GOESTING nr. 7 (woensdag 7/10/2015)
Het is opnieuw 2-2 onder de Niels brothers sinds Albert-Jean in april Au Grand Forestier opende. Samen met Au Vieux Saint-Martin aan de Zavel bezit hij nu twee brasseries. Evenveel dus als zijn broer Philippe die met La Marie Joseph (aan de vismet) en met Canterbury (aan de vijvers van Elsene) er sinds hun scheiding in 2011 al twee bezat.
De nieuwste spruit van de Niels horecadynastie is aan de rand van het Zoniënwoud gelegen. Albert-Jean verbouwde er samen met zijn zoon Frédéric het voormalige restaurant Le Bol d'Air en breidde het uit met een mega-eetzaal annex verwarmd terras in hedendaagse architectuurstijl. Een zware investering in deze tijden van economische crisis. Vermits je er niet kan reserveren, arriveer ik er met Madame op een vrijdagavond om 19u zodat we zeker zijn van een tafel. Zoals aan alle Nielsgevels hangt ook hier de Belgische driekleur fier te wapperen. Vader Albert en nonkel Georges hielpen immers het verzet vanuit hun toenmalig restaurant aan de Jacqmainlaan. De inrichting is modern en het meubilair is zeer comfortabel. Aan de muren hangt zoals steeds in een Nielsbrasserie relevante kunst: hier zijn dat werken van oa Wyckaert, Swennen en Ever Meulen. Nog voor 20u is de laatste tafel bezet. Het is een welstellend publiek waarbij Madame stelt dat zij ongetwijfeld de enige vrouwelijke klant is die werkt. Om dit inzicht door te spoelen, bestellen we een Aperol spritz (Aperol met prosecco en sodawater), dé Venetiaanse aperitief, alsook de Milanese bastaardversie ervan, een Campari spritz (beiden € 6,50). Zo zullen we voor eens en voor altijd bepalen welke de beste is. De Campari-versie wint door meer bitterheid en is dus beter om de maag te openen. Hierbij krijgen we een grote portie studentenhaver. Later zal blijken dat dit hier de rode draad is: grote porties.
Daar zijn de voorgerechten al. Voor haar krulsla met spek en stilton (€ 20) met een glas Sauvignon de Touraine (€ 6,75) en voor mij huisbereide woudterrine (€21) met een glas gamay de Touraine (€ 6,75). Twee brute, grove megaporties. Helemaal niets erin heeft ook maar een zweem van verfijning. Het spek is grof gesneden, de brokken stilton zijn te groot en van krulsla is geen spoor, het is sla met tomaat. Alle ingrediënten zijn in een soepbord gekwakt en verzuipen in de vinaigrette waardoor de sla na een minuut is verlept. De woudterrine met eekhoorntjesbrood en hazelnoten is homemade, maar op basis van varkensvlees en niet van wild. De dikke grote schijf ligt in een plas vloeibare roze peperkonfijt. De koude rode kool is lekker fris, net als de perfect aangemaakte salade.
Als hoofdgerecht bestel ik een zeldzaam gerecht: kalfslever anglaise (€ 24,50). Dat zijn gegrilde kalfsleverplakken met daarop eveneens gegrild ontbijtspek. Ik begin ondertussen de huisstijl als boers te omschrijven want ipv leverplakken van zo'n 110 g per stuk krijg ik hier één grote lillende lap lever op mijn bord, weliswaar mooi rosé gegrild. Er zijn twee grote stukken ontbijtspek nodig om het te bedekken. Hierbij worden tonnetjes (tonvormige gestoomde aardappelen) en waterkers geserveerd. Het geheel wordt afgewerkt door een mooie gegrilde bruine champignon. De kippenfricassee met verse dragon en tonnetjes (€ 23,75) in het bord van Madame is gemaakt zoals het hoort. Fricassee is een blanke ragout waarbij de grootte van de stukken vlees er niet toe doen. Dus geen probleem met de grote stukken kip, conform de huisstijl. De stukken kip zijn eerst aangebakken zonder te bruinen om vervolgens te garen in de saus. De kippenbouten zijn correct in twee gedeeld maar ook hier wordt waterkers als garnituur geserveerd, een gemakkelijkheidsoplossing. De karaf chardonnay (€19) is kwalitatief de moeite.
Tot slot proberen we nog twee desserts uit, maar hierbij zijn we opnieuw ontgoocheld. De Brusselse wafel (€ 10,50) is aan de onderkant verbrand en had nooit de keuken mogen verlaten. De mysterieuze meringue glacée met warme chocolade (€ 9,50) blijkt een dame blanche met twee in het vanille-ijs geplante Mickey Mouse-oren in meringue te zijn. Nog twee espresso's (€ 4!) en we toppen af op € 162, veel te veel voor een brute brasseriekeuken, weliswaar met uitstekende producten maar de chef is niet capabel om ze om te zetten in verfijnde gerechten.
Epiloog: bij het naar buitengaan schrikken we want in het duister duikt op het voetpad plots een jonge vos op. Hij is half gedomesticeerd want een dienster komt hem vlees geven.
Conclusie: Chef Pascal Goblet slaagt er niet in om uitstekende producten om te zetten in verfijnde gerechten.
Eten: 5/10
Bediening: 9/10
Comfort: 9/10
Globale beoordeling: *** (goed)
Type: brasserie
Keuken: Belgisch
Specialiteit: -
BTW-bon: tjek
Wi-Fi: tjek
Au Grand Forestier
Woudmeesterlaan 2
1170 Watermaal-Bosvoorde
02 672 57 79
info@augrandforestier.be
www.augrandforestier.be
"Disappointed" schreewde Al Pacino het uit in Scarface. Same here. Ik had hier zoveel van verwacht omdat al de restaurants van de Niels Brothers zo onwaarschijnlijk goed (en, zonder probleem, ook duur) zijn.
Twee weken na de publicatie van dit Artikel krijg ik op 21 oktober plots van een zekere Séverine van Sophie Carrée presse+communication onderstaande mail in mijn privé mailbox. Hoe ze aan mijn e-mailadres zijn geraakt is mij een raadsel.
Beste Bart,
We hebben uw review over Au Grand Forestier gelezen en zijn verbaasd over uw indrukken. Feit is dat de stijl van de broers Niels de vrucht is van 4 generaties restaurateurs en meer dan 90 jaar hard werken, wat ervoor gezorgd heeft dat hun brasserie gerechten ware Brusselse klassiekers zijn geworden die hun eigenaars alle eer aandoen. Daarbovenop heeft hun vrijgevigheid geleid tot een enorme waardering bij het clienteel en de recensenten. Weet trouwens ook dat het bij wet verboden is om voor 15 oktober wild te serveren in Brussel en dat Albert-Jean en Frédéric Niels alles in het werk stellen om telkens de beste kwaliteit te leveren op vlak van zowel ingrediënten als service. Dat is wat er - volgens ons - voor gezorgd heeft dat Vieux Saint Martin werd opgenomen in de lijst van de 50 Beste tafels ter wereld van het gereputeerde magazine Monocle. In elk geval spijt het ons dat Au Grand Forestier u niet heeft kunnen bekoren.
Met vriendelijke groeten,
Séverine
Sophie Carrée presse+communication
Rue de l’Autonomie, 12 – Zelfbestuursstraat 12
1070 Bruxelles – 1070 Brussel
Fond de cour – 1er étage
Opvallend is de familiale toon van de mail. Ik ken die Séverine helemaal niet. Waarom 'ze' verbaasd zijn over mijn indrukken weet ik niet. Het moet zijn dat ze na vier generaties en 90 jaar hard werken het niet meer gewend zijn om kritiek te krijgen. Ik vind dat dat moet kunnen. Ik heb immers tweemaal ***** toegekend voor respectievelijk Canterbury en La Marie Joseph omdat dat totaal verdiend was. Wat hou ik van die restaurants. Nu was het gewoon goed en dan geef ik maar *** FULL STOP
Als het bij wet verboden is om vóór 15 oktober wild te serveren, dan lijkt het mij van oplichting te getuigen om een gerecht woudterrine te dopen en er enkel varken in te verwerken. Dat heet volksbedrog. In een woudterrine dient enkel wild te zitten en geen gekweekt varken zoals de dienster mij bevestigde.
Dat 'Albert-Jean en Frédéric Niels alles in het werk stellen om telkens de beste kwaliteit te leveren op vlak van zowel ingrediënten als service' heb ik bevestigd in mijn artikel. Daar zijn we het het er dus over eens. De producten en de service zijn TOP! Het probleem zit bij chef Pascal Goblet die er niet in slaagt om uitstekende producten om te zetten in verfijnde brasseriegerechten. Ik ga ervanuit dat de grondstoffen dezelfde zijn als voor 'Au Vieux Saint-Martin'. De chef slaagt daar blijkbaar wel in deze missie.
De referentie naar de "50 Beste tafels ter wereld van het gereputeerde magazine Monocle" is echt wel hemeltergend waardoor ik mij toch wel vragen stel bij het amateuristische gespin van het zogenaamde communicatiebureau Sophie Carrée presse+communication. Om te beginnen gaat het natuurlijk niet de 50 Beste tafels ter wereld maar om 'The Monocle Restaurants Awards' die blijkbaar in een top 50 zijn gegoten. Het is echt beneden alles om te proberen de indruk te wekken dat het hier zou gaan om 'The World's 50 Best Restaurants' van het effectief gereputeerde magazine 'Restaurant'. Daarnaast heb ik zo mijn twijfels over het gereputeerd zijn van het magazine 'Monocle'. Het bestaat nog maar sinds 2007 en bevat blijkbaar een 'briefing on global affairs, business, culture, design and much more'.
Tot slot wil ik toch even naar mijn 'Favorite dishes' lijst in de rechterkolom op deze website verwijzen. Daar staan meer dan 200 gerechten op uit het Brusselse. Naast de studentenhaver van Au Grand Forestier staan er drie gerechten op van Au Vieux St.-Martin (Brusselse wafel, geperste kop en omelette natuur), vijf gerechten van Canterbury (baba au rhum, filet americain, kip met curry, koninginnenhapje en olijven) en zo maar eventjes acht gerechten van La Marie Joseph (aardappelkroketten, gefrituurde ansjovis, appelbeignets, chips zout, forel, ommelette met grijze garnalen, paling in't groen en soezen met banketbakkersroom). Ook heeft La Marie Joseph in 2010 mijn 'Bart Bikt! Restaurant of the Year' award gewonnen. Als het goed is zeg ik het dus ook. Spijtig maar helaas, maar ik kan er ook niet aan doen dat Au Grand Forestier mij niet in die mate heeft kunnen bekoren.
Ik heb gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten