LET OP: deze brasserie is overgenomen door de gebroeders Beyaz en is dan feestelijk failliet gegaan (met een witwas geurtje) samen met de tien andere horecazaken van de groep!
ZONE02/ nr. 203 (woensdag 14/1/2009)
Als er in Brussel een brasserie is die het prefix 'Koninklijke' verdient, dan is het wel Le Paon Royal. Sinds 1974 is deze zaak door Emile en Thérèse Schoolmeesters stukje bij beetje uitgebouwd van een simpele taverne tot wat het nu is: een chique brasserie met een hoogstaande keuken. Dit laatste is zeker het geval sinds zoon Arnaud naast zijn moeder in de keuken staat. Hij heeft na zijn opleiding in Namen zich verder bekwaamd in de sterrenkeukens van Comme Chez Soi en l'Ecailler du Palais Royal. Ik ga er met Junior lunchen nadat hij zijn laatste kerstexamen heeft afgelegd. Er is nog net één tafeltje vrij als we binnenkomen. Naast 'jongere ouderen' met een goed pensioen zijn er evenveel 'oudere jongeren' die verantwoordelijk zijn voor de gentrification in de nabijgelegen Dansaertstraat. In de winter appreciëren deze twee kapitaalkrachtige groepen er de houtkachel met zijn typische warmtegloed. In de zomer zitten ze zij aan zij op het lommerrijke terras onder de platanen van het plein. Bij de bestudering van de bierkaart valt het op dat deze zeer uitgebalanceerd is en unieke, zeldzame Belgische artisanale bieren bevat. Als voorgerecht kunnen we hier niet om de huisgemaakte garnaal- (€14) en kaaskroketten (€9) heen. Ik krijg drie aardappelvormige garnaalkroketten met veel garnalen en een krokant bruin gebakken korst. Zonde dat er geen gefrituurde peterselie bij ligt. Junior krijgt slechts twee platte vierkante kaaskroketten. De garnituur van krulandijvie en tomaat past hier uitstekend bij. Hierna eet hij een rundsteak met drie sauzen (€15,50). Deze steak wordt op een houten plank geserveerd en is ook een klassieker van het huis. Het vlees heeft een lekkere grilsmaak en is perfect à point gebakken. De cocktail-, mosterd- en currysaus zijn vanzelfsprekend vers gemaakt. Ik ben een beetje teleurgesteld in de filet Americain (€14,50) die mij wordt voorgeschoteld. Het komt mij over als een modale Americain van de eerste de beste beenhouwer. Niets speciaal, temeer daar de portie rauwkost en industriële frieten van het merk Farm Frites dubbel zo groot zijn. De gigantische kwak zelfgeklopte mayo is dan weer super. Terwijl we wachten op onze Brusselse wafel met suiker (€5) verbinden we om ter eerst de genummerde punten op onze place mats, die eigenlijk bedoeld zijn voor de klein mannen. Ja, kwaliteit zit hem in de details. Zo moet je ook maar eens kijken naar het opschrift boven de lavabo in de toiletten. Gewoon plezant. Oh ja, de Brusselse wafels. Ik denk niet dat er nog vijf zaken in Brussel zijn waar er nog Brusselse wafels van dagvers deeg worden opgediend. Hier hebben ze vier bij zes gaten, zijn dik, krokant van buiten en zacht van binnen. Topkwaliteit die men moet geproefd hebben. Samen met bitter hoppige Bel pils (€2), frisdrank (€2,20) en espresso (€2.20) eindigen we volgens de rekening die in het sappig Brussels dialect is opgesteld op €75,80. In dit bedrag zijn dincht & takse (mier dan fietig %) ingekloesjt.
Conclusie: Unieke Brusselse wafels die op iedere 'to eat'-lijst moeten staan. Sublieme ambachtelijke bieren.
Eten: 7/10
Bediening: 7/10
Comfort: 7/10
Globale beoordeling: *** (goed)
Type: brasserie
Keuken: Belgisch
Specialiteit: bistrokeuken
Le Paon Royal
Oude Graanmarkt 6
1000 Brussel
De zaak werd verkocht aan 'Great Moments in Brussels', een nogal schimmige horecaholding zonder adres, niet te contacteren wegens geen telefoonnummer of e-mail beschikbaar. In totaal hebben ze negen zaken in het Brusselse opgekocht.
Vader Emile en moeder Thérese gingen op pensioen en zoon Arnaud amuseert zich. Op donderdagmiddag 31 oktober 2013 komen Madame en ik met een heerlijke gelato uit de Rinomata gelateria aan de Ripa di Porta Ticinese 3 in Milano
en lopen daar toch niet Arnaud met vrouw en kind al citytrippend tegen het lijf. Het gaat hen duidelijk voor de wind. Het weze hen gegund. By the way uitstekend Italiaans ijs was dat.
Ik ben er na de overname op 10 juni 2011 nog eens iets gaan eten. Het was afschuwelijk. €29 voor wat door moest gaan als zeetong. Nooit meer zet ik er nog een voet binnen. Seeing is believing:
Ik heb het echt niet durven vertellen aan Arnaud toen ik hem twee jaar later in Milaan ontmoette.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten