ZONE02/ nr. 197 (woensdag 15/10/2008)
La Quincallerie viert zijn twintigste verjaardag. Eindelijk een alibi gevonden om er nog eens de benen onder tafel te steken. Begin jaren ’90 was dit restaurant ‘the place to be’. Zelfs Mick Jagger heeft ooit onder het horloge gedineerd. Als we er om acht uur aankomen is er zo’n toeloop dat het aanschuiven is in de lange doorgang tussen de toog en de zeevruchtenbar. Tijdens het wachten kunnen we de zeevruchten bestuderen. We hebben op slag al geen zin meer in een plateau fruit de mer, de specialiteit van het huis, omdat sommige weekdieren onappetijtelijk in plastieken dozen worden tentoongesteld. Als koppel krijgen we een plaats in de konijnenpijp op het eerste verdiep. We hebben een prachtig uitzicht op de zaal beneden. Caroline, onze dienster, is kort van stof. Het moet blijkbaar vooruitgaan. Bon, kikkerbillen zoals in de Dombes (€14) en jonge eend uit Challans (€18,50) voor mij en tempura van gamba’s (€16) en filet van Mechelse koekoek (€21) voor Madame. Mag ik nu op mijn gemak de wijnkaart uitpluizen? Die is trouwens pedagogisch verantwoord. De wijnen worden op drie verschillende manieren geclassificeerd: naar regio, prijs én cépage. Omdat de gekozen gerechten zo uiteenlopend zijn, kiezen we een Oostenrijkse bio-riesling van Weingut Schnabl 2006 (€30 of 6,7 maal de inkoopprijs) en een Côtes du Roussillon Villages van Domaine des Schistes, les Terrasses 1999 (€26 of 1,5 maal de inkoopprijs). Het zijn twee schitterende wijnen met een sterk uiteenlopende prijs-kwaliteitverhouding. Daar zijn de voorgerechten al. Ik vraag onmiddellijk wat brood bij. Er liggen slechts drie gamba’s op een langwerpig bord. Ze zijn groot, sappig en mals. De tempura is krokant. De kikkerbillen zijn wel afdoende in aantal. Het brood zal arriveren als onze borden worden afgeruimd. Nog geen vijf minuten later staan onze hoofdgerechten voor ons, maar die zijn gewoonweg niet te eten. De Mechelse koekoek is uitgedroogde bucht met een kleffe bruine saus en de worteltjes zijn zo platgekookt dat ze ongetwijfeld een hit zouden zijn in rusthuis rochelvreugde. De jonge eend is te lang gegaard. Ze is taai en heeft een onaangename nasmaak. De wafelaardappelen lijken wel chips van Lays. We laten onze borden onaangeroerd. Caroline heeft het gezien en stuurt haar collega van de overkant om de borden te recupereren. Deze zegt ‘bon soir’ en niet ’ça vous a plu?’. Goede tactiek, blijkbaar komt dit wel meer voor. Ondertussen vragen wij ons af of we nog wel een dessert gaan nemen vanwege het lawaai. Continu worden lege flessen keihard in de glasbak gegooid en dat geeft een hels lawaai. Omdat ik nog honger heb, bestel ik het dessert getiteld ‘the best: sorbet chocolat, macaron choclat-pistache, crème brulée chocolat’ (€8) en de erbij gesuggereerde single malt Lagavulin (€4). Het is inderdaad het beste wat ik die avond zal eten. Met een dubbele ristretto en een espresso staat de teller op €146,20. Toch veel geld om in een mooi decor te mogen zitten.
Conclusie: Het vlaggenschip van de Edenknaapstraat, die hoe langer hoe meer de Beenhouwersstraat van Elsene is.
Eten: 4/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10
Globale beoordeling: * (slecht)
Type: brasserie
Keuken: Frans
Specialiteit: zeevruchten
La Quincallerie
Edelknaapstraat 45
1050 Elsene
02 533 98 33
info@quincaillerie.be
www.quincaillerie.be
Dit is een legendarisch artikel vanwege het gebruik van de term 'rochelvreugde'. Als je deze term op Google ingeeft krijg je enkel verwijzingen naar dit artikel.
De titel is een verwijzing naar de jaren '70 hit 'Take the Money and Run' van The Steve Miller Band.
Met originele conclusie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten