De titel is een verwijzing naar de jaren '70 hit 'Take the Money and Run' van The Steve Miller Band.
Met originele conclusie.

POIVRE NOIR: Aan een klein stationneke

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Wist je dat de Leeuw van Waterloo eigenlijk op het grondgebied van Braine-l'Alleud ligt? Aan het Stationsplein van datzelfde Braine-l’Alleud bevindt zich POIVRE NOIR. Dat ga ik met het gezin op een regenachtige zondagmiddag uitproberen. Vervelend is dat TomTom het Stationsplein niet kent en de aloude stratenatlas van Waals-Brabant eraan te pas moet komen. Waarom hebben we eigenlijk niet de trein genomen? Bij het binnenkomen in de gezellige eetzaal zien we dat de naam van het restaurant ook de moderne inrichting ervan heeft bepaald. Het is duaal ingericht. Alles is in zwart-wit, peper en zout. Alleen de lampenkappen zijn dieprood gekleurd. Het valt op dat er geen zwarte pepermolens op de tafels staan. Enkel zoutvaatjes. Mijn disgenoten beginnen met een verrassende zwemkrabsoep met saffraan (€10) van de suggestiekaart. Het is geweten dat het arbeidsintensief is om deze kleine krabben schoon te maken alvorens je er een bisque mee te kunt bereiden. De bisque wordt hier luxueus afgewerkt met saffraan. Hierbij komen geroosterde stukken stokbrood bedekt met rouille en stukjes zwemkrab. Deze goed gepeperde soep met een zilte smaak verdient een transfer naar de vaste kaart. Ik kies voor de escargots met look (€9). Ze zijn mals, groot en mooi op smaak gebracht met niet te veel lookboter. In de jaren ’80 waren escargots verworden tot kleine stukjes zwarte rubber, druipend van het vet. Hier zijn ze terecht aan een comeback bezig. Als hoofdgerecht hebben Madame en Junior geopteerd voor een filet puur met epoissessaus (€24). Het vlees is zeer mals en heeft een zachte smaak die mooi wordt opgevijzeld door de krachtige saus. Epoisses, een kaas afkomstig uit het gelijknamige Bourgondische dorp, wordt tijdens het rijpingsproces gewassen met Marc de Bourgogne. Vandaar zijn uitgesproken smaak. Van mijn kant ga ik voor de gegrilde kalfszwezerik met een schuimige kruidenboter (€23). Het gaat hier om de hartzwezerik want die is vaster en kan gemakkelijk in plakjes worden gesneden om te grillen. De portie schuimige kruidenboter is te klein, maar ik krijg zonder probleem een schoteltje met een extra grote portie. De gratin dauphinois is super lekker omdat er ook stukjes tomaat en courgette aan toegevoegd zijn en die zorgen voor een geslaagde gelaagdheid van smaken. De wijnkaart is op zijn minst interessant te noemen. Geen spoor van de alomtegenwoordige wijnen waar gemakkelijk woekerwinsten mee gerealiseerd kunnen worden. Er staan een hele reeks AOC’s op die tegenwoordig zeldzaam aan het worden zijn in de Belgische horeca. Wij kozen voor een Domaine Lafond Roc-Epi 2005 (€24 ofwel driemaal de inkoopprijs), een Lirac. Het is een wijn met veel body die mooi op dronk is en mét aroma’s van o.a. verse zwarte peper. Toeval bestaat niet. Om af te sluiten genieten we nog van een viooltjes- en een rozemarijnhoningijs (beiden €6). Als we onze schuld van €145,50 hebben vereffend gaan we de Leeuw van Braine-l’Alleud beklimmen om de spijsvertering te bevorderen.

Conclusie: Aanrader om te tafelen voor of na een bezoek aan de Leeuw van Braine l'Alleud. Originele wijnkaart.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: -

POIVRE NOIR
Place de la Gare 9
1420 Braine l'Alleud
02 385 14 12
info@poivrenoir.be
www.poivrenoir.be
 
Derde van de zes stops gedurende mijn toer door Waals-Brabant. Voor de rest kan ik hier niets bij vertellen. Alles staat in het artikel.
De titel komt inderdaad uit één van mijn vroegste herinneringen het zingen van 'In een klein stationneke' in de kleuterklas.

Xu Ji: The right stuff

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 196 (woensdag 1/10/2008)

Ik ben al jaren op zoek naar een authentiek Chinees restaurant waar je iets anders te eten krijgt dan kroepoek en van alles, het doet er eigenlijk niet toe wat, in zoetzure saus. De ‘met lijst of flietjes?’ vraag is trouwens ook niet aan mij besteed. Je voelt mij al aankomen, ik heb prijs. Xu Ji is een restaurant waar de Belgische klanten in de minderheid zijn. Hier komen Chinezen eten als hun eigen restaurant gesloten is. Het ligt in het Brusselse Azian town dat tussen de Sint-Katelijnestraat en de Jules Van Praetstraat als Chinese kool groeit. Phuong Ngoc, één van de diensters, is geboren en getogen in Oostende en het is wel grappig om hier in het Nederlands met een Oostends accent bediend te worden. Zij serveert ons als amuse bouche een kommetje met gekruide zonnepitten en gebrande pindanoten. Vooraan op de kaart staan de obligate genummerde Chinese gerechten en menu’s. Het is echter achteraan dat we the right stuff vinden. De authentieke (ongenummerde!) gerechten staan in het Chinees geschreven, gelukkig met een Franse vertaling. We beginnen met een kleine traditionele Wan Tan soep (€4). In deze bouillon met echte paksoi (geen Chinese kool), Chinese champignons en vreemdsoortige broodkorstjes zitten een vijftal ravioli gevuld met varkensvlees. De grote versie (€7) is zeker een maaltijd op zich. Vervolgens waag ik mij samen met Madame gastronautgewijs aan een reeks onbekende en soms zelfs bizarre gerechten: in gesuikerde vinaigrette gemarineerde kippenpoten zonder been (€6,50), Kangong groenten (€9,50), gestoomd varkensbloed met gember en bieslook (€9,80), dunne plakjes varkensoren Waiko (€ 7,60), Qing tian pannenkoek (€3,80) en gerookt pikant spek met bamboe (€9,80). Sommige gerechten ga ik zeker nog eens eten, van andere ben ik blij dat ik ze eens heb geprobeerd. De Qing tian pannenkoek is eigenlijk een eierkoek gevuld met gedroogde aromatische kruiden. Wat vettig maar uiterst lekker. De Kangong groenten lijken van ver op groene bonen maar ze zijn hol en hebben een unieke smaak. De malse Chinese bamboe heeft een heel zachte smaak die mooi contrasteert met het gerookte pikante spek. Het varkensbloed is gestold en wordt in dikke plakken geserveerd. Het smaakt ook zacht, maar hier geeft de scherpe gember het gerecht een boost. In de varkensoren zitten harde stukjes en dat geeft niet altijd een even aangenaam mondgevoel. De kippenpoten zonder been zijn eigenlijk gewoon wat glibberig vel, waardoor het psychologisch wat moeilijk is om ze door te slikken. We sluiten deze culinaire expeditie af met geflambeerde beignets (€6). Op een bord liggen vier grote bananenbeignets en één mega vanille-ijsbeignet. Ze worden aan tafel in de fik gestoken. Eén portie was meer dan voldoende geweest. Bij het drinken van een chrysantenthee (€1,80) maken wel al plannen om volgende keer de gesauteerde eendentongen, de gemarineerde algenplakjes, de gefrituurde varkensdarmen en de duizendjarige eieren uit te proberen.

Conclusie: Al ooit Chinees gegeten met alleen Chinezen rondom je? Een restaurant voor gastronauten.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Chinees
Specialiteit: streekgerechten

Xu Ji
Visverkopersstraat 5
1000 Brussel
02 511 01 03
 
Ontdekt dankzij Rohnny Buyens die een rondleiding 'De Chinese toer op' gidste voor het Gemeenschapscentrum De Markten. We waren slechts met een vijftal deelnemers. Een ontdekkingsreis in eigen stad.
De titel is een verwijzing naar hoe gastronautisch sommige gerechten wel zijn en dat het niet aan iedereen is gegeven om ervan te genieten. Je moet dus The Right Stuff hebben om dat te kunnen, zoals de eerste astronauten in de gelijknamige Hollywoodfilm.

New Cap: Parels voor de zwijnen

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 195 (woensdag 17/9/2008)

Vanaf dit schooljaar moet in de hotelscholen dringend aandacht worden besteed aan de noodzaak van het ‘up-to-date’ houden van de website van een restaurant. Ik ontdekte immers New Cap dankzij de spectaculaire kaart op hun website. Eindelijk een restaurant gevonden dat ‘tâche noire’ serveert. De zwarte plek van een rund is een biefstuk die tussen de dikke bil en de spinnenkop zit en bijna nergens meer wordt geserveerd. Als ik bij het reserveren naar hun website verwijs, wordt er heel eerlijk gezegd dat die niet meer à jour is. Blijkt dat ik door het vereenvoudigen van de kaart volgend winnend gerechtentrio kan klasseren in mijn map ‘En Pierre, wat heeft hij niet gewonnen?': een ‘soupe de concombre froide à l’aneth et créme épaisse aigrelette’, gevolgd door een ‘pavé de tâche noire grillé’ en een ‘opéra au thé vert maccha’. Vanwege de eerlijkheid over het downscalen van de kaart beslis ik toch een reservatie te nemen. New Cap ligt op een boogscheut van de Brusselse ring aan de steenweg van Waterloo naar Leuven. Het is in een villa uit de jaren ’60 gevestigd. Binnen komt ons een loungeatmosfeer en dito muziek tegemoet. Er is ook een terras en een aangename tuin. Het gemengde publiek blijkt vooral op de driegangenlunch (€20 incl. glas wijn) af te komen. Wij eten ’à la carte’. Omdat Junior geëvolueerd is naar kroket- en rauw vleesspecialist gaat hij de ‘croquettes de truffes noires’ (€17) en de ‘tartare de boeuf à Italienne’ (€18) testen. Ik doe hetzelfde met de ‘assiette de saumon gravlax’ (€13) en de ‘carré de cochon de lait’ (€19). Het is toch zo simpel om een topgerecht te creëren. Maak kleine kaaskroketten en werk de vulling af met truffeljus. Leg er drie op een bedje van sla die besprenkeld is met hazelnootolie. Gravlax betekent ‘begraven zalm’. In Scandinavië werd vroeger licht gezouten zalm bewaard door hem te begraven en zo te laten fermenteren. Vandaag de dag staat gravlax voor het marineren van zalmfilets met zout, suiker en dille. De versie op mijn bord smaakt heel compact. Daarbij komt een torentje van een mengsel van sterke geitenkaas en rivierkreeftjes. De link tussen de gravlax en de geitenkaas is een mierikswortel-honingsaus. Tot nu toe een dikke negen op tien. Dat belooft voor de hoofdgerechten. Maar die zijn iets minder. De tartare blijkt een americain te zijn, want in de keuken geprepareerd. De dikke platte frieten zijn echter homemade en origineel met gedroogde dille en grof zeezout bestrooid. Het ribstuk van speenvarken is niet verfijnd genoeg voor dit restaurant. Het truffelschaafsel in de vleessaus smaakt naar niets en is dus ersatz. Van het hele assortiment beetgare groenten vallen de asperges op door hun bittere smaak. Ze zijn dus niet meer vers. Als dessert kiezen we beiden voor de loempia van banaan met pecannoten in een chocoladecoulis (€7). Dit lijkt ons het meest inventieve dessert maar het is kurkdroog. Inclusief drank betalen we €99 voor deze avontuurlijke lunch met ups en downs.

Conclusie: Zelfs na het vereenvoudigen van de kaart staan er nog enkele pareltjes van gerechten op.

Eten: 7/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: gastronomisch

New Cap
Chaussée de Louvain 414
1380 Lasne
 
Met originele conclusie. Tweede stop van mijn Waals-Brabantse toer van zes. Ik vrees dat het faillissement in de sterren stond geschreven, want in deze residentiële gemeente is het publiek conservatief van smaak en willen ze niet op ontdekkingsreis als ze iets kleins gaan eten.
Momenteel is er in het mooie pand de beleggingsfirma 'Memo Invest' gevestigd.

L'Atelier de Michel D: Culinaire hoax

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 195 (woensdag 17/9/2008)

‘The talk of the town’ van deze zomer is L’atelier de Michel D in het hartje van Brussel. Dat wil ik met Madame wel eens uittesten. Het restaurant is gevestigd in het pand waar, voor zijn verhuis naar het Sint-Katelijneplein, Jaloa zat. Chef Michel Dukissis heeft een mooie pedigree waaronder de prijs Prosper Montagné voor beste kok 1997. Hij bevindt zich op de erelijst in het gezelschap van schoon volk, de twee Pierres: Romeyer en Wynants. Tot voor een paar jaar had hij zijn eigen restaurant 'Michel D' in Sint-Genesius-Rode. Maar omdat Mozes niet naar de berg wilde komen, moest de berg naar Mozes gaan. Als we binnenkomen, merk ik dat de stikker van de Michelingids 2007 van Jaloa nog aan de deur hangt. Oeps, vergeten zeker? De gastvrouw meldt dat we kunnen kiezen tussen het menu du marché en het menu Michel D. ‘Ja maar, wij zouden ‘à la carte’ willen eten’. ‘Dat gaat niet want de chef is pas vanmorgen teruggekomen uit vakantie’ is hierop het antwoord. Alle begrip hiervoor, maar daar hebben we geen zin in en misschien was dit best ook gemeld bij het reserveren. Het is ondertussen al kwart voor negen en we gaan dan maar ergens een pizza eten. Drie dagen later keren we terug en de gastvrouw schrikt duidelijk als ze ons opnieuw ziet binnenkomen. Tot onze verbazing zijn de ‘à la carte’ voor- en hoofdgerechten, die wel nog op de website staan, van de kaart verdwenen. Links op de kaart staan de twee menu’s en rechts de desserts ‘à la carte’. Die laatste blijken voor klanten te zijn die het dessert van een menu niet wensen. Begrijpe wie kan… Oh ja, er is ook nog een papiertje met vier (schaamlap)suggesties. Als we duidelijk maken dat we ons bij dit alles toch wel wat vragen stellen, zegt de ober net iets te assertief: 'dit een menurestaurant met maar twee menu's'. We vallen achterover van verbijstering. Bon, het menu du marché (€45 incl. wijnen) dan maar. Op de website wordt dit als een viergangenmenu aangekondigd. Blijkt dat de amuse gueule wordt meegeteld als gang. Als voorgerecht eten we lijngevangen zeebaars met een rivierkreeftroomsaus. Hier is duidelijk een Prosper Montagnélaureaat aan het werk. De zeebaars is perfect op het vel gebakken. Superkrokant vel en nog een tikje glazig visvlees. Madame meldt tussendoor dat in één van de damestoiletten het licht niet werkt en in het andere er geen toiletpapier voorhanden is. Als hoofdgerecht krijgen we een stuk rundvlees overgoten met een bordelaisesaus. Dat is nodig want het vlees heeft geen smaak. We hadden als bakwijze saignant doorgegeven maar dit is bleu. Als ik mijn Laguiole mes tevoorschijn haal, komt de ober iets later met ook zo’n mes voor Madame aanzetten. Aan de tafel naast ons kunnen ze hier niet mee lachen, want zij hebben het moeten doen met een gewoon mes. Het dessert is een hedendaagse versie van de jaren tachtig klokborden met sorbets en vers fruit. Hadden we maar een dessert ‘à la carte’ moeten kiezen. Met water en koffie erbij betalen we €101 voor deze rip off.

Conclusie: In een bedrijfskantine zijn er meer keuzemogelijkheden. Het ergste is echter de valse informatie.

Eten: 6/10
Bediening: 5/10
Comfort: 4/10

Globale beoordeling: ** (matig)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: -

L'Atelier de Michel D
Oud Korenhuis 31
1000 Brussel
 
Met originele conclusie, want het is geen foute maar wel degelijk valse informatie.
Ik snap nog altijd niet waarom ik voor de bediening 5/10 heb gegeven! Dit had zonder meer 2/10 moeten zijn en dus was dit werkelijk maar * waard. Mijn excuses hiervoor. Trouwens, dat dit restaurant failliet ging is pure culinaire gerechtigheid. Het was gewoon een poging om een tweede Rue des Bouchers op te starten aan de andere kant van de Grote Markt. Gerechtigheid is geschied. Erna opende hier het restaurant 'Philépat' maar dat is ook alweer verdwenen.

Le St Quai Toile: Le zapping du mardi soir

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 194 (woensdag 3/9/2008)

Het is een concept dat wel meer voorkomt: op de minst goed draaiende avond van de week een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert van de kaart kiezen tegen een vaste prijs. Van een win-win situatie gesproken. Al surfend ben ik op de website van Le St Quai Toile gestoten, dat dit concept origineel verpakt: ‘Le zapping du mardi soir’. Tegen de democratische prijs van €25. De naam van het restaurant is overigens een knap woordspel. Tijdens het interbellum lag het aan de zes km lange tramlijn Rixensart- Marensart van de buurtspoorwegen en in het gebouw is nog steeds een bioscoop gevestigd. ‘Le zapping’ is blijkbaar een succesformule, want er wordt met twee shiften gewerkt. Onze tafel is nog niet vrij. Goed dat we te laat zijn want buiten in de kou, onder het afdak van het terras chambreren terwijl er een onweer losbarst, is niet aangenaam. Zoals voorspeld is onze tafel na exact tien minuten klaar. Incident gesloten. De huidige eigenaars hebben de eetzaal gezellig hedendaags ingericht met een prachtige planché vloer, ‘beam me up, Scotty’-lampen, robuuste houten tafels en (vermoeiende) leren lounge zetels. De muren zijn in een moderne leemkleur geschilderd. Het publiek is zeer gemengd: koppels, vrienden en families. De gastvrouw in skinny jeans denkt mij al direct te moeten teleurstellen omdat de gebakken Sint-Jakobsnoten op zijn. Voor mij is dat eerder een goed teken. Ik kies dan voor de garnaalkroketten. Dat die zo ver van de zee zo lekker kunnen zijn is een revelatie voor mij. Ze liggen op een met wat tomatenpuree ingedikte bisque die lekker zilt smaakt. Bij het openbreken van de twee dikke korte krokante kroketten lopen ze lavagewijs leeg. Madame wou de huisgemaakte foie gras nemen maar die blijkt enkel nog op de website voor te komen. Het wordt dan de beurs van rivierkreeftjes en komkommer. De vulling van de circulaire beurs van courgetterepen bestaat uit een fris smakende mix van versneden rivierkreeftjes, stukjes verse ananas en komkommer, rode ajuin en cocktailsaus. Op het bord liggen nog eens een half dozijn gepelde rivierkreeftjes. Daarna eet ze de gebraden Sander met citroensabayon en groene aspergepunten. De sabayon van citroen onder de beetgaar gebraden Sander is een heerlijke combinatie. Hierbij komen al dente punten van groene asperges, een krokante timbaal met beetgare groenten en een ruwe aardappelpuree. Mijn kabeljauw met in olijfolie geplette aardappelen valt tegen omdat die uitgedroogd is en er gedroogde slierten porei bovenop liggen. Stukjes porei komen toch ongewild in mijn mond en zo weet ik nu hoe stro smaakt. Niet getreurd want de desserts maken alles goed. Een perfecte chocolademoelleux en een originele Brusselse koffie (speculaasijs overgoten met koffie). Oh ja, we dronken een JC Beauvoir 2007, een doordrinkwijn van de Pays d’oc (€16 of 3,2 maal de aankoopprijs). Met een koffie (€2,80) om af te sluiten, betalen we slechts €71,60. Nu ‘Le zapping’ nog veralgemenen tot alle weekavonden. Succes verzekerd.

Conclusie: Super prijs-kwaliteitverhouding op dinsdagavond: voor-, hoofd- en nagerecht naar keuze voor €25.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch-Frans
Specialiteit: -

Le St Quai Toile
Avenue de Mérode 93
1330 Rixensart
02 653 01 49
lestquaitoile@gmail.com
www.lestquaitoile.be
 
Met deze recensie begon ik aan een toernee van drie maanden door Waals-Brabant met in totaal zes stops. Het is er goedkoper dan in Halle-Vilvoorde. Met originele titel, want die werd vertaald in: 'Zappen op dinsdag'.
Daarnaast zit in dit artikel een uit de hand gelopen woordspel. Madame eet sandre (snoekbaars)en ik vertaal dat als Sander. Wordt dat toch niet zo gepubliceerd zekerst? Maar bon, werkelijk niemand die het ooit heeft gemerkt! Leest er überhaupt wel iemand mijn artikels?

La Luna di Venezia: Kuifje in l'Îlot Sucré

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 194 (woensdag 3/9/2008)

Hoe voelt het aan om in eigen stad ‘a tourist treatment’ te ondergaan? Junior wil samen met mij proefkonijn spelen. Verkleed als toeristen lopen we door l’Ilot Sacré. Hoewel le racolage niet meer zou voorkomen, laten we ons in het verlengde van de Beenhouwersstraat gewillig ronselen door de racoleur van dienst van La Luna di Venezia. Eenmaal binnen nemen we een assertieve houding aan omdat we alle pogingen tot manipulatie willen ontwijken. Het interieur is authentiek toeristisch, inclusief de plastiekbloemen op tafel. Met een pint en een Ice Tea (beiden €2,30) voor onze neus, maken we onze keuze. Als voorgerecht neemt Junior de penne al pesto (€10,50 als hoofdgerecht) en ik de minestrone (€5,50). Daarna gaan we voor een pizza quattro fromaggi (€12) en een steak Venezia (€16). De ober probeert de pizza als voorgerecht te pushen want dan kunnen er twee hoofdgerechten aangerekend worden. We eisen de penne als voorgerecht. Die is al dente gekookt maar met de pesto is nogal zuinig omgesprongen. In de minestrone ontbreekt ieder spoor van pasta of rijst. Het is dus een minestra (een groentesoep), een lekkere overigens. Het halfje Valpolicella (€13) is natuurlijk niet meer voorradig, maar wel een Bordeaux. Daar trap ik niet in. Dan maar een halfje Chianti DOC (€13), maar de ober komt met een Chianti Ruffino DOCG af. Ik vraag tot tweemaal toe of het hier wel degelijk om een wijn van dertien euro gaat. Hij kan niet anders dan dit tegen zijn zin beamen. Gotcha! Naast ons bestellen drie jongedames uit Tilburg ‘spaghetti carbonara zonder ham’. Een ober moet nogal wat tegenkomen in de buurt van de Brusselse Grote Markt. De vier kazen op de pizza zijn gorgonzola, parmesan, taleggio en ten slotte bel paese ipv de traditionele mozzarella. Het is te proeven dat hij in een houtoven achteraan de eetzaal is gebakken. Alleen had hij iets krokanter mogen zijn. Als ik mijn steak doorsnijd zie ik een prototype van een geprikte biefstuk, vandaar zo goedkoop. Het is een wonder dat het vlees überhaupt nog aaneenhangt. Ik raak mijn bord niet meer aan. Bij het afruimen begint de ober plichtsgetrouw een discussie over het feit dat het vlees wel degelijk vers is. Ik antwoord dat dit vanzelfsprekend is en leg met engelengeduld uit waarom deze de moeder aller geprikte biefstukken is. Mijn causerie valt in slechte aarde en er wordt niet gevraagd of we een dessert wensen. Als de Tilburgse meiden één da-me blan-che met drie lepels bestellen, vraag ik of we misschien ook een dessert mogen. Alleen blijkt er geen deeg voor een Brusselse wafel meer voorradig. Of Junior zoals zijn vader ook een duurdere tiramisu wil? No way, dan helemaal geen dessert maar wel de rekening aub. Schaak... Dat dachten we tenminste. Want op de rekening (€62) kosten onze aperitieven €0,20 te veel en de penne wordt wel degelijk als hoofdgerecht aan €10,50 getarifeerd. Ik ben mij al aan het opladen om een scene te maken als Junior merkt dat zijn twee cola's (€4,60) vergeten zijn. Mat!

Conclusie: Plezant om de toeristentrucs te counteren en zijn we eraan bedrogen, we hebben toch voor €62 amusement gehad.

Eten: 6/10
Bediening: 6/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

La Luna di Venezia
Grétrystraat 69
1000 Brussel
02 219 84 08
 
Ja, dat was nog eens plezant zie. Met mijn originele conclusie.
De titel is naar mijn bescheiden mening goed gekozen, want de allereerste Brusselse onderzoeksjournalist uit de geschiedenis heeft in 2005 in de Stoofstraat (de toeristische autostrade tussen de Grote Markt en Manneke Pis) een stripgevel gekregen met een scene uit 'De zaak Zonnebloem'.

Op de ZONE02/ website staat een straf voorbeeld van een 'tourist treatment'. Degoutant! Op 'tripadvisor' staan er zelfs meer dan 20 van deze horrorverhalen in de categorie 'Vreselijk'. De klant moet hier veel assertiever, liefst zelfs agressief zijn.
--------------------------------------------------------------------------------

viks - 4/06/14 19:47 1/5 We went for a late lunch to this place on a Sunday. We gave the order for a pizza and a pasta which were just about okay. Then we ask for normal tap water and the waiter brings in a bottle of some fancy brand. I ask again for plain tap water but he anyways opened the bottle and poured. First bit of arrogant annoying nature of the place. If you don't serve tap water, just refuse pricks. We anyways finished our meal and had to rush to the central station about 10 mins walk away as my friend had to catch a train. I ask for the bill and to my utter disbelief the cheats charged us 30 Euros for a rubbish shrimp pasta. I confront the waiter and he says the size of the shrimps was big. I argue why wasnt I asked if I wanted small or bigger shrimps. But arrogantly just went away and another fellow quickly brought a machine for my card payment. I could not argue much since we had to rush. Not to forget 5 Euros for the water! Most horrible experiences I have had. A total rip off. CHEATS!

Le Tassili: Couscouskreten

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 193 (woensdag 20/8/2008)

Wezembeek-Oppem: zijn Brusselse kerkhoven, zijn Duitse school en zijn niet-benoemde burgemeester. Dat zou op een welkomsbord naast de weg kunnen staan om deze faciliteitengemeente voor te stellen. Maar restaurants in Wezembeek-Oppem? Als we de gastronaut aan het communautaire front willen gaan uithangen, zullen we de nodige research moeten doen. Zo komen we uit op Le Tassili, een Algerijns restaurant. Het verwijst naar Tassili n'Ajjer, het hoogplateau met een maanlandschap en één van de belangrijkste gehelen van voorhistorische grottenkunst ter wereld. Le Tassili is duidelijk een restaurant in een slaapdorp, want het is enkel ’s avonds open. Bij het bestuderen van de website blijkt dat de tajiines zeven uur op voorhand dienen te worden besteld. Bij het vastleggen van de reservatie bestel ik een tajiine ‘Epaule d’agneau à la Berbère et légumes’ (€16 op de website) voor Madame. Bij aankomst kies ik voor een couscous royale (€18,50). Op de wijnkaart staan enkele Algerijnse rode en rosé wijnen. De Algerijnse wijnproductie is door de gevolgen van de onafhankelijkheid in 1962 en invloed van het fundamentalisme sinds 1992 bijna volledig verdwenen. De beste rode wijnen zijn die van de côteaux de Mascara in de Oran provincie. Omdat het warm is, kiezen we voor een gris d’ Algérie van het domein Benchicao (€22,50). Een vin gris is een drostlessende zeer bleke rosé, bijna een witte wijn. Aan de omhoogschuifbare horizontale vensters en de paravent voor de toog kan je zien dat dit vroeger een dorpscafé was. Nu is het interieur een evocatie van een bedoeïenentent met een tentgewelf tegen het plafond. Centraal hangt een knoert van een kitschluchter, zoals je die enkel in de Brabantstraat kunt vinden. De tajiine is zeer correct. De lamsschouder smaakt intens en als groenten zijn er groene bonen, erwtjes, artisjokbodems en tomaten in verwerkt. Alleen hoort hier heerlijk Maghrebijns brood bij geserveerd te worden en geen afbakstokbrood. Daar we gezworen hebben nooit meer afbakbrood te eten, ben ik genoodzaakt om wat couscous over te hevelen naar de tajiine zodat de saus kan worden gedraineerd. Wat de couscous royale betreft zijn er geen klachten. Het is inderdaad een royale portie vlees met twee merguez, een lamsbrochette, een lamsribbetje en een kippenbout. De couscous is perfect gestoomd. Alleen had ik graag wat rozijnen gehad om het pikante van de harissa, die ik altijd rijkelijk in de grote sauspollepel oplos, te compenseren met een zoete toets. In de groetensaus zitten stukken wortel, aardappel, ajuin, courgette en kikkererwten. We zijn voldaan en nemen een muntthee (€5) die van op een halve meter hoogte wordt ingeschonken. Een paar druppels oranjebloesemwater als zoet- en geurstof perfectioneren deze afsluiter. Op de rekening van €69,50 blijkt de tajiine €18,50 te kosten, waaruit we afleiden dat de website niet up-to-date is. Dit wordt nog eens bevestigd als blijkt dat er enkel met Bancontact kan worden betaald en niet met Visa.

Conclusie: Correct couscous- en tajinerestaurant in een stuk Brusselse rand waar de horeca bijna afwezig is.

Eten: 6/10
Bediening: 6/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Algerijns
Specialiteit: couscous, tajines

Le Tassili
Joseph de Keyserstraat 25
1970 Wezmbeek-Oppem
 
Met mijn originele conclusie. Ook geef ik hier als specialiteiten couscous en tajines op. Deze mogelijkheid bestaat niet in de Editor van De Persgroep.
De titel komt natuurlijk van het lied 'cous-cous kreten' van De Kreuners (mijn schrijfwijze is beter, niet?).
Dat dit restaurant niet veel later definitief de deuren sloot was niet verwonderlijk. Wij waren de enigste klanten van heel de avond. Dat neemt niet weg dat het verdienstelijk goed was.
Een niet-benoemde burgemeester? Wat was dat weer?
Met dit artikel werd mijn eerste jaar als culinaire recensent afgerond. 42 recensies voor ZONE02/ en 3 voor Goed Gevoel. Later zou blijken dat door de bankencrisis die voor de deur stond dit aantal meer dan gehalveerd zou worden naar 20 per jaar.

La Clef des Champs: Als de kat van huis is

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 193 (woensdag 20/8/2008)

‘Laten we met ons tweetjes nog eens naar La Clef des Champs gaan’ zegt Madame. Sinds 1984 baten Fransman Bernard Bouillot en tandarts van opleiding Anne Verhamme dit restaurant met een regionale Franse keuken uit. Ze zijn blijkbaar met vakantie, maar hun drietalig personeel ontvangt ons zeer gastvrij. Twee dingen vallen ons bij het binnenkomen op. Er is bijna geen bewegingsruimte in de kleine Provençaals ingerichte eetzaal. De Deltagids vermeldt een capaciteit van 25 couverts. Ik tel er 32. Daarnaast is de voertaal aan de meeste tafels het Engels. De kaart bestaat uit twee menumogelijkheden. We verkiezen het veldmenu (€33,50) boven het stadsmenu (€44). Hierbij hebben we de keuze uit niet minder dan zeven voorgerechten, tien hoofdgerechten en elf desserts. Madame bestelt de ‘Pieds de porc en farci à la mode de Vouvray’ (Loire) en de ‘Confit de canard’ (Périgord). Ik ga de ‘Oeufs en meurette’ en de ‘Cocotte de coq au vin’ (€4 suppl.), twee Bourgondische gerechten, uittesten. We overgieten dit alles met een Chateau du Courlat 2004 (€35 of 3,4 maal de inkoopprijs), een zachte, ronde Lussac Saint-Emilion. Varkenspoten op Vouray-wijze zijn stukjes gekookt en ontbeend vlees in kroketvorm in wat broodkruim gerold en krokant opgebakken. Het is wat flauw van smaak en de pot mosterd komt goed van pas. Meurette-eieren zijn in rode wijnsaus gepocheerde eieren. Ze worden in die saus opgediend en zijn gegarneerd met gehakte peterselie, maar de traditionele spekreepjes en broodkorstjes ontbreken. Ook moet het peper- en zoutvat flink gehanteerd worden om het gerecht op smaak te brengen. Wachtend op de hoofdgerechten valt mij plots een label aan de vensterbank op: ‘Toptable.co.uk 2007 gold’. Dat verklaart dus de grote toestroom Engelse toeristen en het maximaliseren van het aantal couverts. Dit restaurant is volgens de prominente Engelse website immers het beste restaurant van Brussel. Les rosbifs lusten blijkbaar wel pap van de regionale specialiteiten van The frogs. Alleen moet er na de wat flauw smakende voorgerechten wel gescoord worden met de hoofdgerechten. Wat ook het geval is, want de eendenconfit is fantastisch en wordt vergezeld van een hemelse gratin dauphinois. De coq au vin is eveneens een echte voltreffer, zeker omdat een lekkere salade ‘on the side’ iedere eentonigheid resoluut doorbreekt. Het is ondertussen laat geworden en het personeel wil duidelijk naar huis. Even nadat een tafel met een jarige nog verrast werd met een glas champagne van het huis bij het dessert, begint het zaalpersoneel de lege tafels opnieuw te dekken. Dat is zoals in een café de stoelen op de tafels zetten om duidelijk te maken dat het sluitingstijd is. Bevestiging hiervan krijgen we als onze dessertbestelling in de keuken wordt afgeroepen:‘derniers desserts, deux feuilletés de Camembert’. Ze blijken vanbinnen niet warm te zijn. De uitbaters moeten duidelijk iedere service aanwezig zijn, want als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel…

Conclusie: Gelauwerde Frans regionale keuken, maar het personeel laat steken vallen als de 'patron' er niet is.

Eten: 8/10
Bediening: 6/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: streekgerechten

La Clef des Champs
Rollebeekstraat 23
1000 Brussel
 
Mijn originele titel 'Toptable.co.uk 2007 gold' heeft het terecht niet gehaald.
Weeral mijn excuses voor de door mij genomen foto van de papieren versie.
Niet veel later gingen Bernard en Anne met pensioen. Het weze hun gegund. Momenteel is in het pand alweer een Frans restaurant 'Le Rabassier' gevestigd.

In den Appelboom: Ideaal pasmunt

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 192 (woensdag 16/7/2008)

Het ‘Anderlechtse platteland’, het lijkt wel een contradictie in terminis, maar als je in de tuinwijk ‘Goede Lucht’ de Appelboomstraat inslaat en 100 m rijdt dan zit je wel degelijk in de velden op den buiten. Dit is Neerpede, een stuk van het Brusselse Gewest dat buiten de ring ligt en eigenlijk de poort naar het Pajottenland is. Voorbij het eerste kruispunt snijdt de weg een boerenhof in twee. Links de schuur en rechts de boerderij. In 1860 was deze boerderij al café-laiterie. Nu is dit In den Appelboom, een oase van rust op een steenworp van de Brusselse ring. We komen hier op een zondagmiddag om iets voor twaalf, net voor de grote rush, toe. We nemen plaats op het terras van de koer. In de tuin is er ook nog een terras. Achteraan is er voor de klein mannen een speeltuin. Op de kaart staat wat te verwachten valt bij dit type landelijke horeca. Bij de suggesties vinden we echter een aantal opmerkelijke gerechten. We besluiten ‘the best of both worlds’ te nemen. Madame bestelt de ‘Zachtgekookte kwarteleitjes met grijze garnalen, vinaigrette van bieslook en sojascheuten’ (€14) en ik de ‘Maatjesfilets met avocadotartaar, geparfumeerd met een vinaigrette van gekonfijte citroenen’ (€13). Stukjes geplette avocado liggen tussen en op de maatjesfilets. De vette smaak van beiden gaat goed samen. De vinaigrette van gekonfijte citroenen geeft een complementaire smaak aan het gerecht. De kwarteleitjes zijn spijtig genoeg niet meer warm als ze op tafel komen. Er is geen smaakintegratie te bespeuren met de rauwe sojascheuten en de koude garnalen. Juniors ‘Brochette van pensjes met ajuinconfijt’ (€8,50) is ok, al mocht er iets meer ajuinconfijt bij worden geserveerd. De ober is de wijnkaart vergeten te brengen, dus besluiten we bij ons aperitief, Brugs tarwebier (€2), te blijven. Dat scheelt vast een slok op een borrel als de rekening komt. Als hoofdgerecht eten wij stoofvlees van varkenswangen (€ 15) en Junior braadworst en spek met drie soorten stoemp (€13). De varkenswangen zijn zo zacht en mals als soepvlees. Ze worden met goudgele gekookte aardappelen geserveerd. De braadworst en spek zijn goed doorbakken en smaken zo stevig naar vlees dat Junior twijfelt of hij het wel lekker vindt want hij is smaakloze braakworst gewend in de schoolrefter. In de wortel-, witloof- en spinaziestoemp is de groentesmaak dominant. Terwijl hij kennismaakt met het concept van een mikado (€6,50), een pannenkoek en een dame blanche bijeengeclasht, degusteren wij als dessert een triptiek van ‘Ravioli van mango met banketbakkersroom met citroen ertussen, een glaasje met banaan-passieschuim en marjoleinijs’ (€9). In een gastronomisch restaurant wordt hiervoor zonder probleem het dubbele van de prijs gevraagd. Bij een goede koffie (€2,30) beginnen we te fantaseren: ‘Als de Brusselaars nu eens In den Appelboom als pasmunt aan de Vlamingen offreren voor de corridor?’ Een stuk bos voor een horeca-instituut lijkt ons geen slechte deal.

Conclusie: Horeca-instituut in de velden op een steenworp van de Brusselse ring. Originele suggestiekaart.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Belgisch
Specialiteit: bistrokeuken

In den Appelboom
Appelboomstraat 401
1070 Anderlecht
02 522 73 03
info@indenappelboom.be
www.indenappelboom.be
 
Plezant om iets uit de actualiteit in het artikel te smokkelen. Hier: de corridor. Nooit niets meer van gehoord trouwens.
Ik ben er nog eens gaan eten op donderdagmiddag 13 november 2014. De toast champignon was zeer goed.

Blijkbaar heb ik geen foto genomen van de Americain?!? De crème brulée was eveneens zeer goed.

Brasserie des Etangs: Minigolf als alibi

LET OP: deze brasserie is overgenomen!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 192 (woensdag 16/7/2008)

Met Junior heb ik de laatste tien jaar in Frankrijk talloze minigolfparcours afgehaspeld. Ongetwijfeld een onderdeel van mijn jaren ’70 fetisj. Hij is ondertussen ook door de microbe gebeten. Vandaar de idee om als ontspanning op een zondagmiddag tijdens de examens naar de goed onderhouden minigolf aan de Mellaertsvijvers te trekken. Eerst gaan we echter de nodige krachten opdoen in Brasserie des Etangs, gelegen tussen de plezier- en visvijver. Het is een chalet met een veranda die bijna helemaal rond het gebouw loopt. Het grote luxueuze terras met zicht op het minigolf en vijvers is in de zomer een pleisterplek. Fransman Jean-Charles Gatelet en zijn echtgenote Nadia hebben in Brussel de klassieke Franse brasseriekeuken opnieuw op de kaart gezet. Madame gaat resoluut voor de ‘Os à moelle, brisures de truffe'(€10,50) als voorgerecht. Traditioneel wordt het bot dwars afgesneden zodat er twee, drie cilinders met een hoogte van een vijftal cm op je bord belanden. Dat is hier wel even anders. Een volledig bot wordt overlangs doorgezaagd en belandt zo op een langwerpig bord. Het is rijkelijk bestrooid met brokjes zwarte truffel. Mijn eega lepelt met veel plezier de twee stukken dakgoot leeg. De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat het erbij horende toastbrood verbrand is. Bij de suggesties zien Junior en ik een ’Vichyssoise, chiffonnade de saumon fumé’ (€8,50) staan. Een vichyssoise is een in 1917 door Louis Diat gecreëerde met room gebonden soep van aardappelen en prei die koud wordt opgediend en gegarneerd met fijngehakt bieslook. Om de prijs te rechtvaardigen worden er hier aan de maagdelijk witte soep reepjes gerookte zalm toegevoegd. Dit is niet nodig want de soep op zich is heerlijk. Ons nageslacht kijkt vertwijfeld als hij zijn ‘Jambonneau roti moutardière’ (€15) geserveerd ziet. Genoeg voor ons drieën. Het is perfect gegaard, maar ook hier weer spijtig genoeg een detail dat voor verbetering vatbaar is. Het paneermeel dat bovenop de mosterdlaag op het vlees ligt, is niet krokant. De chef zou dit bij de controle van de borden, voor ze de keuken uitgaan, toch moeten zien? Omdat het rundvlees hier van het Charolaisras is, kiezen we voor een entrecote (€20,50) en een filet puur (€23,50) om te delen. Zo kunnen we de diversiteit in textuur en smaak tussen deze detailversnijdingen proeven. De entrecote heeft een robuust, sappig mondgevoel en een stevige smaak. De filet puur is zeer mals en heeft een zalig zachte, lang nawerkende smaak. Goed dat we niet gezwicht zijn voor de ober die ons een suggestiewijn van €27 wou verkopen, want de vin du patron van €16 (2,75 maal de inkoopprijs), een rode Bordeaux (Les Prémices de Martet 2005) is bijna te goed als huiswijn. Als dessert proeven we nog van de heerlijk huisgebakken ‘tarte citron meringuée’ en ‘tarte au fromage blanc sur fond de spéculoos’ (beiden €6). Bij de ristretto (€ 2,50) begint het jammer genoeg te regenen zodat we een andere keer zullen moeten terugkomen voor het minigolf.

Conclusie: De Franse brasseriekeuken in zijn volle glorie. Alleen moet de chef beter zijn borden controleren.

Eten: 8/10
Bediening: 8/10
Comfort: 8/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: vleesgerechten

Brasserie des Etangs
Vorstlaan 275
1150 Sint-Pieters-Woluwe
 
Dit was echt een revelatie. Franse brasseriekeuken gebracht door een Frans koppel. Een verademing. Jean-Claude en Nadia deden dat schitterend. Ze verkochten hun zaak net voor de bankencrisis. De nieuwe eigenaar ging effectief failliet. Ondertussen heeft de daarop volgende eigenaar de zaak verkocht aan de brasserieketen 'Restauration Nouvelle' die in totaal 22 vestigingen omvat.
Opnieuw mijn excuses voor de door mij genomen foto. De gedrukte foto was van zeer slechte kwaliteit.

de zevende tafel: Buurtresto

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 191 (woensdag 2/7/2008)

VTM smeedt het ijzer terwijl het nog heet is. Na het overdonderende succes van ‘Mijn Restaurant!’ wordt ‘Kitchen Nightmares’ met topchef Gordon Ramsay (momenteel te zien op VIJFtv) ook vervlaamst. Sterrenchef Luc Bellings zal de rol van reanimator van restaurants met een fout concept vervullen. Succes verzekerd want de voorraad is schier oneindig. Neem nu de 7de tafel. Dit buurtrestaurant is gevestigd in een rijhuis in het centrum van Peutie aan een lelijk residentieel plein. De woonkamer is ingericht als eetzaal in een bric-à-brac stijl. Chef Ivan Vermeulen heeft echter een mooie staat van dienst. Alvorens hij samen met zijn echtgenote Ann Bréda deze zaak opstartte, heeft hij zijn sporen verdiend in dé Sea Grill van Yves Mattagne en leidde hij de keuken van het directierestaurant van BASF in Antwerpen. Junior is met school naar Londen en wij hebben honger na een dag noeste arbeid. Het mag dus vooruitgaan. Helaas stoten we op het foute concept. Op de kaart treffen we in plaats van de verwachte bistrokeuken vooral gastronomische visgerechten aan die nogal aan de prijzige kant zijn. De kaart staat dus haaks op het buurtrestaurantformat. De gastvrouw deelt mee dat de chef er op staat om de verse vis eigenhandig te showen en voor te stellen. Alleen heeft hij het momenteel te druk in de keuken en hebben we al besloten om de carpaccio van paardenfilet (€12) en de rogvleugel (€24) te bestellen. Na twintig minuten is het dan eindelijk zover. De chef komt (in een vuile schort) met een plateau vis naar onze tafel zodat we de rogvleugel kunnen bewonderen. We herbevestigen onze bestelling. Hierbij drinken we de pretentieloze huiswijn St-Jean du Roi Blanc 2007 uit de Pays d’Oc (€19 ofwel viermaal de aankoopprijs). Deze wordt geserveerd op Bokma temperatuur, ijs- en ijskoud. Ik smaak dan ook weinig tot niets. Ook de boter is quasi bevroren. Dan maar ontdooien boven het theelichtje. Als amuse gueules worden quenelles van vissla en van tonijn geserveerd. Ertussen ligt een tempura van scampi op een bedje van sla. Zeer lekker en verzorgd. In deze keuken gaat niets verloren en zo hoort het ook. De carpaccio van paardenfilet smelt in de mond. Het vlees heeft zo’n zachte, malse smaak dat de olijfolie bijna dominant dreigt te worden. De rogvleugel dan. Op een vierkant bord komt een gigantische, kraakverse en perfect gegaarde rogvleugel in een botersaus met peterselie. In de periferie ligt een stukje citroen en chateau-aardappelen aka aardappeltonnetjes. Door de grote stielkennis moeten er geen liflafjes aan te pas komen. Dit neemt niet weg dat 91€ om ’s avonds iets kleins te gaan eten met madame in een buurtrestaurant veel is. Trouwens, zoals gezegd is het concept niet dat van een buurtrestaurant, daar is de chef te goed en de gastvrouw te ambitieus voor. Misschien beter een restaurantruil organiseren dan Luc Bellings erop loslaten. Chefs die een paar klassen te hoog koken, zijn immers ook massaal te vinden.

Conclusie: Chef Ivan Vermeulen is een goede viskok. Zonde dat hij 'slechts' in een buurtrestaurant kookt.

Eten: 7/10
Bediening: 5/10
Comfort: 6/10

Globale beoordeling: *** (goed)

Type: restaurant
Keuken: Frans
Specialiteit: vis

de 7de tafel
Vredestraat 12
1801 Peuti
 
Dit restaurant is erna overgenomen geweest door ene Jelle Fluit (sic) en sinds 1 januari 2015 heeft hij definitief de deur achter zich dichtgetrokken.
In de ZONE02/ hebben The Ladies van de redactie mijn titel uitgebreid tot 'Niet zomaar een buurtrestaurant'. Te lang volgens mij.
BTW: de foto hierboven is er een getrokken met als basis de papieren versie. Mijn excuses voor de slechte kwaliteit.

a'mbriana: Liefde voor het vak

LET OP: dit restaurant bestaat niet meer!

Foto: Johan Martens

ZONE02/ nr. 191 (woensdag 2/7/2008)

Niels, de talentrijke drummer van The Lipstick Painters, heeft zijn eigen managementbureau ‘ça bouge’ opgericht. Om dit te vieren gaan we dineren in a’mbriana, een onopvallend Italiaans restaurant met een wat gedateerde jaren ’80 look in het Ukkelse gehucht Koevoet. Waar vind je nog een restaurant met een gevel vol geraniums? Het zal ooit wel weer in de mode geraken. Binnen zit het voor een woensdagavond goed vol. Typisch iets voor Ukkel waar een groot deel van de bevolking bijna dagelijks uit gaat eten. Het is ongetwijfeld één van de redenen waarom de horeca in dit deel van het gewest floreert. We nemen plaats aan een strategische tafel in het midden van de eetzaal, van waaruit we Francesco Lucaccioni in zijn eentje de hele zaal zien bedienen en zijn echtgenote Laura Malaspina in de semi-open keuken de piano zien en vooral horen bespelen. Als voorgerecht bestellen we 'vitello tonato' (€12,50), gevolgd door 'dos d'agneau pané aux herbes du potager' voor Niels en 'piccata au citron’ (€15,50) voor mij. We volgen de suggestie van onze gastheer en laten een fles Frescobaldi Nipozzano Chianti Rufina Riserva 2005 (€39,94, ofwel tweemaal de aankoopprijs) ontkurken. Vitello tonato is een koude specialiteit uit Piëmonte waarbij voor een zeldzame keer vis succesvol aan vlees wordt gekoppeld. Kalfsvlees van de bovenbil van een wat ouder kalf (vitello) wordt in een groentebouillon gekookt. Als het vlees versneden is in dunne plakjes wordt het bedekt met een smeuïge saus op basis van olijfolie, tonijn en ansjovis. Na het een tijd te hebben laten trekken wordt het gerecht met kappertjes bestrooid en opgediend. Deze vitello tonato is gewoonweg zalig. De bizarre combinatie vlees-vis blijft verbazen maar ze werkt. Bij Niels komen hierna vijf lamskoteletjes met het volledige been nog aan op tafel. Ze zijn kunstig geschakeerd zodat ze stukken gestoofde appel met schil verbergen. We kijken elkaar raar aan want compote bij lamsvlees lijkt ons wat van de pot gerukt. Ze blijken echter perfect samen te gaan. Mijn kalfsoester met citroen is een eenvoudig gerecht met slechts enkele ingrediënten. Kalfsoesters worden platgeklopt, gebakken en met ingekookt citroensap genappeerd en afgewerkt met peterselie. De friszure smaakt blijft op de tong tintelen zoals de snoepkorreltjes uit de jaren ’70 die op je tong openspatten. Als dessert kiest Niels voor aardbeien met mascarponemousse (€8). De aardbeien smaken zoals aardbeien uit onze jeugd: naar aardbeien. De mascarpone is heel fluffy opgeklopt. Mijn dessertkeuze is voorspelbaar als er iets bizars op de kaart staat. Hier is dat basilicumijs met tomatenconfituur (€8,20). De basilicum heeft een lichte muntbijsmaak zodat je nu eens basilicum smaakt, dan weer munt. In de tomatenconfituur zitten stukjes zeste de citron die voor een aangename zuurbittere toets zorgen. Bij de ristretti (€3,11) krijgen we van de patron een grappa met body aangeboden, zodat il conto van € 127,61 volledig gerechtvaardigd is.

Conclusie: Ieder gerecht is met liefde bereid. Het basilicumijs met tomatenconfituur is een must.

Eten: 8/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10

Globale beoordeling: **** (zeer goed)

Type: restaurant
Keuken: Italiaans
Specialiteit: -

a'mbriana
Edith Cavellstraat 151
1180 Ukkel
 
Dit was nog eens een Italiaans restaurant. Heel low profile maar alles was homemade. Het was juist of er iets was tussen mij en Franscesco Lucaccioni. Niet veel later zijn Francesco en Laura met pensioen gegaan. Het weze hen gegund.
Bizar, ik stel nu pas vast dat ik zowel voor bediening als voor comfort 7/10 had gegeven maar dat in de ZONE02/ voor beide 8/10 stond. Maar sowieso **** hoe dan ook.
Momenteel is in het pand een ander Italiaans restaurant 'La Rucola' gevestigd. De indrukwekkende muurschilderij met zicht op de 'Punta della Dogana di Mare' in Venetië is er nog steeds. Het interieur is vernieuwd en dat is niet noodzakelijk een verbetering.
Inneke23 & The Lipstick Painters zijn ook alweer jaren geleden ter ziele gegaan. Net als het managementbureau ‘ça bouge’ trouwens. That's live I suppose.